türk filmlerinin duyguları bok etmesi
 

yıllar yılı aynı sahneyi elli defa izlemenin insan beyninde oluşturduğu yalama olma durumu.



şöyle ki ayrı dünyaların insanı olma durumu türk filmlerinde defalarca işlendiğinden artık normal görür olduk bu duyguları, olayları. insan başına gelince anlıyor ulan gerçekmiş diyor. ya da birisi ölüyor, son saniyelerini yaşıyor, kucağınızda başı kanlar içinde, siz ise filmlerde izlediğiniz sahnenin gerçekten üzücü olduğunu anlıyorsunuz. fakirlik filan hep sömürülmüş yıllardır bu filmlerde. bu gibi duygularımızı bok etmiştir türk filmleri. belki de bir adamın ömrü boyunca 100 küsür filmi yazıp yönetmesinden* anlaşılabilir. adam kaç film çekmiş hepsi acıyla alakalı. tamam da sen bir konuyu 90 filmde ard arda gözümüze sokarsan o duygular bok olur. milyonlarca yahudinin öldürüldüğü yahudi soykırımı hakkında bile üç dört film var en fazla. bildiğim hayat güzeldir, piyanist, schindlers list gibi sağlam filmlerle adamlar anlatıyor anlatmak istediklerini. ama eminim onlar da 90 film çekseydi laçkalıkla her gün çevirselerdi bunları tv de insanlar gördüklerinde yine mi diyeceklerdi. bize su satmaya çalışan çocuğa yine mi sezercik gözüyle bakmamız gibi...



Kaynak: İtüSözlük