kardeş kavgası
 

nikos kazancakis'in can yayınlarından çıkmış kitabı. okurken sürüklediğini hatırlıyorum ama üstünden uzun yıllar geçti aklımda bir köy papazı, yorganı çekip zevk almadan sırf görevini yapmak için sevişen köylü bir çift, kilisedeki ikonalar, iç savaş ve hristiyanlık kritikleri kalmıştır.


apolitikleştirme sürecinin en çok kullandığı argümanlardan biridir kardeş kavgası. kavga çelişkiden doğar, çelişki ise gündelik hayatın ortasında duruyor. kimilerinin ameliyat için denkleştiremediğini kimilerinin bir gecede harcamasında, büyük toplumsal tabakanın ürettiğinin, küçük azınlıkça sömürülmesinde, emek sermaye çelişkisinde, kısaca düzenin kendisinde. sonra birileri bu çelişkinin farkına varıp, göstermeye çalışıyor değişimden bahsediyor, üretilenin üretenler arasında hakça bölüşülmesinden vs. düzenin egemenleri, bu fikirleri alkışlamıyor doğal olarak, özel eğitimli yasadışı köpeklerini tekerlerine çomak sokanın üzerine salıyor. anarşi başlıyor, dönülmek istenmeyen 80 öncesi günler. ortamını iyice hazırlayınca, kavganın arasına girip yatıştırma ayağıyla bütün değişim taleplerinin üzerinden tanklarıyla geçiyor düzen koruyuculuğun yasal kuvvetleri. tarafsızlığını kanıtlarcasına artık işinin kalmadığı köpeklere de tokadı basıyor. mikroplu kafalar ezildikten sonra zararlı fikirler bir daha bulaşmasın diye, 'oyuncakları yüzünden kavgaya tutuşmuş kardeşler masalı' aşısı vuruluyor genç nesillere. tarafları çocuklaştırıp aynılaştırıyor, bozuk düzeni değiştirmek isteyenlerle düzenin itlerini kardeşleştiriyorlar, çelişkileri uzanamayacağımız yerlere kaldıramıyorlar çünkü. oysa dövenle dövülen, ezenle ezilen tarihin hiç bir döneminde kardeş olmadılar. kardeşlik masalı ise dayağın ve sömürünün üzerini örtmek için anlatılan en eski klasiklerdendir.



Kaynak: İtüSözlük