ayten in sonu
 

bir ümit yaşar oğuzcan şiiri.



ayten'i markiz pastanesinde vurdular

onu ben vurdum

ayten kanlar içinde düştü yere

bense ağlıyordum



şimşek gibi loşluğunda markiz'in

bir usturaydı ellerimde parlayan

vurdum,ve baktım dağılmış yüzüne

dedimo da güzeldi bir zaman



onun da gözleri vardı,dudakları vardı

mermerler dile gelirdi konuşunca

ya elleri her zaman duygulu,serin

başım dönerdi ellerini tutunca



önce bir garson gördü ikimizi

sonra yabancı adamlar gördü,kadınlar gördü

ayten'i hiç ayıplamadım

o anda kim olsa ölürdü



renkli bir balon gibi sönüverdi

koluna gömleğimin kanı damladı

o lekeden başka şimdi

ayten'den eser kalmadı



aldılar götürdüler beni

bu cinayetin hesbını sordular

dedim: ayten'i ben vurmadım

onu markiz pastanesinde vurdular.



Kaynak: İtüSözlük