kerrigan
 

* dalgaları aşmasını dilediğimdir.



olmadı.



son ihaneti deniz yaptı. geri vermemesini diliyordum. cocukca bir istek, umut. ruhunun okyanusta biryerlerde dolaştığına inanma istegi. birgün, sıcak bir yaz günü, sahilde, şemsiye altında tembel tembel otururken, sudan çıkıp "hey ben geri döndüm, kötü bir şaka yaptım, kusura bakmayın" demesinin umudu.



olmadı.



belki iyi oldu. onu son bir kere görmek, uğurlamak isteyen sevdikleri vardı. hiçbir insanın toprağın altına girmesini istemiyorum. toprak altını insana yakıştıramıyorum, inançlara saygı duymak zorundayım, biliyorum.



hayatın koskoca bir anlamsızlık üzerine kurulduğunu anladığımdan beri, r eden, hayatını sonlandıran hiçbir insana kızmadım. bencillik olarak görüyorum, sevdiklerine ihanet olarak algılıyorum ama yine de kızmıyorum. çünkü bir noktada insan olarak var olmak, katlanılmaz bir hal alıyor. pes edenleri mazur goruyorum. milyar yıllık bir sistem, ışık hızı ile sınırlandırılmış sonsuz boşluk içindeki sahipsiz toz zerrecikleri.

gölgeler ve tozlar mı, yıldız tozları mı.. bilmiyorum.



sevgili ayça, kerrigan



sana bir entry borcluyum. ben kendimi kurtardım, o entryi aramızda iken yazmalıydım. kısmet olmadı, belki seni de kurtarabilirdim. varoluşumuzun anlamsızlığı içinde şaşırtıcı derecede anlamlı olan birşey var. yazacagım senin için yazacagım ve seni, o msn'de online olduğunda sağ altta bir resim çıkıyor, o güzel resim, gülümseyen güzel yüzün. seni hep öyle anımsayacagım.



varsın marmara denizi kabul etmesin, ötesinde koskoca bir okyanus var, o bizi kabul edecektir.



hep sevgi ile kal.

Kaynak: EkşiSozluk