güzellik
 

insanlar güzelliği maddi manevi diye ayırırlar. aslında sığ gelir bu ayrım üstünde biraz düşününce. esasında şöyledemek gerekir:

güzellik, görünen ve görünenin ötesindeki olarak ayrılır ve ne paradokstur ki bu ikisi birbirine sıkıca bağlıdır da. görünen güzellik, görünenin ötesindeki güzelliğin su yüzüne çıkmış halidir. ...yüzüne yansır... derler ya hani. buz dağının alttaki kısmıdır görünenin ötesindeki. her güzel iyi mi diye sorarlar bir de, e tabi kötüye güzel demek ayrı bir suçtur onca güzelliğe saygı adına.



güzeli ayrı tutacaksın her zaman, sevgi güzeldir içinde kimsenin ulaşamayacağı yerlerde gezinecek sevgi seller halinde. sadece bir kişi orada yüzecek ve o teslim alacak. o sevgiyi besleyen de güzeldir işte o zaman. inanç güzeldir ki sadece inananla allah arasındadır. herkesten ve her şeyden ayrıdır yeri, diğer hiçbir sığlıkla yan yana gelip değeri basitleşmez, tıpkı sevgi gibi. diğerleri de bunlardan doğar zaten. bunları anlatan sözcükleri hiç basit bir mekanda görebilir misiniz, hiç basit veya sığ sohbetin içinden çıkarken duyabilir misiniz, tabi ki hayır. bunlara ait sözcüklerin bile yeri ayrıdır. diğerlerinin yanında kalıp basitleşmezler. insanlara temennilerde bulunurken bile ayrıdır o son temenni cümlesinin söylenişi. bütün konuşma biter ve makul bir süre sonunda söylenir, ayrıca. yazarken bile güzel sözler ayrı ayrı diğerlerinin peşine yazılır. diğerlerinin yanında çamurlanmasın, basitleşmesin diye.



güzellik, yeri ayrı tutulmaya ihtiyaç duyulduğu müddetçe güzeldir. çünkü insan güzeli özel kılar. onu fanus gibi ayrı tutarak diğerlerinden.



Kaynak: İtüSözlük