içimizdeki çocuk
 

durmadan ağlayan, zamansız bir şekilde elma şekeri istiyorum diye ağlayan bir yaratık.hiç bir zaman büyümez, mandiller yetmez gözlerinden akan yaşlara. sadece büyüdüğünü zanneden benlik onunda büyüdüğünü zanneder.



doğan cüceloğlu nun bir kitabı



çocugu bazı organlarını temsilen kullanan bazı türk gençleri tarafından yanlış anlaşılabilecek söz öbeği.

büyüyünce yapılan zıpırlıkların sorumlusu olarak gösterilen şey.

modası geçmiş bir deyim. eskiden söylendiğinde karşındaki kişiyi etkilerdi. içimdeki çocuğu hiç büyütmek istemiyorum gibi geyikler nedense dinleyene dokunurdu. vay be, hassas insan, büyütmemiş korumuş! derdi. şimdi ise sadece sıkıcı ve tatsız.gündüz programlarında sık sık kulağımıza çalınana saygı duyarım kadar sevimsiz. üstelik öyle bir çocuk yoktur. çocuk, çocukluktaki hayalimizdir. bütün masumiyeti ve el değmemişliğiyle orada kalmıştır, artık dokunamazsınız ona.

her ne yaşarsan yaşa ama içindeki o minik çocuk seni hayata döndürüyor. ve tekrar yaşıyorsunn mutluluğu, kederi,sevinci.. her şeyii önemli olan o çocuksu duyguların varlığı işte

yaş ilerledikçe, hayal ettiklerini yapabilme hırsı coştukça ve bu hırsla birlikte kıskançlık huyun arş-ı alaya uzandıkça, elde edemediklerin elini tir tir titrettikçe, dudağının ucunu aşağıya doğru kıvırıp ağlama pozisyonunu almak sana artık çok zavallıca geliyorsa, ötende, berinde, yanında, yamacında olan çocuk sana yabancıysa, içindeki çocuk da çoktan sıyrılıp gitmiştir. ya senden utanmıştır ya da yaptıklarından korkmuştur. elini yüzüne kapatmış bir kapı arkasında seni kolluyordur. olur ya belki sakinleşirsin, belki eskiye dönersin, o'nu gene kucaklarsın diye. ama ne göz görür, ne vücut eksikliğini tanır bu yokluğun. vücut yekpare olmuştur artık. başka bir ruh, başka bir kan istemez. vücut kendi istekleri doğrultusunda hırslarıyla yarışadurur ve zaman sonra beden bir yerlerden yıpranmaya başlar. içindeki çocuksa zaten bir yerlerde kendi başına büyümüştür. sonuçta iki ayrı ruh büyümenin ve büyümek zorunda kalmanın ceremesini çeker.

***konserlerde bağırarak beraber şarkılar söylenilen, olmadık anda gülme nöbetlerine eşlik eden, aynanın karşısında binbir surat olmaya yardımcı olan, inatçılık yapıp omuzlarını silkeleyen, istemem istememmmm, bananeee dedikten bir iki dakika sonra inadını kırıp yüzünde koca bir gülümsemeyle gelen çocuk aranıyor, hükümsüzdür.***

yeri gelince altına kaçıran, sümüğünü koluna süren iğrenç bir şey de olabilir.



hep hisli yazılarla, duygu pınarlarıyla ifade edilmiş, bu da başka bir bakış açısıdır.

kaptan kemal konuşuyor çıkarın beni bu kaptan esprisine bu yaşta hala gülebilmek yaşam belirtilerinden bence.

eğer, içimizde gerçekten bir çocuk varsa, her birimizin bir de katili var demektir..

o içindeki çocuk yaşıyorsa yaşıyoruz belki de,bazen serseri,bazen ağlamaklı,bazen komşunun camını kıran çocuk gibi.mahçup,unutkan,hiç söz dinlemeyen.

asla kaybolmaması gereken olgudur. hayat bize en çirkin en acımasız taraflarını gösterir çoğu zaman. taşlaşırız, hissizleşiriz insanlara karşı. ancak nolursa olsun bu içimizdeki çocuğun kaybolmaması gerekir, hem de hiçbir zaman, yoksa ışığımızı kaybetmiş kapkara bir yolda yürüyormuş gibi hissederiz, ki buna hiç gerek yoktur.

anılar biriktirdim kumbaramda yarınlar için,

saçımdaki seyrelme yaşanmışlıklarım,

kırışıklıklarımsa gülmelerim ağlamalarım...

ömrün ortasını buldum da çok şükür,

yüreğimdeki çocuğa hiç dokunmadım.



Kaynak: İtüSözlük