kaldırımlar
 

necip fazıl kısakürek'in eşşiz şiiri.



kaldırımlar



sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında

yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.

yolumun karanlığa saplanan noktasında,

sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.



kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık

evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.

in cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık.

biri benim, biri de serseri kaldırımlar.



içimde damla damla bir korku birikiyor

sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...

üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor

gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler.



kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi

kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.

kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi

kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.



bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta

ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!

aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta

bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!



ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin

iki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.

tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin

yolumun zafer takı, gölgeden taş kemerler.



ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim

gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!

islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim

örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.



uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya

alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.

dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir kuyuya,

ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..



Kaynak: İtüSözlük