inebolu
 

şair nazım hikmet ran'ın bir şiiri



iki arkadaş tuttuk dağlara giden yolu,

öyle yükselmişiz ki, sahilde inebolu

ince sokaklarıyla ufaldıkça ufaldı.

minareler bir çizgi, camiler nokta kaldı.



evleri birbirine giren şehri içinde

ufuklar genişledi önümüzde git gide

denizi kucaklayan iki açık kol oldu.

rüzgar esti denizin suları yol yol oldu.

yığılmıştı yollara yığınla yaprak

yaprakların üstünde sendeleyip kayarak

dağın son kayasının dibine varabildik.

bu tepede bu kaya mağrur bir baş gibi dik!

çıkıp onun üstünden bakabilirsek eğer,

güzel iç anadolu görünecekti bize.

bunu nakşetmek için bir anda kalbimize

son adımı atmadan gözümüzü kapadık.

gözümüz açılınca karşımızdaydı artık

sisli vadileriyle rüyalı anadolu.



görüyorduk uzaktan dereye inen yolu

sağ yanında bir çayır, solda çam ağaçları.

o kadar yakın ki dağların yamaçları

dereye düşen bahar bir daha çıkamamış.



Kaynak: İtüSözlük