[Alexandra]

Merhabalar Herkese,

Ben yeniyim. Hayatımda hiçbir foruma üye olmadım, bu bir ilk benim için. Uzun çook uzun yıllardır, aşık, evli ve huzurluydum. Karışıklıklar, sıkıntılar herkesin hayatında varolduğu kadardı. 7 senelik ilişki sonrasında evlendik ve 10 yıldır da mutlu mesut sürdürüyorduk (sürdürüyordum galiba).
Bir iş kadını olarak, elimden geldiğince her şeye yetiştim. Fakat nedense çocuk istemiyordum. Şimdi görüyorum ki, beynim beni durdurmuş. İyi ki de durdurmuş. Kocamın bunca senedir beni nasıl baskıladığını, yularımdan sıkı sıkı kavradığını, sorun çıkmasın diye başımı kaldırıp yürüyemediğimi yeni fark ettim. Boyun eğerek kendime yaptığım işkenceyi yeni gördüm. Herkesi aşka, evliliğe davet eden, biraz alttan almakla evliliklerin dünyanın en eğlenceli ve huzurlu kurumu olduğunu savunan ben YANILMIŞIM!!!
Meğer alttan almıyor, evdeki PADİŞAH'a itaat ediyormuşum. Fark ettiğim ve kendime ait bir alan edinmek istediğimde evi bırakıp gitti. Hayır boşanmadık. İstediğim zaten boşanmak değildi. Ama kocam bana açık açık yeni RUH HASTASI halimden kurtulmadan dönmeyeceğini söyledi. O beni seven, bana aşık, üzerime titreyen adamı benim aşık gözlerim yaratmış. Galiba benim prensim de hep kurbağaymış.
Ben sonsuz aşk var, işte burada bizim evde diyordum. Şimdi şaşkın şaşkın arkasından bakıyorum. 17 sene az değil. Ben iş yerini tek başıma sırtlayıp, organizasyonlar düzenleyen, yabancılarla çalışan bir kadınım. Sosyal zekam kendime yaptığımı kavrayamamış. Şimdi ya yeniden hayatı öğreneceğim ya da BAKIRKÖYe teslim olacağım.
Beni anlayan, bana anlatabilir mi? Bu uzun süreli bir körlük gibi mi görünüyor size, yoksa kocam mı değişmiş? Beni anlayabileniniz var mı aranızdan?