[Elegans]

İlkokulda sessiz sakin biriydim. Bir iki tane arkadaşım vardı. Liseye ilk başladığımda utancumdan sıradan bile kalkamazdım. Tuvalete bile gidemiyordum. Sınıfta erkek sayısı azdı bir iki tanesi benle dalga geçerdi ben cevap bile veremezdim. Sabah okula gitmek ölümdü benim için sabah olmasın isterdim. Lise ikide çok da samimi olmadığım bi arkadaşım oldu. Üçüncü, dördüncü sınıfta daha samimiydik. Ama yine sessiz sakindim. Onun dışında kimseyle samimi değildim. Başkaları benle konuşurdu ben sadece cevap verirdim. Aklıma konuşacak hiçbişey gelmezdi. Şunu söylesem doğru olur mu? Bunu söylesem doğru olur mu diye düşünür dururdum. Lise bitti durum pekte farklı değil aslında. Şimdi açıktan ünv. okuyorum. Ama hala biyere giderken içimde sıkıntı oluyor. Yolda tanıdığım birini görsem sıkılıyorum kalbim küt küt atıyor. Kaçmanın yollarını arıyorum. O da benim gibi insan bana karşı bi üstünlüğü yok. Bunları biliyorum ama uygulamaya gelince sıfır.
Durumunu çok iyi anlıyorum. Dediğim gibi ben ilk zamanlar durumumun farkında değildim. Kimseye zararım yoktu ama neden bu insanlar benimle dalga geçiyor diye düşünürdum. Durumunun farkında olman iyidir. Olumsuzluklar umutsuzluğa kapılmana neden olmasın. Sakın pes etme. Telkinleri dinlemeye devam et.