dış güzellik
 

insanın çevresindekilere olumlu etki yapabileceği güzel görünme hali.



tanımadığınız biridir o, olmadık yerlerde karşılaşırsınız, çok da güzeldir, sizin için bir ekol olmasa da beğeninizi kazanmıştır. es kaza bir gün tanışırsınız, konuşmaya başlarsınız. işte o an başınızdan aşağıya sular dökülür, sussa da bir daha konuşmasa dersiniz. o büyüleyen güzellik bir anda yerin dibine girer.



kolay değildir bir insanı tanımak. hele hele dış güzelliğe önem verenler için bir insanı tanımak imkansızdır. güzellik gelip geçicidir. bir gün başını kaldırıp o'na baktığında hayran olduğun yüzle karşılaşamaman olasılıklar içindedir. güzelliğe takılıp kalmak, sırf bu yüzden bir insanı kabullenmek hayatının hatasını yapmak olsa gerek.



yıllar geçtikçe iç güzellikten daha az önemi olan sıfat.



geçicidir ama etkilidir.

şu an prim yapan tek şey.

hiç önemsiz değil gayette ilk önceliğimiz , sonra da iç güzelliğe de bakılır . ikisi de uyumluysa ne mutlu ki artık bulunmuştur aranan zat.

üstad demiş ki: ben görüntüye hiç önem vermem, yeter ki görüntüsü güzel olsun. dış güzellik hakkında söylenebilecek en doğru lâf bu olsa gerek...

genellikle önemli olmadığı söylenmekle birlikte, ilk etki açısından oldukça önemlidir. olmasaydı böyle bişey ilk görüşte aşk olur muydu diye düşünmemize sevk edicidir . tabiki bir yargı unsuru hiçbir zaman değildir, olmamıştır, olamaz da.

kaba inşaata benzer. bir evde ikamet etmek için tabi ki kaba inşaatı bitmiş olması çok önemlidir. ama evin asıl güzelliğini sağlayan unsurlarla birleşmedikçe size çile çektirir. onlar da ince inşaatı temsil eden güzel huy ve asalettir. asıl güzellik bu iki bileşimde yatar aslında. dış güzellik ve huy. bunların birleşmesinden de asalet doğar ki bu herkeste bulunmaz.

ilk bakışta/görüşte etkilidir etkili olmasına fakat kişiyi tanıdıktan sonra bi önemi kalmaz. bir başka deyişle kişinin içi nasılsa onu dışına yansıtır, onu tanıyanlar tarafından da öyle görülür.

guzel bı kız ayarlayamama durumunda ''dıs guzellık zaten benım ıcın 2. hatta 3. planda'' seklınde yalanlara mehil veren, aslında erkeklerın ılk once baktıgı ve genelde baska bir seye de bakmaya gerek duymadıgı bişidir.

bir yaşa kadar hep önemli olduğu bize hissettirilir ve gençliğimiz saçma sapan takıntılarla, bunalımlarla ve rahatsızlıklarla geçer. sonra da birisi gelir, ben seni böyle seviyorum, kalbinin iyiliği yüzüne yansıyor. gibi şeyler söyler. işte o an manasızca dünyanın ortasında çırılçıplak koşmak istersiniz. gibime geliyor...

etrafındakileri o güzelliğin içine bakmaya yönelten bir ambalaj gibidir bazen. içinden ne çıkacağıysa bilinmez.

büyük boy cipsin hışır hışır ses çıkartan ambalajı gibidir. hep sesi gelir ilk dokunduğunuzda, ilk olarak üzerindeki resimler dikkatinizi çeker. köşeli oluşundan tutun, şişkinliğine kadar hep bir potansiyeldir gözlerinize çarpan. heyecanlanırsınız. o nehir gibi serinliğe gireceğinizi düşünürsünüz. o kadar baskı kurarsınız ki avucunuz da ona, patladığında size saçılanla siz olursunuz. ama o cipsi direk rafta nerde durmadığına dahil bakmadan alıp evinize götürseniz, içinden çıkan koku ile kavrulacaksınız. o kokusuyla, siz ona bakışınızla... hayır hayır cips yemiyorum şu an, biliyorum öyle düşünüyorsun. alakası yok. dış güzellik kırılgandır, dikkat!



edit: yukarıdaki girinin altyapısını bilerek kullanmadım vallahi, görmemiştim bile *

yalan:



çirkin olduğunu düşünen kız: tonguç, sence dış güzellik önemli mi?



tonguç: hayır hayatım, dış güzelliğin ne önemi var. mühim olan iç güzelliği.





gerçek:



çodk: rıza, sence dış güzellik önemli mi?



rıza: herhalde. mühim olan dış güzellik, hem içini kendim döşicem*



çodk: hayvansın rıza!



rıza: hayvan değilim, dürüstüm.



Kaynak: İtüSözlük