yağmur altında elleri iki yana açıp göğe bakmak
 

istanbul işte. havasına güvenilmiyor. öğle vakti günlük güneşlik iken, akşam vakti ansızın bastıran yağmurun altında kalabiliyorsunuz. alışamadım bi türlü bu şehire. gerçekten bu şehrin psikolojisi bozuk.



annem aradı işteyken. burada çok yağmur yağıyor, otobüsle gel ıslanırsın dedi. işim evime uzak, ve anneler çocuklarını düşünür daima. hastaydım bi de. hep havalar yüzünden. güvenilmiyor ki. annemi dinlememek istedim ama vücudum dinlemem için baskı yapıyordu. fakat yağmur altında yürümek istiyordum. acı çekiyordum çünkü, iyi gelirdi belki. ben öyle düşünüyordum. ama hastaydım. annemi dinledim. üzülmesin istedim. çünkü anneler üzülmemeli, sevindirilmeli..



çıktığımda ufak ufak serpiştiriyordu yağmur, hoşuma giderdi bu. ne zaman ki hızlandı yağmur, ben yavaşladım. kadıköyü bilenler bilir, akmarla iett durakları arasında taş çatlasın 15 dklık mesafe vardır. o yolu uzatabildiğimce uzattım. kaçışan insanları izledim yavaş yavaş yürürken. bir an duraksadım, yüzümü kaldırdım gökyüzüne, şapkam yoktu bu sefer. ağlıyordum. açtım kollarımı, koskoca meydanın ortasında öylece durakaldım. eğer o gün oradaysanız, beni muhakkakki farkedip, ne yapıyo lan bu manyak demiştirsiniz.



ruhumu temizliyordum. annem üzülecekti ama ihtiyacım vardı buna. sırılsıklam oldum. otobüse öyle bindim. deli midir gözüyle bakanlar oldu. umrumda değildi. gerçi pekte akıllı sayılmazdım. doğru bir tespitti.



annem kızdı. hastasın dedi. anneleri üzmeyin. onlar mutlu olmalıdır hep. onlar iyi olmalıdır.



Kaynak: İtüSözlük