ayagi karincali
 

* Yalnız bir kadın sanmıştım önce



Oysa kocasını aldatan biri



Irmağın orda buluştuk



Gece Santiago gecesi







Işıklar sönüp birer birer



Yanmaya durunca ateşböcekleri,



Son birikintisinde şehrin



Dokundum uykulu memelerine







Türkülü çiçeklerin dalları gibi



Göğsü gözlerime açılıverdi



Ve oniki hançerin bir kerede



Yırttığı ipek gibi sinirli







Hışırtısı kulaklarımda



Kolalanmış eteklerinin.



Işıksız tepeleri ağaçların



Yollar boyunca kocaman kocaman







Ve ucu köpeklerin ufku



Irmaktan ötelere havlıyordu.



Ne varsa üstünden atlayıp geçtik



Böğürtlenler, dikenler, karaçalılar.







Saçındaki topuzun yere yatınca



Yumuşak toprakta açtığı çukur,



Ben boyunbağımı attığım zaman



Çözüşü onun da düğmelerini







Sıra silahlı kemerime gelince



Sıyrılışı giysilerinden art arda,



Sümbüllerin mi kurbağaların mı



Olamaz hiçbirinin böyle bir teni,



Ne de billurun ayışığında



Sunabildiği var bu ışıltıyı







Kalçaları altımda kaçışıyordu



Hani ürkmüş balıklar gibi



Bir yanı tutuşmuş ateş çemberi



Bir yanı buza kesmiş, sepserin,







O gece dörtnala gördüm kendimi



Sedeften küçük bir taya binmişim



Gördüm, ne dizgin ne de üzengi



At koşturuşlarımın en güzelini.







Neler anlattı sevişirken



Ama söyleyemem erkeğim ben



Hem böyle ağzı sıkı görünmemi



Aydınlık akıl da istiyor zaten.







frederico garcia lorca