[RenaC]

Siz olsaydınız nasıl sonlanırdı bu hikâye?

Siz olsaydınız nasıl sonlanırdı bu hikâye? Bitirirciydiniz? Yarım mı kalırdı? Haklı haksız vardı sizce? Kimi nasıl yargılardınız?
Aşk mı sevgimi? — Alo ablacığım merhaba, ben Ziya,
— Merhaba canım, ne hoş sesini duymak
— Seni özledim ablacığım biraz vaktin var mı?
— Elbette, sesin çok coşkulu geliyor, bir o kadar da hüzün dolu sanki yanılıyor muyum?
— Aşığım
Telefonlarda ses kesildi birden. Bir asır geçmiş gibiydi, Ziya devam etti.
— Aşığım! Zihninde bir sürü soru ile kalmıştı ablası. Ziya evliydi Lale’yle. Mutlu da evlilikleri vardı bildiği. On yıllık birlikteliklerine üç yıl önce kızları Serra katılmıştı. Bermuda Şeytan Üçgeni derdi onlara, mutlulukları bu üçgenin içinde saklıydı ve onlar da onun içinde kaybolmuş gibiydiler yıllardır. Neler olduğunu anlayabilmek için sordu; — Lale’ye ne oldu? Ne geçti aranızda?
— Lale iyi ablacığım hamda çok iyi.
— O halde neler oluyor Ziya?
— Ah ablacığım nereden başlasam bilemiyorum.
— Anlat bakalım vardır bir başlangıcı...
— Bir iş toplantısında tanıdım onu. İlk gördüğüm anda beden kimyam değişti sanki ve tüm benliğim ona aktı. Kontrolden çıkmıştı her şey, ben değildim. Kulaklarımda uğultular, tüm bedenim kasılıyordu. Neler olduğunu anlayamadan ilk kahve molasında kendimi onun yanında derin bir sohbette buldum. Çok güzeldi bana göre, gözlerinde sevgi pınarı vardı her an çağlayacak gibi ve yıldızların pırıltısı. Bakınca derinlerde kendimi buldum. O bendi. Sanki diğer yarımı bulmuş gibiydim ve sanki bir olmuştum yanında. Dokunduğumda tek bir vücut oluyorduk, elektrik akımında gibiydim durduramadığım bir titremeyle gelen hazzı yaşarken. Daha ne anlatayım ablacığım ben ona aşığım. Aklımın, mantığımın devreleri attı çalışmıyorlar artık. Ve ben onu yaşıyorum onunla da onsuzda… Ablasının tüm değer yargıları altüst olmuştu bu duydukları karşısında. İçinden haykırmak geliyordu “Dur! Ne yapıyorsun? Melek gibi karın, kızın var... Oldu mu bu şimdi? Çok ayıp Ziya yakışır mı sana!” demek geçiyordu ama sustu. Her şey o kadar başkaydı ki anlatılanlarda. Bu bir ihanet değildi, bu bir arayış sonunda bulunan sevgili de değildi. Bu ilahi sevgiydi. Ruh eşini, bir diğer yarısını bulmuştu Ziya mitolojide anlatılalar gibi. İçindeki dişi ve erkek enerjiyi bütünleştirmişti bu karşılaşma. Ne denilebilinirdi ki bu durumda… Ama bir şeyler söylemeliydi. — Anlattıkların beni çok etkiledi. Peki, şimdi ne olacak? Lale biliyor mu bu durumu? Dünyevi bir cevaptı ablasının ki sonucu öğrenmek istemişti hemen bildik bir davranışla. — Hiç dedi Ziya hiç!
— Nasıl yani, bir karar almalısın bu böyle devam etmez ki.
— Ablacığım nasıl anlatacağım sana yüreğimdekileri. Ben Lale’yi sevmiyor değilimdi, “ onu çok seviyorum ” Ta ilk günden beri sevdim karımı. O dünyanın en iyi kadını, çocuğumun annesi. O benim eş kimliğimin paha biçilmez değerli varlığı. Onu üzmek akımın köşesinden bile geçmez. Ben onunla büyüdüm, geliştim. O benim her şeyim.
— Ziya anlattıklarında çelişki yok mu? İki ayrı insan aynı zamanda nasıl oluyor?
— Oldu işte! Karım benim eş, baba kimliğime karşılık gelirken Sevda sevgili kimliğimi kucakladı. Karımla artık sevgili olamıyorum. Sevda ile yaşadıklarım bambaşka. Sevda ile de karımla yaşadıklarımı yaşıyamıyorum. İkilem içinde gözükmemde ben ne yaşadığımı biliyorum.
— Peki, Ziya bana söylermisin nasıl çözülecek bu bilmece?
— Sustu Ziya cevap vermedi.
— Ziya? Ziya telefonu kapamış ve gitmişti.

Hikayenin sonu şöyle olurdu; kadınlığın getirdiği hislerle kocasının başka birine aşık olduğunu anlayan Lale, kendisine de kocasına da daha fazla eziyet etmeden eşyalarını toplar ve çocuğunu alarak kocasının hayatından çıkar gider. Çünkü hiç birşey eskisi gibi olmayacaktır, ne kalbe yeni girmiş çıkması gereken fazlalık bir sevgi, ne de yaralanan bir kalp.

[kumsal1980]

Ziya karısına herşeyi anlatır.Karısı üzgündür.Suçun kendinde olduğunu düşünür.Çok sevmiştir kocasını.Ama bir gerçek vardır.Kocası onu aldatıyordur.Ne derse desin bunu anlamakta zorluk çekiyordur.Biz niye evlenmiştik peki.Birbirimizi sevdiğimiz için.Peki şimdi başka bir kadına aşık olduğunu söylüyorsun.Beni sevdiğini söylüyorsun.Senin kalbin kaç odalı be adam :)) der ve ayrılır.İkisi de ayrı bir hayat kurar...

[RenaC]

Evet Mükemmel anlatmışsın.Bende öyle olmasını düşünüyorum.Çünkü başka bir kadını kabullenmek onunla olmak isteyen bir erkek artık eşine ne kadar eşlik yapabilir bilmiyorum,fakat kadın erkeğinin bu düşünceye sahip olmasına böye bişeyi aklından geçirmesine bile tahammül edemez kaldıramaz.

[kumsal1980]

Şunu rahatlıkla söylebilirim.Ben çevremde de tanık oluyorum.Eşlerini aldatıyorlar.Bunu çevresine anlatıyorlar.Erkeklere yani.Bunu meziyet olarak başarı olarak görüyorlar.Gerçekten kadın aldatsa ne olurdu peki.Direk boşanır hatta öldürmeye çalışır.Kötü kadın damgası yer.Ne olursa olsun aldatmak çok iğrenç bişey...

[lupita]

Aşksız geçen bir ömür beyhude yaşanmıştır. Acaba ilahi aşk peşinde mi koşmalı, mecazi mi, yoksa dünyevi, semavi ya da cismani diye sorma! Ayrımlar ayrımları doğurur. AŞK’ın ise hiçbir sıfat ve tamlamaya ihtiyacı yoktur.
Başlı başına bir dünyadır aşk. Ya tam ortasındasındır, merkezinde, ya da dışındasındır, hasretinde.

Çok zor bi durum özellikle vazgeçilen için, ama öle bi adamla da yaşanırmı nereye kadar beni kadınlığım için istemeyen bi koca,zor olur be... :(