Hayatimdegisti.com kişisel gelişim ritmotrans telkinli Cd'leri - ÇEKİRDEK İNANÇLARIMIZI ÇİTLEYELİM :)

Geçen gün forumda okuduğum bi yazıdan hareketle neden hedeflerimize ulaşamadığımız, hayatta neden hep birşeyleri erteleyip mutsuz evlilikler yapıp sevmediğimiz işlerde çalıştığımıza dair toplum yapımıza bi göz atmaya karar verdim pek tabi sosyolog falan değilim benimkisi sadece tesbit, etrafımda yıllarca kendimden ve başkalarından edindiğim tecrübelerden yola çıkarak bu yazıyı yazıyorum.Zaten çoğu bildiğiniz şeyler lakin içinizde bunlara uyan da varsa fikrini ve önerilerini yazsın istiyorum.Ben çekirdek inanç tesbitcisi değilim elbette ama çok fazla insanda aşağıda yazdıklarımı deneyimledim, Ve artık çekirdek inançlarımdan kurtulmak istiyorum
1) OKUL: Daha çok küçük yaşlardan beri yarış atı misali eğitilmeye başlayan çocuk tüm eğitim hayatı boyunca irdelenir, başkaları ile kıyaslanır; “Bak falancanın oğluna/kızına onun kadar olamadın, aptal!” Ya da “Sürünmek mi istiyosun? Okumayan adama kız bile vermezler!”
Veyahutda en fenası kendinden üstün gördüğü bir arkadaşının ya da öğretmeninin bir alayı ve aşağılanması ile karşılaşır; “Boyun ne kısa, sen aptalsın, sen yeteneksizsin” vs vs Bu sözler beyne yerleşir ve ileride karşımıza sorun olarak çıkar.Elbette aile içi şiddet gören, çocukların hali malum bahsetmeye gerek bile yok..Yani kısaca eğitim zorla, ceza ile ya da yarıştırılma yolu ile dayatılmaya çalışılır ve kişi hayatı boyunca hep anlamsız bir rekabete girer kendini değilde geçmişte anne ve babası olan otorite figürünü bu kez yeni edindiği çevresi olarak belirler ve hep onların onayı için yaşar….Halbuki sadece okula gitmekle adam olunmadağı aşikar bir gerçektir..Eğitim elbet gereklidir ancak zorlama ile olmaz, bizim yakın bir dostumuz tüm uyarılarımıza rağmen 1 net az çıkardı diye çocuğunu saatlerce karanlıkta banyoya kitler mesela…Şimdi varın siz düşünün o çocuğun ileride geliştireceği çarpık düşünce sistemini…..
2) ÇEVRE VE İNSAN İLİŞKİLERİ: Aileler haklı olarak ve görmüş geçirmiş kimseler olduklarından dolayı sürekli uyarırlar, “Kimseye güvenme!” “Aman kızım sakın ha!” “Aman oğlum sakın yapma!” Onlar bizi koruduklarını düşünürler ancak karakterlerimizi pasifize etmekten başka bir işe yaramaz bu telkinler..Kişi her tanıştığı insana kuşku ile bakmaya başlar, kuşkunun attığı tohumlar zamanla genele olan güvensizlik olarak baş gösterir ve daha büyük sorunlara yol açar.Elbette koşulsuz şartsız kimSEYE güvenilmemelidir. Ancak aşırı korumacı davranmak gitgide çekingenlik ve ileri boyutta sosyal fobi yaratabilir. Uzmanlar aşırı korunmaya alınan ve sürekli tembihlenen çocukların agorafobiye daha yatkın olduklarını söylemektedirler…Artı ergenlikle beraber kız çocukları değişen vücut yapıları ışığında hayat boyu yaşayacakları namus kavramı ile tanışırlar, “Aman kızım erkeklerle arkadaş olma adın çıkar” “Gece sokağa çıkılmaz!” Ven en fenası yine başkalarını tenkit etmekdir “Falancanın kızı ne yapmış duydun mu? Pühhh ahlaksız!” Evet bilinçaltı benzer durumda nasıl bir tepki ile karşılaşacağınızı hemen kayıt eder ve olaki falancanın kızı ile aynı kaderi yaşarsanız ailenize karşı büyük bir vicdan azabı yaşarsınız ve bingoooo suçluluk duygusu! Yine tanık olduğum bir olaydan örnek vereceğim, üniversiteden tanıdığım bir kız arkadaşım yüzeysel anlamdada olsa erkek arkadaşı ile birşeyler yaşamış ve ondan şiddet gördüğü halde ailesine karşı kendini suçlu ve kirli hissettiği için ayrılamamıştı ve maalesef evlendi, şimdi mutsuz bir evliliği var. Çünkü toplum ona sırf kız olduğu için böyle şeyler yaşamak için evlenmesi gerektiğini söyler..Çünkü canından öte namusu gelir, fakat namus kavramı bu kadar basit değildir. Aslında ailelerin atalarından getirdikleri inançlar masumdur, onlar öyle görmüştür ve bizi korumak isterler oysa bizler bu inanışlara göre yaşamak istemediğimiz sürece kendi isteklerimizle çatışır ve mutsuz oluruz.Okulda duyduğumuz önemsiz bir alay, öğretmenin en ufak bir aşağılaması ya da en önemlisi ailenin koyduğu katı kurallara uymamak bizleri ileride kurtulmak için çabaladığımız derin kuyulara iter..
3) EVLİLİK VE KARİYER : “Hiiii eyvahhhhh yaş oldu 30 sen hala evlenmedin mi?” evet bunu da etrafımda çok duydum hatta daha yeni bir arkadaşım sırf artık milletin sözleri yüzünden bunaldığını annesinin bulacağı her hangi bir kızla evleneceğini söyledi, kendisi 40 yaşında ve erkek ama bu evlenmesi gerektiği anlamına gelmez öyle değil mi? Etrafımızda herkes evlenip çocuk sahibi oluyor diye bizde sürüye uymak zorunda değiliz…Şimdi bu örnekteki kişi sırf toplumun normlarına uymak adına aşık olmadığı içine tam ssinmeyen biriyle evlenecek ve sonuç, mutsuz bir ilişki, belki ilerde aldatma, mutsuz çocuklar….Ve arkadaşlar ben bunu bilir bunu söylerimki bu dünyada herkes çocuk sahibi olmamalı, bakınız buda kendimden örnek benim babam asla babalık yapmadı bana, tek bir gün en ufak bir hayrı geçmedi üstüme, bende onun yüzünden edindiğim izlenimlere bağlı olarak bir yığın çekirdek inanç var.Peki sizce herkes çocuk sahibi olmalımı? Elbette hayır…Hatta bunu sırf başkaları ne der diye yapmak daha vahim bir felaket! Kariyer ise ayrı bir felaket çoğu insan içinde kalan hayal mesleğini yapamaz çünkü ailesi ondan doktor, memur ya da öğretmen gibi “garantili ve mümkün mertebe devlete sırtını dayadığı bir iş” yapmasını ister bu mesleklerde çok güzeldir ama ya o memur sabah 8 akşam 5’e kadar kitap yazamak, şarkı söylemek, heykel yapmak, sahneye çıkmak isterse? Ya da çok daha farklı br şey…Yine kendimden örnekle devam edeyim sinema tv okumak istediğim zaman ailemden duyduğum ilk söz; “sanat camiasında herkes ahlaksız olur senide öle sanırlar elalem ne der sonra?” haydaaaaa!!!! Elbet her iş alanında iyiler ve kötüler hep olacaktır…Napalım yani eve mi kapatalım kendimizi? Ha birde o işlerden para kazanamazsın, bi hatırlı dayın yoksa işin zor, bu zamanda ekmek kapısı bulmak güç bulduğun işde idare et, vs vs vs peki hayallerini gerçekleştiren ve istediği mesleği yapan bunca insan başarılı oluyorda bu şartlar bi tek size ve bana mı dayatılıyor hayır! Herkes kendi şansını kendi yaratıyor,yılmıyor..pes etmiyor….Sevmediği işlerde zorla çalışıp hayatını başkalarını memnun ederek geçirmiyor…Aslında herkesi memnun etmek dünyadaki en imkansız şey maalesef..Ve biz bi kere bu hastalığa kapılırsak hiçbir zaman mutlu olamayız.

Ben ısrarla söylüyorum ki, burada yazdıklarım tamamen kendi çevremin ve benim yaşadıklarım şeylerdir,bilhassada etrafdan duyduklarım ama sizi temin ederimki kısır döngü hep böyle belki yüzü aşkın kişiden duydum böyle hikayeler ve kendimce bu başlıklara ve daha geniş kapsamlı başka yaşananlarıma baktım aslında herşeyin altından uymakla yükümlü olduğumuz bu toplumsal baskılar çıkıyor bunlar benim görüşüm, sadece fikir alış verişi yapmak ve başka arkadaşlarında tesbitlerini yazması amaçlı paylaşıyorum.Aman sakın şimdiden uyarayım Türk toplum yapısına bir sözüm yok sadece bazı geleneksel normlarım hem güzel hem de abartılırsa nelere mal olacağını anlatmaya çalıştım çünkü bana kızanlar olabilir şimdiden suçlamalara karşı gardımı alayım J Bu paylaşımda üstüne basa basa vurgulanmak istenen şudur altında başka mana aranmasın lütfen ; Lütfen herkes çevresinin yaptığı baskılara kulak tıkasın, gönlünden geçen ne varsa yapmaya uğraşsın, başkaları ne der diye hayatlarını boşa geçirip istemedikleri şeyleri yapmasın ve mümkünse taaaaa çocukluklarına kadar gün be gün inip neyi nerde ne zaman çarpıttılar bi baksınlar…Ben bunu yapmadığım için çok çektim ve farkına vardım artık düzelteceğim hayırlısı ile…
y789