kardeş
 

ilk doğduğu zamanı tam olarak hatırlayamıyorum, artık yaşlandığımızdan mıdır yoksa doğduğunda şahsımın da küçük olmasından mıdır bilemem. resimler var kucağıma almışım ama birileri de yardım ediyor, alttan desteliyor düşürmeyeyim diye. seviniyordur herhalde insan ilk başlarda dedim ya hatırlayamıyorum. sonra sizde küçük olduğunuzdan daha ilginin yavaş yavaş onun üstüne kayması rahatsız etmeye başlıyor içten içe. çevredekiler sen ablasın demeye başlıyor, kıskanmak olmaz diyor. babanız gelip 'sen bizim ilk göz ağrımızsın, hem bak abla oldun ne güzel' demeye başlıyor. öğreniyorsunuz zamanla bu kskançlıkla yaşamayı.



sonra ilkokul dönemine geliyorsunuz. hele ki aranızdaki yaş farkı 3-4 ise siz çantanızı alıp okul yollarına mutlu mesut koşarken o arkanızdan el sallıyor. siz arkadaşlarınızı eve getirdiğinizde yanınızda olmak istiyor. sizse kapıyı kapatıveriyorsunuz yüzüne. sanki düşmanmışcasına, belki de senelerdir gizliden gizliye beslediğiniz kin su yüzüne çıkmaya başlıyor. sonra orta okul geliyor, artık o da okula gitmeye başlamış oluyor. belki aynı okula gidiyorsunuz,anneniz tembihliyor 'tenefüslerde git bak, servise binerken inerken elinden tut, sınıfına kadar götür' diye. külfet gibi geliyor size, kardeşinizin elinden tutup onu sınıfına bırakmak sanki çok büyük ayıpmış gibi düşünüyorsunuz o küçücük aklınzla.



sonra liseye başlıyorsunuz. şantajlar havada uçuşmaya başlıyor. paranız bittiğinde kardeşinizden almaya çalışıyorsunuz o daha mantıklı harcadığı için parayı ama tefecilikte ne kadar becerikli olduğunu sergiliyor kardeşiniz. arkadaşlarınızla konuşmalarınızı dinliyor, 'anneme söylerim bak' diye tehtitler savuruyor belki de. kızgınlık hala devam ediyor kardeşinize.



üniversiteye başladığınızda herşey birdenbire değişiveriyor. sanki hayatta tek arkadaşınız kardeşinizmiş gibi hissetmeye başlıyorsunuz. her sesini duymak istiyorsunuz. annenizden babanızdan daha çok özlüyorsunuz kardeşinizi. o zaman anlamaya başlıyorsunu ki gerçekten o canınızın yarısıymış. ne istersin diye sormaya başlıyorsunuz her eve gelişinizden önce. kısıtlı bütçenizle onu mutlu etmeye çalışıyorsunuz. kendinize alamadıklarınızı, paraya kıyamadıklarınızı onun için düşünmeden alıyorsunuz. hasta olduğunu öğrendiğinizde kurt döküyorsunuz olduğu yerde. acısını paylaşıyorsunuz o bilmese de. dualar ediyorsunuz ona birşey olmasın, birşey olacaksa bana olsun diye.



ama büyüdüğünü farkedemiyorsunuz hiç. yaşattığı onlarca gururun arkasına üniversite sınavına girerken yanında ablasının olmasını istediğinde okulunuzda kalan işlerin bitmesi için çırpınıp koşuveriyorsunuz yanına. bütün sıkıntısı stresi benim üstümde olsun, o rahat olsun istiyorsunuz. yaşattığı bütün güzel şeylerde gözleriniz yaşarıveriyor, insanlara başarılarını anlatmak daha da yüceltiyor gururunuzu. sizden uzun olması, sizden güzel olması, sizden yetenekli olması, sizden akıllı olması, aynı ortamda sizden daha çok insan tanıması, sizden daha cana yakın olması, sizden daha yetenekli olması, sizden daha mantıklı cümleler kurması hiç kanınıza dokunmaz oluveriyor. eve geldiğinizde hep orda olmasına alıştığınızdan üniversiteye başlaması üzüyor belki de sizi. evde olmadığı zamanlar sıkıcı gelmeye başlıyor, sessiz oluyor sanki o yokken heryer. iyi ki tek çocuk değilmişim diyorsunuz. başka bir şehirde yaşamaya başlayıp 'ben arkadaşlarımla geziyorum 'dediğinde, annenizin niye zamanında sizin için telaşlanıp meraka düştüğünü anlamaya başlıyorsunuz.



çok sonralardan dank ediveriyor insanın kafasına. keşke küçükken hep onu koruysaydım demeye başlıyorsunuz. keşke o ben uyuyup da çikolata yiyemedim diye benim payımı yastığımın yanına koyarken ben onun gözüne portakal kabuğu sokmaya çalışmasaydım diyorsunuz. keşkelerle dolu bir dünya cümle kurmaya başlıyorsunuz. iyi ki varmışsın, iyi ki doğmuşsun, iyi ki bu kadar sevimli aynı zamanda bu kadar cadısın. galiba sen olmasaydın mutsuz, şımarık bir bebe olur çıkardım...



Kaynak: İtüSözlük