ulku ocagi
 

* ülkü ocaklarını savunmak için birşeyler yazmalı mıyım diye soruyorum kendime. bizim delioğlanla adaşının kendi başlarına kahve basmaya gitmeleri gibi ortama dalıp, ortalığı dağıtmak, icap ederse ıstaka mıdır ıskarta mıdır ne haltsa o odun türevlerinden kafaya yemek gerekiyor mu? bilip bilmeden yazan zevat ne anlayacak bundan? hiç... herkes dediğini demeye devam edecek. görünen o ki bizim "enük"lerden cevap yazan ya hiç olmamış, ya da konsept limitlerini haylice ıskalayıp yazdığını sildirmiş. o kadar ocaktan şuraya iki satır yazacak kimse çıkmıyorsa zaten çekiver kuyruğunu gitsin, dedik o kadar "ocaklar amacına hizmet etmiyor" diye. diğer yandan susarsak meydanı boş bulanlar kendi iftiralarına inanmak için mazeret bulmuş olacaklar. ko bulsunlar. kimsede tırnak törpüsü bile yokken "faşolar zincirle sopayla kantin bastı" diye ortalığı velveleye veren bunlar değil miydi? "değerlendirmeler" yine tek taraflı, yine peşin hükümlü, yine tanımadan, yine satıhtan. ne düşündükleri önemli de değil, onlardan olmadıkça ağzınızla kuş tutsanız faydası yok.



kaç ülkü ocağına gittiler de kaç silah gördü acaba insanlar? gerçi gitseler, olmasa da "görürlerdi", iki ülkücü görünce korkudan halüsinasyon görmeye başlıyor bazıları. gardaş korkutmayın bu kadar bunları.



ocaklar vaktiyle yanlış bir kavgada doğru bir iş görmüş ve devrimci kızıllara karşı vatanın korunması için bir kale olduğu kadar, insanlara sığınacak bir kapı göstermiştir. hakkında atıp tutanların çok üstünde bir yerdedir ülkü ocağı kavramı. ağabeylerinin şerefli isimlerine layık olmak istiyorlarsa yeni neslin yapması gereken iş, savaş şartlarında kurulmuş bu teşkilatı barışta da iş görebileceğini gösterecek şekilde yeniden düzenlemektir. alperen yetiştireceksiniz, sayıya değil kaliteye bakacaksınız.



türkiye'de kavganın fikri olmaktan çok duygusal olmasının bir yansıması da ülkü ocaklarıdır. milliyetçilik ideolojik bir duruş olmaktan ziyade bir savunma refleksidir. birileri çıkar da değer verdiğiniz şeylere alçakça saldırmaya başlarsa kendinizi savunursunuz, bu tabiîdir. ancak tepkiniz refleks seviyesinde kaldıkça yerinizde sayarsınız. tepkiyi de aşmalı ve "yapmaya" başlamalısınız. başkalarının sizin hakkınızda ne dediği o kadar mühim değil gençler, siz kendinizi nasıl görüyorsunuz?



işin bir türlü anlaşılamayan tarafı yurdum insanındaki seviyesizleşme temayülünün bileşik kaplarda olduğu gibi aslında her tarafta birbirine muadil olması. sadece herkes kendi meşrebine göre icra ediyor bunu. herkes birbirinin kusurunu görüp kendine bakmadığı sürece susmak daha hayırlı.

Kaynak: EkşiSozluk