arkadaşın gerginlik yaratan ailesi
 

bünyede gereksiz gerginliklerin yaşanmasını sağlayan ailelerdir. bir de aniden ortaya çıkanları vardır, en kötüsüdür.



bir kere sabah uyanıyorsun ve oturma odasından gelen bir takım yabancı sesler duyuyorsun. sonra ''yolculuk nasıldı anne?'', ''rahat geldiniz mi baba?'' gibi soru cümlelerinden idrak ediyorsun ki ev arkadaşının ailesi gelmiş!.. işte ilk gerginlik de burada başlıyor zaten.. ''şimdi odamdan bu pijamalarla mı çıksam, yoksa gömlek pantolon falan mı giysem?..'' diye bir ikilem içinde kalakalıyorsunuz. pijama biraz fazla samimi çizgileri olan bir giysi olduğundan, pantolon-gömlek ise ''kalkar kalkmaz giyinmiş, artize bak'' havası yaratacağından iki arada bir derede kalırsın.



daha sonra bu ikilemde iken idrar kesen çıkar sahneye. tuvalet ihtiyacın bastırılamaz bir boyuta vardığında ve böbreklerin ''eeh!..başlarım böyle aşkın ızdırabına hacı!..'' isyanına kulak vererek pijamalarla atarsın kendini odadan dışarı. hemen tuvalete koşarsın ama o da ne?..tuvalet dolu!.. hemen çıktığın deliğe geri dönersin.



odanda oturmuş saniyede 25 kere topuklarını yere vurma hareketinle tuvaletin boşalmasını beklersin. uzun bir süre beklersin!.. yarım saat sonra ev arkadaşının yanına gelip, ''n'apıyon olum burda?'' demesine kadar beklersin.



''hiiç, tuvaletin boşalmasını bekliyorum'' dersin.

''tuvalette kimse yok ki, ışığı açık kalmış galiba'' der.



bir ağız dolusu küfürle birlikte gidersin tuvalete. rahatlayıp, işini bitirdikten sonra ayna karşısında garip bir muhasebenin içine girmiş bir halde bulursun kendini. ''şu şekilde tarasam daha efendi mi gözükürüm acaba?.. dağınık bir stil uygularsam daha rahat bir ortam oluşur mu yoksa şu serserinin haline bak mı derler?..'' diye düşünmekten bir yarım saati daha devirirsin.



olayı gözünde bu kadar büyüttükten ve saçına başına en dandik halini verdikten sora cesaretini toplayıp, anne,baba, küçük bir velet ve ev arkadaşından oluşan kurtlar sofrasına girersin.



kalabalık ortamlara girdiğin zaman, herkesin sanki suratındaki bir noktaya odaklanmışcasına bakmaları devamlı olarak üzerinde bir gerginliğe yol açmıştır. nitekim yine öyle olur. soğuk bir şekilde ''hoşgeldiniz'' dersin, cevap şaşırtmaz, ''hoşbulduk''.



geçer bir yere oturursun. istersin ki bu diyalog burda bitsin ama o sinir bozucu soruyu sormamak, ''üniversiteye gelmiş ama adam olamamış!..'' eleştirilerine zemin hazırlayacağından kayıtsız sorarsın: ''nasılsınız, inşallah''



''iyiyiz, iyiyiz...sen nasılsın?..''



bu cümledeki ''sen'' vurgusu, seni pek kala almadıklarının bir ispatı gibidir.



''hamdolsun, ben de iyiyim..''



işte bu cümleyle beraber salona sessizlik hakim olur, çıt çıkmaz kimseden. bir süre sonra anne kişisi yemek yapmak için mutfağa gider, küçük afacan da peşinden. iki dakka sonra da ev arkadaşı ayrılır yanınızdan. işte büyük gerginlik de bu ana denk gelir tam olarak: baba kişisi ile koca odada başbaşa kalmışsınızdır.



uzun bir sessizlikten sonra, ''ulan dur biraz canayakın, ağzı laf yapan tiplerden olayım, beni mal sanmasınlar..'' düşüncesi ile muhabbete atılırsın. televizyonda da maç olması durumunu kullanarak, ''adamlar amma top oynuyo!..türkiye'de hiç böyle mi?..'' dersin.



''türkiye'de de oynayan var ama sen bilmiyorsun bakma!..'' der.



uhh!..karnına sıkı bir yumruk yemiş gibi olursun!.. ''len noliy?.. ne dedim ki şimdi ben?..bu lafı koymak için mi bekliyordun yıllardır dayı!..''dersin içinden. zaten uzun bir süre dışından konuşamazsın, olduğun yerde kalakalırsın. saniyeler dakika olur, dakikalar saat... dayının her an bir laf daha koyacağı endişesi ile yaşamaya başlarsın.



birazdan mutfaktan anne kişisi seslenir: '' evladım, sen yemek yiyecek misin?..''diye sorar.



''ne?..nasıl?..elbette yiyecem!..yemeyecek miyim yoksa?..herkese yapılmıyor mu bu yemek?!. özellikle neden bana soruluyor ki?!.'' diye paranoya yaşarsın ama sonunda bit osuruğu seviyesinde 'yiyecem'' dersin.



''şimdi çıkamamala maleldamanmamnm....'' diye bir şeyler geveler bu arada dayı. ''acaba bana mı dedi?..'' çelişkisi içinde ''efendim?.'' dersin. ''yok bi şey!'' der.



hay ben senin...



biraz sonra da içerden gelen fırlama küçük veletin sizin yanınıza oturup, ''nası gidiyo bakalım?'' diye sorarken dizinize ahbap misali vurması ile artık bittiğinizi de anlarsınız.



bir an önce yatağınıza dönüp, uyuyarak bu gerginliği unutmak istersiniz.

kimi zaman mind trick atabilenleri de mevcut olan ailelerdir. sabah kalkarsınız, soğuk bir selam ile olay mekanından hızla uzaklaşıp tuvalete girersiniz. aynı hızla odanıza geri dönersiniz. akabinde xyz kahvaltı sofrası mekanına gitme planıyla odanızdan bir hışımla fırlarsınız. olaylar tam da o anda gelişir:



-oğlum gel bak kahvaltı yapıyoruz.

+yok teyze benim çıkmam lazım şimdi, arkadaşa söz vermiştim.

-ya gel bişiler ye

+valla...

-kahvaltı yapıyoruz beraber

+ya ben....

-kahvaltı yapıyoruz beraber)))

+evet, kahvaltı yapıyoruz beraber.

zaman zaman zor durumlara düşürebilen aile tipi. arkadaşımdan dinlediğim hikayeyi, samimiyetine güvenerekten hiçbirşeyine dokunmadan anlatıyorum. bahsettiğim aile arkadaşımın arkadaşının ailesidir. ailenin babası, dünyalar iyisi, babacan hoş sohbet, nev-i şahsına münhasır bir abimiz olmakla birlikte malesef ağzı biraz bozuktur. akşam yemeğine davet gelir, gidilir, menüde balık vardır:



ailenin annesi: köh köhhhh

arkadaş: çok yaşa teyzecim, vurayım mı sırtınıza?

ailenin annesi: yok sağol evladım, sağolsun .....amcana baksana kılını kıpırdatmıyor, ölsek umrunda değil!

ailenin babası: ulan manyak karı, ne yapayım ağzına kaçan kılçığa, gırtlağına yarraamı mı sokayım?

!!!!!!!



2.5 dakikada yemek bitirilir, müsade istenir kalkılır...

en çok arkadaşın kendisini çileden çıkarır. gerginlik yaratan aileye sahip olmanın yanında mahçup olmak vardır bide..



Kaynak: İtüSözlük