Şarabın tasavvufçular arasındaki önemi nereden kaynaklanmakta?
 

Şarap İslam tasavvufunun bütün ekollerinde hoş görülen bir içki değildir ve genellikle içilmesinin günah olduğu kabul edilir. Daha çok ana eksenin dışındaki heterodoks tarikatlarda, özellikle Alevi-Bektaşi geleneğinde yer bulan ve sıklıkla da övülen bir içkidir. Bu da içildiği zaman insana verdiği hoşluğun ve yarattığı zihin açıklığının onaylanmasından kaynaklanır. Alevi ve Bektaşiler, Latinlerin “in vito veritas” (hakikat şaraptadır) deyişine can-ı gönülden katılırlar. Onlara göre yasak olan içki değil kendini bilmez hale gelmektir. Alevi-Bektaşi pirlerinin hepsinin dizelerinde şaraba rastlanır. Aşağıdaki dizeler Hoca Ahmet Yesevinin divanındandır:

Otuz dörtte alim olup bilen oldum;
Hikmet söyle dedi, rabbim diyen oldum
Kırklar ile şarap içtim, yoldaş oldum
İçim dışım Hak nuruyla doldu dostlar

Şarap içilen Cem Ayiniyle, İranın ilk devlet kurucusu Cemşidin bağlantısından da bahsedilebilir. Efsaneye göre, Cemşidin baş ağrısından bıkıp r etmek isteyen bir cariyesi zehir sanarak mayalanmış üzüm suyunu içer ve şifa bulur. Şarap böyle keşfedilir ve Cemşid şaraba “ab-ı hayat” ismini verir. Alevilik ve benzeri tasavvufi akımların İran kökenli eski inançlarla da bağı olduğu biliniyor.





Kaynak: Şarap Günlüğü