KARACAAHMET sizce ne demek, KARACAAHMET size neyi çağrıştırıyor?
 

*



Üsküdar topraktan ve taştan başkaca bir şeydi...Arkalarına doğru sesizliğine, ney üfleyen rüzgarlar ve ritme ayak uyduran semazen, derviş-meşrep servilerin dergâhı olan karacaahmet...Ki meskunları aynı gözlerle servilere bakar, aynı kulaklarla fısıltıları dinlerler...Hep aynı rüyayı görmüş olduklarını sanırlardı...Yaşamak rüyasını...







Her nefis ölümü tadacaktır







Sizi musibet ve nimetlerle deneriz







Sonunda bize döneceksiniz...







(Enbiya / 35)







Kabristanları sevip sık sık ziyaret etmeme rağmen karacahmet mezarlığına bir kaç defa yolum düştüğü halde uğramadım



sebebi ekranlara yansıyan gözyaşı dökemedikleri için kara gözlükler ardına gizlenmiş cenaze namazı kılınırken dahi camiinin avlusunun dışında cicili bicili kıyafetleri ile makyajlı sahte sevenlerin çok olduğu mevtaların fazlalığından mıdır nedir anlayamadım… ve bir türlü sevemedim bu kabristanı…







çok güzel bi mezar yeri.







ben bu döşeği sererim toprağın içine



kimse bozmaz müşkülpesentliğimi



kimse uğramaz vurdumduymazlığımın köşküne



bir sonsuz



bir ben



kimse çakmaz kalemimin ucunu sivrilttiğim hecelerden







yaprakları arasından güneş süzülen selvilerin gümüş gölgesinde,toprağın altında mesut bahtiyar yatabilme ihtimalini,bir cennet bahçesinde ebediyeti beklemeyi..güneşi,toprağı,ılık tatlı havaları..böyle şeyleri çağrıştırıyor.







Deryada sonsuzluğu fikretmeye ne zahmet!



Al sana derya gibi sonsuz Karacaahmet!



Göbeğinde yalancı şehrin, sahici belde



Ona sor, gidenlerden kalan şey neymiş elde?



Mezar, mezar, zıtların kenetlendiği nokta



Mezar, mezar, varlığa yol veren geçit, yokta...



Onda sırların sırrı: Bulmak için kaybetmek.



Parmakların saydığı ne varsa hep tüketmek.



Varmak o iklime ki, uğramaz ihtiyarlık



Ebedi gençliğin taht kurduğu yer, mezarlık.



Ebedi gençlik ölüm, desem kimse inanmaz



Taş ihtiyarlar, servi çürür, ölüm yıpranmaz.



Karacaahmet bana neler söylüyor, neler!



Diyor ki, viran olmaz tek bucak, viraneler,



Zaman deli gömleği, Onu yırtan da ölüm



Ölümde yekpare ân, ne kesiklik, ne bölüm..



Hep olmadan hiç olmaz, hiçin ötesinde hep



Bu mu dersin, taşlarda donmuş sükûta sebep?



Kavuklu, baş örtülü, fesli, baş açık taşlar



Taşlara yaslanmış da küflü kemikten başlar,



Kum dolu gözleriyle süzüyor insanları



Süzüyor, sahi diye toprağa basanları.



Onlar ki, her nefeste habersiz öldüğünden,



Gülüp oynamaktalar, gelir gibi düğünden.



Onlar ki, sıfırlarda rakamları bulmuşlar



Fikirden kurtularak, ölümden kurtulmuşlar.



Söyle Karacaahmet, bu ne acıklı talih!



Taşlarına kapanmış, ağlıyor koca tarih







ebedi istirahat mekanı..kim istirahatte kim terlemede Allahû alem..



yükselir selvi ağaçları boy boy..kulak vermeyi bilene bağrındaki insancıklardan kim bilir neler fısıldarlar..







DALGIN ÖLÜ







Dün güzel bir kadın geçti



Kabrimin yakınından



Doya doya seyrettim



Gün hazinesi bacaklarını



Gecemi altüst eden



Söylesem inanmazsınız



Kalkıp verecek oldum



Düşürünce mendilini



Öldüğümü unutmuşum







CAHİT SITKI TARANCI 1910 - 1956



(Ölüm temasının unutulmaz şairi.. öleli tam 50 yıl olmuş)







Kaynak:Antropoloji