[cansuyu]

oysa yalnızlığımı yitirmek en büyük korkularımdan.. kendime aitliği.. kendime ait kurduğum düzeni.. ve kendime ait aldığım nefesleri..

başkalarının ritmine ayak uydurmaktansa hiçbişeye değişmeyeceğim yalnızlığpım..

yalnızlığımı tehdit eden herşey bende müthiş bir gerginliğe yolaçıyor.. dişlerim sıkılı yaşıyorum sanki..

yalnızlık tek başına varolmaktan da fazlası sanki. kendini arama. keşfetme ve ruhunu yansıtma zamanı.
kendimden ayrı geçirdiğim zaman dilimlerinde netleştiremiyorum bile düşünce ve duygularımı..yaşamda bizden hiç ayrılmayan tek arkadaşımız kendimiziz. ve çok kötü geliyor bana bir tek onu tanımak ya da birlikte yaşamak için bu kadar emek vermeden sürüklenmek.

yalnızlık kendime verebildiğim en büyük armağan ve ancak kendi içsesimi dinleyerek olumlu değişebiliyorum. oysa kendimle başbaşa kaldığımda bile fısıltıyla konuşuyor başka ritmlerde kaybolan içsesim..
yapmam gereken değil.. yapmak istediğim şeyleri yapmak için tek yol..gerçekte kim olduğumu keşfetmeye çalışmak ve olmaya çalıştığım biri olmak yerine kendimi sevmeyi öğrenmek..