ön yargı
 

bugün bir kez daha anladım ki berbat bir şeymiş.



karşıyaka - menemen otobüsüne bindiğimde ön koltukta orta yaşlı bir kadın ve kucağındaki iki çocuğu ile oturuyordu. başlarda her şey sessiz ve sakindi fakat otobüs hareket etmeye başladıktan kısa bir süre sonra başta ben olmak üzere otobüsteki bütün yolcular bu kadının çocuklarının çıkardığı gürültüden rahatsız olmaya başladı. durduk yere anlamsız bir şekilde ağlamaya bağırmaya başlamıştı çocuklar. anneleri de hiç oralı değildi. camdan dışarıya dalgın dalgın bakıyordu. bir ara bağırış çağırışlar okadar şiddetlenmişti ki kulağıma taktığım mp3 playerda hangi şarkının çaldığını anlayamıyordum. kadının umursamazlığı çok sinir etmişti beni. diğer yolcularda homurdanmaya başlamıştı. bir kaç tanesi e bi ilgilen çocuğunla artık tarzında bir şeyler söyledi. kadın hiç tınlamadı bile. kendi kendime kudurmaya başlamıştım bu vurdumduymazlık karşısında. daha fazla gürültüye patırtıya dayanamadım ve arkalarda boşalan bir koltuğa geçtim ve kendimi müziğe vermeye çalıştım. bir yandan kadına sövüyor bir yandan kendimi yatıştırmaya çalışıyordum. sonunda garaja gelmiştik. kafa ütüleyen bu işkence bitmişti. otobüsten indim babamı aradım gelip beni alması için. otobüsün yanında babamı bekliyordum ki o kadının kanımı donduracak telefon konuşmasına şahit oldum:



- fatmacığım az önce apar topar hastaneye gittim. malesef eşimi kurtaramamışlar. çocuklar rahat durmuyor. müsaitsen bu gece sende kalsınlar. ben yarın cenaze işleriyle ilgilenmek durumundayım.



Kaynak: İtüSözlük