bir romanın ilk cümlesi
 

yaşar kemal genellikle doğanın tasviriyle başlar romana, ardından o doğanın bir parçası olan insanın duygularına geçiş yapar, sonra düşüncelerine, sonra o insanın görünüşüne.



eve dönmüştü. ame ev sonunda dinğinliğin kazanıldığı sakin liman ya da barışçıl bir yer değildi. hiçbir zaman öyle olmamıştı. daha çok eve ait her düşünce, silik ya da belirsiz olsa da anımsanan her olay onda demir cendereye yakalandığı duygusu uyandırıyordu. vardılar. içeride deviniyorlardı.



kenarda / ayhan geçgin

soğuk bir kış gecesiydi. etraf o kadar ıssızdı ki bu şartlar altında eve yürüyerek gitmesi pek mümkün görünmüyordu. ilk otobüs de tam bir saat sonra gelecekti. yaşadığı kasabanın iş yerine uzak olması onu her ne kadar huzursuz etse de o yaşamdan keyif almanın bir yolunu her zaman bulabilirdi. bu onda çocokluktan kalma bir özellikti.



o sabah,hayatında bildiği herşeyi uykusunda öğrendiğine bir kez daha inandı...ormanda ölüm yokmuş)

bir zamanlar haftalık dergisinin bir zamanlar başlattığı yarışma. katılım öylesine yüksek dozda olmuştur ki, haftalık dergisi hiçbir açıklama yapmadan kaldırmış ve neticelendirmemiştir bu yarışmayı. katılımcılar da yalan olmuştur, yarışma da.

silme bir ayşığı köyün koyağını ağzına kadar doldurmuştu.salman taş avlunun köşesinde kıpırtısız duruyor,duyulur duyulmaz bir türkü mırıldanıyordu,bir hoş,bir eski zaman türküsü.





bu romanı okumadım ben,sevdiceğimin dizlerinde dinledim günlerce...

ulema,cühela ve ehli dubaraehli namusiehli işret ve erbab-ı livata rivayet ve ilan,hikayet ve beyan etmişlerdir ki kanun-ı kainattan 7079 yı, isa mesihten 1681 ve hicretten dahi 1062 yıl sonra adına kostantiniye derler tarrakası meşhur bir kent vardı.



bu cümle ihsan oktay anarın puslu kıtalar atlasının ilk cümlesi. her ne kadar karışık gibi görünsede kitabın küçük bir özeti.

kapıyı hızlıca açarak içeri girdi.kimse ne olduğunu anlayamamıştı.

bir gün roman yazarsam böyle birşey olabilir belki.

beni en çok suçtan arınmışlığım tedirgin ediyor.



romanın ilk cümlesiyle suç ve cezaya göndermeyle başlıyor ve binlerce gönderme dolu bir serüvene çıkıyorsunuz ardından.



düzeltme: hayır en son gölgesizleri okudum o kalmış aklımda yazmışım boş bulunup. kimse de itiraz etmemiş yahu. garip. neyse düzelttim erkenden farkedip.

gregor samsa, bir sabah, sıkıntılı rüyalar gördüğü uykusundan uyandığında, kendini yatağında ürkütücü dev bir böceğe dönüşmüş buldu.



franz kafka - dönüşüm'ün ilk cümlesidir bu. şimdiye dek bir konuya yapılmış en bodoslama, en kafadan giriştir!



kitabın adı dönüşüm, ilk cümlesi bu. ilk tepkiniz hımm, böceğe dönüşmüş demek.. sonuç başında söylenir mi yahu? bir de klasik olacak! diyerek kitabı kapatmak olur. ilk darbe 1 saat sonra gelir. ya peki sonra? zaten kısacıktır. bir solukta biter.



tipik popüler kültürün merakta bırakıp zorla okumaya dayatan tarzının yanında kafkanın yaptığı apayrıdır. budur kardeşim! der! sıkıysa okuma!

klasiklerin neden klasik olduklarına dair iyi bir örnektir.

2 yıl kadar önce enis batur, yazılmış tüm edebi eserlerin ilk cümlelerini bir araya toplayacak bir ‘incipit enstitüsü kurulmasını önermiştir.



sizin cümleniz hangisi? hangi cümleyle yeni dünyalar kurmaya girişirdiniz? yazının icadından bu yana yazılmış bütün kitaplar hangi ilk cümleyle çıkmıştır yollarına? milyonlarca cümle içinden kitabının en başına kurulmak ve bütün kitabı okutmaya yetecek bir ilk cümle olup olmadığını görmek için beklemek... 1980lerde, büyük bir ingiliz gazetesi "kötü romanlar yarışması" açıyor. yarışmaya katılan 374 romandan 76sı "soğuk ve fırtınalı bir geceydi" cümlesiyle başlıyor.



kaynak ve haberin devamı için :

başardım arkadaşlar başardım!

neyi mi?

evliliği..



hayat devam ediyor/ipek ongun

bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti..



orhan pamuk/yeni hayat



Kaynak: İtüSözlük