bugra alpgiray
 

* paris akşamları





"1947 yılı sonbaharında pariste sein nehri kenarında bir ceset bulunmuştur.cesedin üstünden çıkan evraktan kırımlı bir türk olduğu, 2.dünya savaşının badirelerine kapılarak yurdunu kaybettiği savaş sonunda paris'te kaldığı ve çok yoksul bir yaşam sürdüğü anlaşılmıştır.aşağıdaki şiir onun cebinden çıkmıştır."







- azerbaycanlı mehmet ağaoğluna:







bu kent her şeyiyle bana yabancı,



caddeler,binalar, bütün insanlar!..



öyle hasretim ki ezan sesine



ararım çevremde minare cami



lakin takılırım çan kulesine



her semtin muhteşem kilisesine



yadel elemleri sarar içimi



uzaklarda yurdum,burdan çok uzak



her mevsim güneşli masmavi göklü,



camili, kubbeli, kümbetli, köşklü



ozanlı, garipli kervansaraylı



hele insanları alplı giraylı



yok haber onlardan, baba evinden



bu yüzdendir halim kopuk bir yaprak



her şey çok uzakta, benden çok uzak.







gözlerim daima engine dalar



isterim ki her an anayurdumda



dağları dumanlı yaslı kırımda



duvarında mavzer ve kuran olan



ata ocağında, bizim konakta



bir bakır sinili sofra başında



iftar beklenilsin dua edilsin



ve sessiz sedasız yemek yenilsin



sonra şadırvanda abdest alınıp



hep birlikte teravihe gidilsin.







uyansam her sabah ezan sesiyle



görsem ayşeciği su testisiyle



ninemi yaşmaklı namaz kılarken



dinlesem dedemi kuran okurken.







başımı huşuyla yastığa koysam



sonra toparlanıp yola koyulsam



yahut günün şavkı vururken camdan



heybetli sesiyle bağırsa babam



tutup elleriyle omuzlarımdan



o müşfik haliyle sarılsa öpse...







semaver kaynarken ocak başında



dünya türklüğünden, türk tarihinden



bozkurttan, turandan söz etse dedem



sonra türklük için eylese niyaz



gözlerinden akan yaşını görsem.







evet yurdum uzak, burdan çok uzak



bir ferahlık yahut bir şeyler umarak



düşerim yollara akşam üstleri



hep böyle çaresiz yıllardan beri



her zamanki gibi yorgun ve bitkin



artırıp yükünü hasta kalbimin



her an heyecanlı, gözlerimde yaş



görmek ümidiyle bir türk, bir dildaş



dolaşırım paris caddelerini



yorgun akan seni, köprülerini...







bir karakış vakti sen kıyısında



kafamın içinde türklük ülküsü



ruhumu kavuran özyurt hasreti



böyle göçeceğim ebediyete



donmuş cesedimi bulup çöpçüler



defnedilmek üzere götürecekler,



kimim ben neyim, nereden bilecekler...







"buğra alpgiray"

Kaynak: EkşiSozluk