sincap
 

* evlerde de beslenebilen kemirgen memelilerdir. çok afacan hayvanlardır bunlar. küçükken beslemiştim ama bendeki anıları üzücüdür. heves işte. gittik pet shop'tan aldık, bi tane. koyduk kafesin içine. şerefsiz o kadar da sevimli ki, ver fındıgı yesin, ver cevizi kemirsin, öyle bir tatlılık.







bir de bu hayvana o farelerin falan içinde döndüğü çemberler vardır ya hani onlardan aldım, bütün gün döndü içinde şuursuz şuursuz. ne de olsa hayvan, mantıklı hareket beklemek mantıksızlık zaten diye düşünüp, üstünde durmadım pek. yalnız kafesin içini de bir pisletti ki sormayın. ortalık leş gibi kokuyor. valide direkt girdi olaya "evde istemem bunu" diye. hay allah ne yapsak, etsek. o kadar da para verip, satin aldik ama yapacak bir sey yok.







ormandan da uzak yaşıyoruz. malum şehir hayatı. en iyisi yolun karşısındaki cocuk parkinda salayım ben bunu, oradaki ağaçlarda takılsın dedim. neyse gittim parka, kafesin kapısını açmamla hayvanın, dışarı fırlaması bir oldu. ok gibi de namussuz, bir görünüp bir kayboluyor. derken o zavallıcık agaç yerine yolun karşısına dogru seğirtmeye başladı, tam o sırada karşı yönden gelen bir belediye otobüsü de duramayıp, o koca tekerlekleriyle o zavallı hayvanı asfalta yapıştırdı. o sahneyi görünce şok oldum, bir kaç gün kendime gelemedim tabii. o gün bugündür ne zaman, televizyonda, hayvanat bahcesinde, pet shopta bir sincap görsem hep aklıma o yumurcak gelir, acımayla karışık bir hüzünle izlerim.