o belde
 

* o belde







denizlerden



esen bu ince hava saclarınla eğlensin.



bilsen



melal-i hasret ü gurbetle ufk-ı şam'a bakan



bu gozlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!



ne sen,



ne ben,



ne de hüsnünde toplanan bu mesa,



ne de alam-ı fikre bir mersa



olan bu mai deniz,



melali anlamayan nesle asina degiliz.



sana yalnız bir ince taze kadın



bana yalnızca eski bir budala



diyen bugünkü beser,



bu sefil iştiha, bu kirli nazar,



bulamaz sende, bende bir ma'na,



ne bu akşamda bir gam-ı nermin



ne de durgun denizde bir muğber



lerze-i istitar u istigna



sen ve ben



ve deniz



ve bu akşamki lerzesiz, sessiz



topluyor bu-yi ruhunu güya.



uzak



ve mai gölgeli bir beldeden cuda kalarak



bu nefy ü hicre muebbed bu yerde mahkumuz...



o belde?



durur menatik-ı dusize-yi tahayyulde



mai bir akşam



eder ustunde daima aram



eteklerinde deniz



döker ervaha bir sukun i menam.



kadınlar orda güzel, ince, saf, leylidir,



hepsinin gözlerinde hüznün var



hepsi hemşiredir veyahud yar



dilde tenvim-i ıstırabı bilir



dudaklarındaki giryende buseler, yahud,



o gözlerindeki nili sükut-ı istifham



onların ruhu, şam-ı mugberden



mutekasif menekşelerdir ki



mutemadi sükun u samtı arar.



şu'le-i bi-ziya-yı hüzn-i kamer



mülteci sanki sade ellerine



o kadar natuvan ki, ah, onlar,



onların hüzn-i lal ü müştereki,



sonra dalgın mesa, o hasta deniz



hepsi benzer o yerde birbirine...



o belde



hangi bir kıt'a-i muhayyelde?



hangi bir nehr-i dur ile mahdud?



bir yalan yer midir veya mevcud



fakat bulunmayacak bir melaz-ı hülya mı?



bilmem... yalnız



bildigim, sen ve ben ve mai deniz



ve bu akşam ki eyliyor tahziz



bende evtar-ı hüzn ü ilhamı



uzak



ve mai gölgeli bir beldeden cüda kalarak



bu nefy ü hicre müebbed, bu yerde mahkumuz...



* şairinin * aruz kullanmadan yazdığı tek şiiridir.



* ahmet hasin'in en önemli, adeta "ben sembolistim ulaaan" diye bağırdığı şiirlerinden biridir.



* günümüz türkçesiyle,daha anlaşılır bir şekilde







denizlerden



esen bu ince hava saçlarınla eğlensin



bilsen



hasret ve gurbet melâliyle akşam ufkuna bakan



bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!



ne sen,



ne ben,



ne de güzelliğinde toplanan bu akşam,



ne de fikrin elemlerine liman,



olan bu mavi deniz



melâli anlamayan nesle aşina değiliz.



sana yalnız bir ince taze kadın



bana yalnızca eski bir budala



diyen bugünkü insanlık



bu sefil şehvet, bu kirli bakış,



bulamaz sende bende bir anlam,



ne bu akşamda ince bir hüzün



ne de durgun denizde bir kırgın



gizlenme ve umursamazlık titreyişi.



sen ve ben



ve deniz



ve bu akşam ki titreşimsiz, sessiz



topluyor ruhunun kokusunu sanki,



uzak



ve mavi gölgeli bir beldeden ayrı kalarak



bu sürgün ve hasrete ebediyen bu yerde mahkûmuz.







o belde?



durur bakir hayal bölgelerinde



mavi bir akşam



dinlenir daima üstünde



eteklerinde deniz



döker ruhlara bir uyku sükûnu.



kadınlar orda güzel, ince, saf, geceye dairdir,



hepsinin gözlerinde hüznün var



hepsi kız kardeştir, veyahut yar



gönüldeki ıstırabı dindirmeyi bilir



dudaklarındaki ağlamaklı öpücükler, yahut,



o gözlerindeki gök rengi meraklı sessizlik.



onların ruhu küskün akşamdan



yoğunlaşmış menekşelerdir ki



durmaksızın sükûn ve sessizliği arar



ayın hüznünün ışıksız parıltısı



sığıntı sanki sade ellerine.



o kadar zayıf düşmüş ki, ah, onlar,



onların dilsiz ve ortak hüzünleri,



sonra dalgın akşam, o hasta deniz



hepsi benzer o yerde birbirine...



o belde



hangi bir hayalî kıtada?



hangi bir uzak nehirle çizilmiş sınırları?



bir yalan yer midir, veya mevcut,



fakat bulunmayacak bir hülya sığınağı mı?



bilmem... yalnız



bildiğim sen ve ben ve mavi deniz



ve bu akşam ki titretiyor



bende hüzün ve ilham tellerini,



uzak



ve mavi gölgeli bir beldeden ayrı kalarak



bu sürgün ve hasrete ebediyen bu yerde mahkûmuz...



* hayal etmenin en güzel şekilde ifade edildiği mükemmel şiir.