kafiye
 

şiirde dizelerin sonunda tekrarlanan ve aynı sesi veren hecelerin benzeşmesine denir.





şiirde ahenk unsuru olarak karşımıza çıkan kafiye bilindiği gibi sadece dize sonlarında bulunmaz. şiirin genelinde kullanılabilir. asonanslar ve aliterasyonlar gibi iç ahenk unsuru olarak görülebilir. dize içerisindeki sözcüklerin sonlarında bilinçli bir şekilde ve ahenk unsuru yaratma kaygısıyla oluşturulmuş ses benzerlikleri iç uyak olarak adlandırılır. şiirde müzikaliteyi sağlamak ve alımlayıcıda estetik haz oluşturmak amacıyla yaygın olarak kullanılır.

kreş şarkısıdır, yaptıkları müziği, yazdıkları sözleri ve hayat görüşlerini takdir etmeme biraz daha katkıda bulunan şarkılarıdır, sözleri şöyledir.



dünyanın söylediği şarkıya

kafiye olmak istemem

dünyanın söylettiği şarkıya eşlik edemem ben

o kadar mı aciz görünüyorum ordan

o kadar mı saf görünüyorum ordan

ahaaa ahaaaa

bu oyunun kuralı var

ahaaa ahaaa

bu oyunun kölesi var

ahaaa ahaaaaa

herkes gider ben kalırım



senin söylediğin şarkıya bir ses veremem ben

senin söylettiğin şarkıya bir söz yazamam ben

o kadar mı aciz görünüyorum ordan

o kadarmı saf görünüyorum ordan

ahaaa ahaa

bu oyunun kuralı var

ahaa ahaaaaa

bu oyunun kölesi var

ahaaaaaa ahaaaaaaa

herkez gider ben kalırım



dünyanın söylediği şarkıya kafiye olmak istemem



en güzeli doğal olanı denilebilecek metn-i kafkuflardan olmak ile beraber hiç kasmaya da gerek duyunulmasa da olabilitesi vardır.
şiirin kalitesini düşürür genelde.



Kaynak: İtüSözlük