ŞAİR sizce ne demek, ŞAİR size neyi çağrıştırıyor?
 

*



Fransız mekteplerinde çocuklara şair Alfred de Vigny,nin 'Kurdun Ölümü' diye bir şiiri okutulur. Şair Vigny sakin, münzevi,, mütevekkil, ve ahlâka en yüksek tarifini veren kadim felsefenin Revâkıyye mezhebindendir. Kendi yaradılışına uyan bu mezhebin felsefesini hikaye kılıklı bir şiirde canlandırmıştır. bu şiirinde bir kurt avındaki serencâmını (Yaşanan, başa gelen olay) ı anlatır.







Şair dostları, birçok asilzadelerle dağlarda kurt avına çıkar. Vakit gece ıssız bir av aydınlığı var. Alevlenmiş gibi yanan ayın üzerinden bulutlar geçiyor. Siyah ormanlar ufuklara kadar dayanıyor. Tabiatın böyle tenha bir saatinde avcılar birbiri ardına tüfekleri tetikte yürüyorlar. Bir aralık avcıların kurt avlarında en ziyade tecrübelisi yere yatıyor ve yerde taze tırnak izleri görüyor ve avcılara haber veriyor ki bu izler, oradan biraz evvel geçmiş iki kurtla yavrusunun izleridir. Bütün avcılar hemen bıçaklarını hazırlıyorlar,tüfeklerini ve tüfeklerinin beyaz pırıltılarını saklıyorlar. Ağaç dallarını ayıraraktan adım adım yürüyorlar, o sıra üç avcı duruyor, Şair Vigny, de ne gördüklerini aranıyor ve birdenbire karşısında alev saçan iki göz görüyor. Kurt! . Biraz ötede de yavruları ve gölgeleri raksa benzeyen bir kımıldanışla kımıldanıyor. Kurdun yavruları sessiz sessiz oynuyorlar, yavru olmakla beraber bir kurt sevk_i tabiisiyle (içgüdüsü) biliyorlar ki düşmanları olan insanoğlu bir kaç adım yakında pusudadır. Kurdun dişisi, bu tehlike karşısında, bir zamanlar Roma,nın banileri Remus ve Romulus,u emzirdiği için Romalıların taptığı heykel gibi camit duruyor.







Erkek kurt anlıyor ki bütün yollar kapalı, ric,at tariki (dönüş yolu) kesilmiş, geliyor, ön ayaklarının tırnaklarıyla kumluğa saplanarak çömeliyor, üzerine atılan köpeklerin en en ziyade cür,etkârca saldıranını seçiyor, o köpeğin gırtlağına dişlerinin bütün savletiyle sarılıyor, avcılar vira üzerine ateş ediyorlar, vücudunu delik deşik bir hale sokuyorlar, bıçaklarını böğrüne üşürüyorlar. Lâkin kurt, demir gibi çene kemiklerini çözmüyor, köpeği bırakmıyor, nihayet köpeği gebertiyor.







Kurt, etine, kabzasına kadar saplı duran bıçaklarla çömelmiş kanlar içinde avcılara bir bakıyor. Avcılar tüfekleri tetikte, etrafını sarıyorlar. Kurt ağzından akan kanları diliyle yalıyor, avcılara bir daha bakıyor ve nasıl öldüğünü bilmeye tenezzül etmeksizin, iri gözlerini kapıyor ve hiçbir ses çıkarmadan ölüyor.







Şair Vigny, bu maceradan sonra başını tüfeğin namlusuna dayıyor, dişi kurtla yavrularının peşinden, koşmaya karar veremiyor ve diyor ki: Eğer bu ikiyavru kurt olmasaydı o güzel ve kederli dul, erkeğini bu imtihan karşısında yalnız bırakmazdı! Lâkin bir vazifesi vardı, o iki yavruyu dağlara kaçırmak, orada onlara açlığa tahammül etmeyi ve şehirlerde bir lokma ekmeğe ve bir yatacak yere mukabil insanın önünde av avlayan zelil hayvanların insanla akdettiği ittifaknameye hiçbir zaman dahil olmamayı öğretmekti.







Şair Vigny hikayesinin bu noktasında kalmıyor ve felsefesinin bir cezbesiyle şiirini bitiriyor, diyor ki: 'Hayattan ve bütün ızdıraplardan nasıl feragat edilir? Ey ulvi hayvanlar, yalnız siz biliyorsunuz! '







Yeryüzünde ne olduğumuzu ve arkamızdan ne bıraktığımızı bir kere iyice hesap ettikten sonra anlaşılır ki 'ulvi olan ancak sükûttur, maadası (gerisi..) zaaftır.'







Şair, kurdun o son bakışında ne demek istediğini anlıyor. Asil hayvan, o son bakışıyla demek istiyor ki:







'İnlemek, ağlamak, yalvarmak hepsi zillettir. Kaderinin seni sevkettiği yolda uzun ve ağır vazifeni dişini sıkarak ifa et! Sonra da benim gibi hiç sesini çıkarmaksızın ızdırap çek ve öl! '

EĞİL DAĞLAR_ Yahya Kemal



Şair olmak kişinin kendisini onlarca metre yükseklikten boşluğa bırakıp, hayatta kalabilmesi gibi mucize gerektirir. Şairlik etmekse havada asılı kalma becerisidir. (Kaya Erbek)







Gerçek kimliğiyle, yazdıkları örtüşmeyen insan...







Ve şairler boyuna kimlere yazarlar?







Yıkılmış köprülerin başında







Ürkmüş boşluktan biri inliyorsa







Ve şairler onlara geldimlere yazarlar



.................................................. .....................behçet necatigil......







şairlik okumakla başlar.



önce kendini okur.



kendini okudukça, yalnızlığın güzelliğini görür.



sonra yer ve gökte ne varsa herşeyi, herkesi okur.



okudukça, güzelliğin içindeki esrarı görür.



daha sonra yürekleri, yüreğiyle okur.



aşkların baki olanına kavuşur.







..çöl şulesi







Şairlerin dilinden, yanlız şair olanlar anlar..







..çöl şulesi







Söz







Ustaları...







Nazım Hikmet







...



her resim yapan ressam olmadığı gibi her şiir yazan da şair değildir...



nedir peki?



müsveddedir...







Kaynak:Antropoloji