ayrilik
 

* gözlerini kapayınca aynı kişinin resmi gelir gözlerinin önüne. gecenin sessizliğinde aynı kişinin sesi yankılanır kulaklarında. yanındaki kişi o imiş gibi sarılırsın ama onun sıcaklığını bulamazsın sonra uyku kaçar gider yerine düşünceler gelir kahırlar gelir özlemler gelir pişmanlıklar gelir günahlar gelir canın yanar kalbin hızla atar yutkunamazsın boğazında düğümlenir her şey... derken bir bakmışsın sabah olmuş. el alışkanlığıyla elin telefona gider ne arayan vardır ne soran... içine ağlarsın içine akıtırsın gözyaşlarını, yeni duruma alışmaya çalışırsın tanıdığın güne hem lanet edersin hem özlem duyarsın birkaç ay öncesine dönebilmek için neler veririm dersin ama hiçbir şey veremezsin çünkü yaşadıklarının hepsi senin için çok özeldir ve güzeldir... hayatından ve aklından silip atmaya kıyamazsın... tüm bu düşüncelerle işe gidersin çalışırsın bütün gün, ama hep aklındadır hep düşünmektesindir hep yutkunursun içine sonra yine akşam olur. yine aynı uykusuz geceler. yine aynı telefona takılan gözler... aynı aynı aynı hep aynı... zamanla geçer diye kendini avutursun. aslında hiçbir şeyin geçtiği yoktur, sadece sen bu duruma alışırsın artık aynı uyuşturucunun vücudu esir alması gibi beynin uyuşur acı duymaz olur. narkoz etkisi yapar belli bir süreden sonra ayrılığın acısı. o süreyi doldurmaya çalışırsın işte...







işte ayrılık budur.