akılda kalan roman başlangıçları
 

kitapların arka yüzüne tanıtım amaçlı yazılan vurucu cümlelerin çok ama çok ilerisinde olan, okur okumaz sizi içine çeken ve kitabı bir solukta bitireceğinizin işaretini veren, o anki ruh halinizle ilintili ya da hissedip de sözlere dökemediğiniz duyguları içeren veyahut bunların hiçbirini içermese dahi anlatım biçimine vurulduğunuz romanın başucu niteliğine bürünmesine neden olan başlangıçlardır. bazen tek bir cümle, bazense bir paragraftan ibarettir.

örneğin

yolculuk etmek, çok işe yarar, düş gücünü çalıştırır.

gerisi yalnızca düş kırıklığı ve yorgunluktan ibarettir. bizim yolculuğumuz ise tümüyle düşseldir. gücünü buradan alır.

yaşamdan ölüme doğru gider. insanlar, hayvanlar, kentler, nesneler, her şey düşlenmiştir. bu bir romandır, yalnızca düşsel bir öyküdür. böyle buyurmuştur littre, o ki asla yanılmaz.

kaldı ki herkes aynı şeyi yapabilir. gözünü yummak yeterlidir.

yaşamın öbür tarafındadır bu.

gecenin sonuna yolculuk louis ferdinand céline)

...ve son başlangıçtı...



delikanlının adı santiago idi

ta ortaokuldayken okuduğum simyacıdan kalmış aklımda nedense..belki de bölümlerin ilk paragraflarının ilk satırını büyük harflerle yazdıklarından kazınmıştır aklıma...

kırmızı
imagine that you have to break someone's arm...

the gun seller-hugh laurie

okuyucuyu içine çekip bambaşka bir dünyanın anahtarını veren sestir.



...dünya öylesine çiçeği burnundaydı ki, pek çok şeyin adı yoktu daha ve bunlardan söz ederken parmakla işaret edip göstermek gerekirdi.


ishmael deyin bana. birkaç yıl önce-kaç yıl önce olduğu önemli değil-paramın azaldığı ya da hiç kalmadığı bir sırada, karada da beni ayrıca bağlayan hiçbir şey olmadığı için, biraz engine açılayım, bu dünyanın denizlerini şöyle bir göreyim dedim. bn böyleyimdir böyle bulurum sıkıntıdan kurtulmanın, uyuşan kanıma hız vermenin yolunu. baktım ki ağzımın tadı kaçmış, buruklaşmışım baktım ki içime o soğuk kasım yağmurları çiseliyor, baktım ki durup dururken tabutçu dükkanlarının önünde dikilip kalıyorum ya da karşıma çıkan her cenaze alayının peşine takılıyorum baktım ki içimi saran kasveti önleyemiyorum, o kadar ki beni bazı ahlak ilkeleri durdurmasa, mahsus sokağa çıkarak, onun bunun şapkasını, bile bile başlarından kapıp yere atacağım- işte o zaman bir an önce denize açılmanın zamanı geldi derim kendi kendime. ... bense sessiz sedasız bir gemiye binerim.

moby dick herman melville)

gün kavuşurken köye bir adam geldi ve peygamber olduğunu söyledi. köylüler adama inanmadılar ve ispat et dediler.

adam karşılarındaki eski suru gösterdi ve, ''eğer bu duvar konuşur ve benim peygamber olduğumu söylerse inanır mısınız?'' diye sordu.

köylüler, ''elhak inanırız!'' dediler.

adam duvara döndü ve elini uzatarak, ''konuş ya duvar!'' buyurdu.

bunun üzerine duvar dile geldi ve şöyle dedi:

''bu adam peygamber değildir. sizi kandırıyor. peygamber değildir.''

zülfü livaneli- engereğin gözündeki kamaşma

bir hakim dedi ki: yazıda bir kargayla bir leyleğin beraber uçtuğunu, beraber yemlendiğini gördüm. şaşırdım kaldım derken aralarındaki birlik nedir, onu bulayım diye hallerine dikkat ettim.

şaşkın bir halde yaklaştım. baktım gördüm ki ikisi de topaldı.

elif şafak- araf

john galt kim ki?



başlı başına bir efsanedir...



atlas silkindi - ayn rand

kimsin?

o gün bugündür bu soruyu bir yerde görürsem aklıma önce sofie gelir, sonra clementine gelir, ellerim titremeye başlar, ateşim yükselir.

''terket bütün umudu ey sen buraya giren''
what's it going to be then, eh?

alex ve soytarı drugları aklıma geliyor. bunun türkçe versiyonunu aziz üstel



söyleyin bakalım ne yapcağımızı, ha? şeklinde çevirmiştir, o da ayrı bir komedidir.

'eğer bu kitabı okumaya niyetliyseniz vazgeçin. kendinizi kurtarın. televizyonda mutlaka daha iyi bir şeyler vardır. burada anlattığım şeyler önce sizi kızdıracak. sonra her şey daha da kötü olacak.'
''mutlu aileler birbirlerine benzerler,her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır'' anna karenina-tolstoy..



Kaynak: İtüSözlük