|
Osho - Ölmeden Önce Ölünüz http://img0.liveinternet.ru/images/a...b1930b21ce.gif Yaşamda Kesin Olan Tek Şey Ölümdür. "Tekeri Durdurun!" Annemin babası aniden hastalandı. Henüz ölme vakti gelmemişti. Yaşı elliden fazla değildi, belki daha bile gençti, belki benim şu anda olduğumdan daha gençti. Anneannem ise yalnızca elli yaşında, olgunluk ve güzelliğinin doruğundaydı. Ona sordum, "O öldü. Onu seviyordun, neden ağlamıyorsun?" "Çünkü sen varsın" diye yanıt verdi. Öyle bir kadındı ki, "Bir çocuğun önünde ağlamak istemem" diye devam etti. "Hem seni teselli etmek istemiyorum. Şimdi ben ağlamaya başlarsam, doğal olarak sen de ağlayacaksın. O zaman kim kimi teselli edecek?" İçinde bulunduğumuz durumu tarif etmeliyim; bir kağnıyla dedemin köyünden babamın köyüne doğru gidiyorduk çünkü tek hastane oradaydı. Dedem çok hastaydı. Yalnızca hasta değil, aynı zamanda bilincini yitirmiş durumda, neredeyse komadaydı. Yanında anneannem ve benden başka kimse yoktu. Onun bana karşı duyduğu şefkati anlayabiliyorum. Benim için çok sevdiği kocasının ölümünde bile ağlamadı çünkü yanında yalnızca ben vardım ve ondan başka beni teselli edebilecek kimse yoktu. Ona şöyle dedim, "Endişelenme. Sen gözyaşlarını tutabilirsen ben de tutabilirim." Ve ister inanın ister inanmayın, yedi yaşında bir çocuk olduğum halde gözyaşlarıma hakim oldum. O bile şaşırmıştı. "Ağlamıyorsun?" diye sordu. "Seni teselli etmek istemiyorum." diye yanıt verdim. Kağnıda bulunanlar olarak tuhaf bir gurup oluşturuyorduk. Kağnıyı Bhoora kullanıyordu. Efendisinin öldüğünün farkındaydı ama dönüp bakmıyordu çünkü yalnızca bir uşaktı ve özel işlere burnunu sokmak istemiyordu. Bana söylediği de buydu, "Ölüm mahrem bir şeydir, nasıl dönüp de bakabilirdim? Oturduğum yerden her şeyi duydum ve ağlamak istedim. Onu o kadar çok severdim ki... Kendimi yetim kalmış gibi hissediyordum ama dönüp bakamıyordum çünkü bunu yapsam beni asla affetmezdi." Tuhaf bir yol arkadaşıydı. Dedemse kucağımda yatıyordu. Yedi yaşında bir çocuk olarak ölümle başbaşaydım, hem de yalnızca birkaç saniyeliğine değil, kesintisiz olarak yirmi dört saat boyunca. Yol olmadığı için babamın köyüne ulaşmak çok güçtü. Oldukça yavaş ilerliyorduk. Dedem de öyle öldü, yavaş yavaş ve biz ölümü sırasında birlikte yirmi dört saat geçirdik. Ölümün gerçekleşmesini hissedebiliyor ve o muazzam sessizliğini algılayabiliyordum. Ninemle birlikte olduğum için şanslıydım. O yanımda olmasaydı belki de ölümün güzelliğini kaçırabilirdim çünkü ölüm ve sevgi birbirine inanılmaz derecede yakındır, hatta aynıdırlar. Ninem beni seviyordu ve ölüm yanıbaşımızda yavaş yavaş gerçekleşirken sevgisiyle beni sımsıkı sarıyordu. Kağnının sesi hala kulaklarımda. Tekerleklerin taşlara çarparken çıkardığı sesi, Bhoora'nın sürekli öküzlere bağırışını ve kamçının sırtlarına inişini hala duyabiliyorum. Bu deneyim içimde öyle derinlere kök salmış ki, sanırım öldüğümde bile silinmeyecek. Ölürken bile o kağnının sesi kulaklarımda çınlayabilir. Daha önce insanların öldüğünü duymuştum ama yalnızca duymuştum. Böyle bir şeyi görmemiştim, gördüysem bile benim için hiçbir şey ifade etmemişti. Çok sevdiğiniz biri ölene dek ölümle tam olarak karşılaşamazsınız. Bunun altı çizilmeli: Ölümle yalnızca sevdiğiniz biri ölünce gerçekten yüz yüze gelirsiniz. Sevgi ve ölüm sizi çevrelediğinde bir dönüşüm gerçekleşir, adeta yeni bir varlık doğuyormuşçasına büyük bir değişim meydana gelir. Bir daha asla eskisi gibi olamazsınız. Ancak insanlar gerçekten sevmeyi bilmedikleri için ölümü benim deneyimlediğim gibi yaşayamazlar. Sevgi olmadan ölüm size varoluşun anahtarlarını vermez. Sevgiyle birlikte ise varolan her şeyin anahtarını size uzatır. Benim ölümle ilk karşılaşmam kolay bir deneyim değildi. Bir çok açıdan karmaşıktı. Çok sevdiğim, baba yerine koyduğum adam ölüyordu. Beni mutlak bir özgürlükle, hiçbir baskı, buyruk ya da kısıtlama olmaksızın büyütmüştü. Bir gün bile bana "Şunu yapma, bunu yapma" dememişti. Ancak şimdi onun güzelliğini kavrayabiliyorum. Onu seviyordum çünkü o da benim özgürlüğümü seviyordu. Yalnızca özgürlüğüme saygı gösterildiği zaman sevebilirim. Pazarlık yapmak, sevginin karşılığını özgürlüğümle ödemek zorunda kalırsam, bu benim için gerçek sevgi değildir. Bu bilenlere göre değil daha alt seviyedeki fanilere göredir. "Tanrım, bana verdiğin bu yaşamı sana şükranla teslim ediyorum." Bunlar dedemin ölürken söylediği son sözlerdi. Oysa ki Tanrı' ya hiçbir zaman inanmamıştı ve Hindu bile değildi. Ölürken söyledikleri şeyler arasında sürekli tekrar ettiği bir cümle vardı: "Tekeri durdurun..." Dedem ölürken bizden tekeri durdurmamızı istiyordu, ne kadar saçma! Hastaneye yetişmemiz gerekiyordu ve tekerler durursa ormanda tamamen kaybolmuş olacaktık. Bana şöyle dedi, "Tekeri durdurun. Rajah, beni duyamıyor musun? Ninenin kahkahasını duyabildiğime göre sizin de beni duyabilmeniz lazım." "Ninemin kahkaha atması seni endişelendirmesin." diye yanıt verdim. "Onu tanırım. Senin söylediğin şeye gülmüyor bizim aramızda başka bir şeye, ona yaptığım bir espriye gülüyor." "Tamam" dedi. "Senin anlattığın bir şeye gülmesi çok doğal. Peki ya chakra, teker ne olacak?" Şimdi neden söz ettiğini anlamama karşın, o zamanlar bu terimlere tamamıyla yabancıydım. Tekerin simgelediği şey, Hintlilerin en büyük saplantısı olan yaşam-ölüm döngüsüydü. Binlerce senedir insanların yapmaya çalıştığı tek şey budur: Bu tekeri durdurmak. Dedemin durdurmamızı istediği de kağnının tekeri değildi. Onu durdurmak zaten kolaydı, hatta zor olan dönmesini sürdürebilmekti. O zaman dedemin neden bu kadar ısrar ettiğini anlamamıştım. Belki de kağnının bozuk yolda çıkardığı büyük gürültüden rahatsız olmuştu. Her şey sallanıp duruyordu ve o da acı içinde kıvrandığı için doğal olarak tekeri durdurmamızı istiyordu. Ama bu söylediği ninemi güldürmüştü. Neden güldüğünü şimdi anlıyorum. Bahsettiği şey Hint saplantısı haline gelmiş, simgesel olarak yaşam-ölüm tekeri olarak adlandırılan kısacası sürekli dönüp duran o tekerdi. Dedem bu yüzden "Tekeri durdurun" diyordu. Elimde olsaydı bu tekeri durdururdum, yalnız onun için değil dünyadaki tüm insanlar için. Yalnızca durdurmakla da kalmayıp, bir daha asla kimse onu döndüremesin diye yok da ederdim. Ama böyle bir şey elimde değil. Fakat böyle bir saplantının nedeni nedir? Dedemin ölüm anında tüm yaşamımı belirleyecek bir çok şeyin farkına vardım. Eğilip kulağına, "Dede, ölmeden önce bana söyleyeceğin bir şey var mı? Son bir sözün? Ya da bana verebileceğin, seni hatırlatacak bir şeyler?" diye sordum. Yüzüğünü çıkarıp avucuma koydu. O yüzük her zaman bir gizeme sahipti. Dedem yaşamı boyunca kimseye yüzüğün içinde ne olduğunu göstermemiş, kendisi ise sık sık bakmıştı içine. Yüzüğün iki yanında içine bakabileceğiniz cam pencerecikler, üzerinde ise bir elmas vardı. Kimseye o pencereciklerden baktığı şeyi göstermemişti. Yüzüğün içinde Mahavira'nın heykeli vardı ve gerçekten çok güzel ve küçüktü. İçerdeki Mahavira'nın küçük bir resmi olmalıydı, yandaki pencereler ise büyüteçti ve resmi gerçekten büyükmüş gibi gösteriyorlardı. Gözyaşları içinde bana, "Sana verebilecek başka hiçbir şeyim yok çünkü sahip olduğun her şey bir gün senin de elinden alınacak, tıpkı benim elimden alındığı gibi. Sana yalnızca kendini bilen kimseye karşı duyduğum sevgiyi verebilirim dedi." Yüzüğü saklamadığım halde dedeme verdiğim sözü tuttum ve o kimseyi tanıdım. Onu bir yüzüğün içinde değil kendi içimde tanıdım. Zavallı yaşlı adam ustası Mahavira'yı seviyordu ve bu sevgiyi bana geçirdi. Ustasına ve bana karşı beslediği sevgiye saygı duyuyorum. Dudaklarından dökülen son sözcükler şunlar oldu: "Endişelenme çünkü ben ölmüyorum." Hepimiz başka bir şey söyleyecek mi diye bekledik ama hepsi buydu. Gözleri kapandı ve artık yoktu. Ninem elimi tutuyordu ve ben son derece şaşkın ve ne olup bittiğini kavrayamaz halde ama tamamıyla da anın içindeydim. Dedemin başı kucağımdaydı. Ellerimi göğsüne koydum ve yavaş yavaş soluk alıp verişi sona erdi. Soluk almadığını hissettiğimde nineme dönüp, "Üzgünüm nine, ama galiba artık nefes almıyor." dedim. "Hiç merak etme." diye yanıt verdi. "Yeterince yaşadı, daha fazlasını istemek anlamsız olur. Unutma çünkü unutulmaması gereken anlar vardır; daha fazlasını isteme. Ne varsa o yeterli olandır." Hala o sessizliği hatırlıyorum. Kağnı bir nehir yatağından geçiyordu. Her ayrıntıyı net bir şekilde hatırlıyorum. Ninemi rahatsız etmemek için hiçbir şey söylemiyordum. O da tek kelime etmiyordu. Bir kaç dakika böyle geçti ve onun için endişelenmeye başlayıp, "Bir şeyler söyle, bu kadar sessiz olma, dayanamıyorum."dedim. İnanır mısınız, benim için bir şarkı söylemeye başladı! Ölümün kutlanması gereken bir şey olduğunu o zaman anladım. Dedeme ilk aşık olduğunda söylediği şarkıyı söyledi. Ayrılığın kendine özgü bir güzelliği vardır, tıpkı kavuşmanın olduğu gibi. Ayrılığın kendine özgü bir şiirselliği vardır, kişinin onun dilini öğrenmesi ve derinliği içinde yaşaması gerekir. O zaman üzüntünün içinden bambaşka türde bir sevinç doğacaktır. İmkansız gibi görünse de bu gerçekleşebiliyor, başıma geldi, biliyorum. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Dedemin öldüğü günden beri ölüm benim için daimi bir refakatçi haline geldi. O gün ben de onunla öldüm, çünkü bir şey kafamda kesinlik kazandı; yedi yıl da yetmiş yıl da yaşasan ne farkeder? Bir gün mutlaka öleceksin. Onun kadar iyi, onun kadar güzel bir insan öylece ölüvermişti. Yaşamın anlamı neydi öyleyse? Bu bana işkence eden bir soruya dönüşmüştü; yaşamın anlamı neydi? Eline ne geçmişti? Onca yıl iyi bir insan olarak yaşamıştı ama, ne için? Öylece bitivermişti işte, ardında hiçbir iz kalmaksızın. Onun ölümü beni son derece ciddileştirmişti. Dedemin ölümünden önce de ciddi biriydim. Henüz dört yaşındayken insanların ömürlerinin sonuna kadar ertelemeyi başardıkları sorular hakkında düşünmeye başlamıştım bile. Ertelemeye inanmıyordum. Bu konularda dedeme sorular sormaya başladığımda bana, "Bu soruları sormak için önünde koskoca bir ömür var. Hiç acele etme. Hem bunları düşünmek için daha çok küçüksün." demişti. Ona, "Köyde küçük çocukların öldüğünü gördüm." diye yanıt verdim. "Bu soruları sormadıkları için, yanıtlarını da alamadan öldüler. Bana yarın ya da öbür gün ölmeyeceğime dair garanti verebilir misin? Yanıtları bulmadan önce ölmeyeceğimi garanti edebilir misin?" Bunun üzerine şöyle dedi: "Böyle bir şeyi garanti edemem çünkü ne ölüm ne de yaşam benim elimde olan şeyler değil." "O zaman" dedim, "bana bu soruları ertelememi öğütleme. Yanıtları hemen bulmak istiyorum. Eğer bunları biliyorsan bana bildiğini söyle ve yanıtları ver. Bilmiyorsan da cehaletini kabul etmekten çekinme." Kısa sürede benimle başka bir şansı olmadığını farketti. Ya evet diyecekti ki bu kolay değildi, çünkü evet derse bu kez derin ayrıntılara inmesi gerekecekti ve beni kandırmak imkansızdı. Ya da hayır diyecekti ve o da bunu seçip bu konudaki cahilliğini, yanıtları bilmediğini kabul etmeye başladı. Ona şöyle dedim: "Sen yaşlısın, yakında öleceksin. Yaşamın boyunca ne yaptın? Ölüm anında elinde cehaletten başka hiçbir şey olmayacak. Bunlar önemsiz meseleler değil, hayati sorular. Tapınağa gidiyorsun. Neden? Orada bulduğun bir şey mi var? Tüm hayatın boyunca gittin ve beni de seninle gelmeye ikna etmeye çalışıyorsun." Tapınağı kendisi yapmıştı. Bir gün gerçeği itiraf etti: "Tapınağa gidiyorum çünkü onu ben yaptım. Ben bile gitmezsem kim gidecek? Ama senin huzurunda, bunun beyhude olduğunu kabul ediyorum. Bütün ömrüm boyunca oraya gittim ama bu bana hiçbir şey kazandırmadı." "O zaman başka bir şey dene." dedim. "Soruyla birlikte değil de yanıtıyla birlikte öl." Ama soruyla öldü. Ölmeden yaklaşık on saat önce bana şöyle dedi: "Sen haklıydın, ertelemek doğru değil. Şimdi kafamdaki tüm sorularla birlikte ölüyorum. Unutma, bütün tavsiyelerim yanlıştı. Sen haklısın, hiçbir şeyi erteleme. Kafanda bir soru belirdiği zaman, yanıtını en kısa zamanda bulmaya çalış." |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Vipassana, aşramda yaşayan hayat dolu ve hareketli bir sannyasindi. Müzisyendi ve harika şarkı söylerdi. Birden bire hastalanıp, beyninde müdahale edilemeyecek bir tümör oluşmuş olduğu ortaya çıkınca herkes şaşkına döndü... Tanıdığınız, sevdiğiniz, birlikte yaşadığınız, varlığınızın bir parçası haline gelmiş biri öldüğü zaman, sizin de içinizde bir şeyler ölür. Tabii ki onu özleyecek, içinizde o boşluğu hissedeceksiniz, bu çok doğal. Ama aynı boşluğu bir kapıya dönüştürmek de mümkündür. Ölüm Tanrı'ya açılan bir kapıdır. Ölüm insanlar tarafından bozulamamış tek olgudur. İnsanoğlu onun dışında her şeyi bozmuş, kirletmiştir. Kirletilememiş, el değmemiş, bakir kalan tek şeydir ölüm. İnsanlar onu da bozmak ister ama onu ellerinde tutmaları, sahip olmaları mümkün değildir. Ele geçirilmez olduğu için hala bilinmezliğini korur. İnsanoğlu ölüm karşısında ne yapacağını bilemediği için onun karşısında kaybetmiştir. Onu kavrayamaz, bir bilim dalı haline getiremez, bu yüzden de ölüm hala bozulmamıştır. Dünyada bozulmadan kalabilmiş tek şeydir ölüm. Bu anları değerlendirin. Ölüm aniden bilincinize girdiğinde, tüm yaşamınız anlamsız gelmeye başlar. Gerçekten de anlamsızdır. Ölümün ortaya çıkardığı gerçek budur. Ölüm aniden karşınıza çıktığında, dünya ayaklarınızın altından çekilivermiş gibi olur. Birdenbire bu ölümün aynı zamanda sizin ölümünüzü de içerdiğini görürsünüz. Her ölüm, herkesin ölümüdür. O ölümü kabullendi. Bu en güç şeylerden biridir. Yalnızca derin bir meditasyon halinde bu mümkündür çünkü insan zihni bütünüyle ölüme karşı eğitilmiştir. Yüzyıllar boyunca bize ölümün yaşama karşı olduğu, yaşamın düşmanı, sonu olduğu öğretildi. Bu durumda tabii ki, korkuyor, kendimizi rahatça salıveremiyoruz. Ölüm karşısında kendinizi satamadığınız takdirde ise, yaşamınız boyunca da gergin olmanız kaçınılmazdır. Çünkü ölüm yaşamdan ayrı bir şey değildir. Ölüm yaşamın sonu değil, aksine en yükseğe ulaştığı doruk noktasıdır. Bu noktadan korktuğunuz sürece, ölüm yaşamın her alanında gizli kalmak zorunda olacağı için, doğal olarak yaşamın içinde de kendinizi salmanız mümkün olmayacaktır. Bu durumda her zaman korku içinde olursunuz. Ölümden korkan insanlar uyurken bile kendilerini rahat bırakamazlar; çünkü uyku da her gün yaşadığımız küçük bir ölümdür. Ölümden korkanlar sevmekten de korkar çünkü sevgi de bir ölüm biçimidir. Ölümden korkan insanlar her türlü orgazmik deneyimden korkarlar çünkü yaşanan her orgazmda ego ölür. Ölümden korkan kimse, her şeyden korkacak ve her şeyi kaçıracaktır. O kendini salabildi. Ölmesini istediğim gibi öldü; derin bir salıvermişlik halinde. Ölümü kabullendi. Hiçbir ikilem ya da mücadele içinde değildi. İçinizde ölümün ötesinde engin bir güzellik bulup bulamadığınıza dair kıstas budur. İnsan ancak ölümsüz bir şeyin duyumuna vardığı anda ölümün içinde kendini rahat bırakabilir. Ölümü kabullenmedikçe, yarım, eksik, eğreti kalırsınız. Ölümü kabullendiğinizde ise, aynı zamanda dengeye de kavuşursunuz. O zaman her şeyi kabullenirsiniz: Gündüz ve geceyi, yaz ve kışı, aydınlık ve karanlığı. Yaşamın tüm kutuplarını kabullendiğinizde dengeye kavuşur, sakin ve bütün olursunuz. Bütünlüğü düşünürken, ölümün hakkını vermeniz gerekir. Yaşam güzeldir ama ölüm de yaşam kadar güzeldir. Ölüm de yaşam gibi kendi içinde kutsanmıştır. Ölüm de tıpkı yaşam gibi içinde çiçekler barındırır. Tanrı'nın size verdiği her şeyi, ölümü bile, derin bir şükranla kabul etmeniz gerekir. Ancak o zaman dindar biri olabilirsiniz: Her şeyi şükrederek ve koşulsuzca kabullendiğiniz zaman. Ölüm insanoğlu tarafından bozulamamış, hala bakir kalmış, tüm kutsallıkların içinde en kutsal olan şeylerden biridir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Öldüğünüz zaman, yaşamınızın bir bölümü -ki insanlar bunun yaşamınızın tümü olduğunu sanır- sona ermiştir. Oysa sona eren, sonsuz bölümden oluşan bir kitabın içindeki bölümlerden biridir yalnızca. Bu bölümün bitmesi, kitabın bittiği anlamına gelmez. Sayfayı çevirdiğinizde yeni bir bölümle karşılaşırsınız. Kişi ölürken yeni hayatını gözlerinde canlandırmaya başlar. Bu bilinen bir gerçektir çünkü yaşam bitmeden önce gerçekleşir. Arada bir, son noktadan geri dönen birileri çıkar. Söz gelimi, birisi tam boğulmak üzereyken, son anda kurtarılır. Neredeyse komaya girmiştir; yuttuğu su çıkartılıp, suni solunum yaptırılır ve yaşamı sona ermek üzereyken kurtulur. Bu durumdaki insanlar ilginç gerçeklerden söz etmişlerdir. Anlatılanlardan biri, ölmek üzere olduklarını, yaşamlarının sonuna geldiklerini hissettikleri o son dakikada geçmişte yaşadıklarının, doğumdan içinde bulundukları ana kadar, çok hızlı bir şekilde gözlerinin önünden geçtiğidir. Belki bir saniyeden bile kısa bir zamanda, yaşadıkları her şey, anımsadıkları ya da tamamen unuttukları, belki yaşarken bile hafızalarına kaydetmedikleri, belleklerinin birer parçası olduğunu farketmedikleri tüm anılar gözlerinin önünde belirir. Anılardan oluşan bu film çok kısa sürer çünkü kişi ölmektedir ve filmin tamamını izleyecek üç saati filan yoktur. Tüm film izlense bile bir insanın yaşamını o küçük ve önemsiz ayrıntılarla bağdaştırmak mümkün olmaz. Yine de her şey film şeridi gibi ölmekte olan insanın gözünün önünden geçer. Bu kesinlik kazanmış ve büyük önem taşıyan bir olgudur. Bu bölüm sona ermeden önce, kişinin tüm deneyimleri, karşılayamadığı arzuları, beklentileri, yaşadığı düş kırıklıkları, moral bozuklukları, acı ve sevinçleri, kısaca her şey, kafasında son bir kez toparlanır. Ölmekte olan kişi, yeni bir şeye doğru yönelmeden önce bütün bunları görmeli, toparlamalıdır; çünkü sahip olmuş olduğu beden yitirilecek, zihni, beyni artık ona eşlik etmeyecektir. Oysa ki zihninin salacağı arzular ruhuna yapışıp kalacak ve gelecek yaşamını da bu arzular belirleyecektir. Geçmiş yaşamında yarım kalan ne varsa kişi hedef olarak onlara yönelecektir. Bu nedenle ölüm anında ne yaptığınız doğumunuzun nasıl olacağını da belirler. Çoğu insan bir şeyleri bırakmamaya çalışarak ölür. Ölmek istemezler ki bu anlaşılır bir durumdur. Yalnızca ölüm anında aslında yaşamadıkları gerçeğinin farkına varırlar. Yaşamları rüyada gibi geçmiş ve ölüm anı gelip çatmıştır. Artık yaşamak için daha fazla zamanları kalmamıştır çünkü ölüm kapıyı çalmaktadır. Oysa yaşamak için zamanları varken bunu değerlendirmek yerine bu zamanı bin bir türlü saçma şeye harcamışlardır. İnsanları ölüm anlarında izleyin. Çektikleri acının nedeni ölüm değildir. Ölüm içinde acı barındırmaz, tamamen acısız bir şeydir. Aslına bakarsanız, derin bir uyku gibi gerçekten keyifli bir şeydir. Derin uykunun acı dolu olduğunu düşünüyor musunuz? Onları düşündüren ölüm, derin uyku ya da keyif değildir; bilinenin ellerinden kayıp gitmesinden endişe duyarlar. Korku yalnızca şu anlama gelir; bilineni yitirip bilinmeyene adım atmak. Cesaret korkunun tam karşıtıdır. Korkuların en büyüğü olan ölüm korkusu, cesaretin de en büyük düşmanıdır. Bu konuda yalnız tek bir öneri getirebilirim; şu anda bir önceki ölümünüze geri dönmeniz olanaksızdır ancak hemen uygulamaya başlayabileceğiniz bir şey var: Her zaman, her konuda ve her türlü deneyimde bilinenden bilinmeyene geçmeye hazır olmak. Yalnızca, yeni bir şeyin üzerine atlayıp, o yeniliğin, tazeliğin cazibesine kapılmak... Cesaret ancak bu şekilde kazanılır. Bilinmeyen bilinenden daha kötü çıksa bile önemli değil. Konu zaten bu değildir. Eski olan her şey altın değildir; derler. Ben diyorum ki eski olan her şey altın bile olsa boş verin. Her zaman yeni olanı seçin, altın olsun olmasın fark etmez. Küçük bir alıştırmayla bu uygulamaya başlayabilirsiniz; ne zaman önünüze böyle bir seçenek çıksa, daima bilinmeyeni, riskli, tehlikeli ve güvencesiz olanı seçin. Asla kaybetmezsiniz. Ve ancak o zaman ölüm birçok gerçeği peşpeşe ortaya çıkaran bir deneyime dönüşür. Cesaret ayağınıza gelecektir. Şu basit formülle başlayın: Hiçbir zaman bilinmeyeni kaçırmamak. Her zaman bilinmezi seçip balıklama dalın. Bu uğurda acı çekseniz bile buna değer, karşılığı mutlaka gelecektir. Bu seçimi yaptığınız durumlardan, her zaman daha büyümüş, daha olgun ve daha zeki olarak çıkacaksınız. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz http://img0.liveinternet.ru/images/a...b1930b21ce.gif Kurtarıcılar Sizin Ölümünüzdür Sözde Dinler: Ölümden ve Yaşamdan Korkmak Sevgili OSHO, Diğer dinler neredeyse hiçbir zaman ölümden söz etmiyor, söz ettikleri zaman da bunu hep karamsar ve ürkütücü bir tonda yapıyorlar. Sizin dininizde ise ölüm hakkında özgürce ve mutlulukla konuşuluyor. Bu farkın özel bir önemi var mıdır? Kesinlikle bu fark en önemli unsurlardan biridir. Öncelikle bir dinin gerçek mi yoksa sözde din mi olduğunu belirler. Sözde din ölüm hakkında hiçbir şey bilmez. Aslında yaşam hakkında da hiçbir şey bilmez ve bu yüzden ölümden de, yaşamdan da korkar. Yalnızca ölümden korkmak mümkün değildir, çünkü ölüm yaşamdan ayrılamaz, onun bir parçasıdır. Yaşamın sonu değildir, yaşamın içinde bir olaydır; yaşam devam eder. Ölüm bir çok kere, milyonlarca kere gerçekleşen bir olaydır sadece. Sözde dinler her ikisinden de korkar. Sözde dinler yaşamdan da korkar. Öncelikle bunu anlamanız gerekir; ancak o zaman neden ölümden korktuklarını anlayabilirsiniz. Hepsi yaşamı reddetmekten, yaşamdan feragat etmekten yanadır. Tüm bu dinlerin temelinde yaşam karşıtı bir tavır yatar: Yaşamın içinde yanlış olan bir şey vardır. Yaşamın kaynağı temel günahtır ve bu yüzden yaşıyor olmanız doğru bir şey değildir. Adem ve Havva yaşamak istedikleri, öğrenmek, anlamak, araştırmak, sormak istedikleri için cezalandırıldılar. Bu onların işlediği temel günahtır. Siz de Adem ve Havva'nın mirasçılarısınız ve bu yüzden doğuştan günahkarsınız. Adem ve Havva'nın yaptığını, Tanrı katına tekrar kabul edilebilmeniz, cennete geri dönebilmeniz için dinler telafi etmeye çalışır. Dinler yaşamdan ve bilmekten korkar, zaten bu ikisi ayrılmazdır. Sözde dinler yaşamdan da korkmanız gerektiğini öğretirler. Korktukları yalnızca ölüm değildir. Ölümden bahsetmezler çünkü bu ayıptır. Kibar bir davette, sofrada otururken ölümden söz açmak hiç yakışık almaz. Değil sofrada, insanlar bir mezarın başında, son görevlerini yerine getirirken bile ölüm hakkında konuşmazlar. Yaşayabildiğiniz kadar yoğun ve dolu dolu yaşayın ki, yaşamın tadı, ölümün neden korkulacak bir şey olmadığına dair bir ipucu sunsun size. Yaşamınızı tanıdığınız takdirde, onun ışığında ölüm diye bir şeyin olmadığını anlarsınız. Kişinin ancak dolu dolu yaşayarak tanıyacağı bu yaşam sonsuzdur. Siz yaşadıkça, bu sonsuzluk duygusu da eş zamanlı olarak ortaya çıkacaktır. Ne kadar yoğun yaşarsanız bu duyguyu da o kadar derinden hissedecek, ölümün olmadığını da o kadar hızlı kavrayacaksınız. Benim dinimde ölüm kutlanacak bir şeydir çünkü aslında ölüm diye bir şey yoktur. O yalnızca yeni bir yaşama açılan kapıdır. İnsanlar bizim ölümü kutladığımızı sanırken, biz aslında doğumu kutluyoruz çünkü ölüm yoktur, hiçbir şey ölmez, yalnızca şekil değiştirirler. Yaşam bir şekilden diğerine göç eder; bu yüzden birisi ölürken onu seven herkesin mutluluk duyması gerekir çünkü o yalnızca görünüşte ölmektedir. Bizim açımızdan ölüyor gibi görünürken, diğer açıdan yeni doğmaktadır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Tek bir yaşama sahip olduğunuza dair şartlandırıldınız. Tek yaşam inancına dayalı görüş, Batılı insanı korkunç bir hız deliliğine itmiştir. (Bu cümlede dini içerik nedeniyle kırpma yaptım arkadaşlar.) İnsan her şeyi o denli hızlı yapmaya şartlandırılmıştır ki, yapılan işten keyif almak ya da onu mükemmel bir şekilde tamamlamak olanaksızlaşır. İşleri bir şekilde bitirir ve aceleyle hemen diğer işlere başlarsınız. Batılılar, uzun zamandır çok yanlış bir görüşün etkisi altında yaşıyor. Bu görüş zihinlerde öyle büyük bir gerginlik yaratmıştır ki, insanlar kendilerini hiçbir yerde rahat hissedemez sürekli bir yerlere yetişmeye çalışırlar ve sonlarının ne zaman geleceğini bilmedikleri için de daima endişe duyarlar. Sonları gelmeden önce her şeyi bitirmek isterler. Ancak ulaştıkları sonuç bunun tam tersi olur; birkaç şeyi bile zarafetle, güzellikle ve mükemmel olarak tamamlayamazlar. Yaşamları o derece ölümün gölgesindedir ki, mutlu yaşayamazlar. Mutluluk getiren her şey, onlara zaman kaybı gibi görünür. Bir saatliğine sükunet içinde oturamazlar çünkü zihinleri, "Neden vaktini boşa harcıyorsun? Şu anda şunu yapıyor olabilirdin." der onlara. Batı'da meditasyonun ortaya çıkmasını engelleyen de yaşamın tekliğine dair bu görüştür. Meditasyon rahatlamış, endişesi, acelesi, gitmesi gereken bir yeri olmayan, an be an karşısına çıkan her şeyin tadına varan bir zihne ihtiyaç duyar. Doğu'da ise sonsuzluk bilincine sahip oldukları için rahatlayabilen insanların varlığı nedeniyle meditasyonun keşfedilmiş olması kaçınılmazdır. Bu bilinçle korkusuzca gevşeyebilir, zevk alarak flüt çalabilir, şarkı söyleyip dans edebilir, güneşin doğuş ve batışının tadına varabilirsiniz. Tüm yaşamınızdan keyif alabilirsiniz. Hatta ölümden bile keyif alabilirsiniz çünkü ölüm de müthiş bir deneyimdir, belki de en müthiş deneyimdir. Ölüm bir doruk noktasıdır. Batılı görüşte ölüm yaşamın sonu anlamına gelir. Doğu'da ise ölüm upuzun bir yaşam geçidinin içinde yer alan güzel bir olaydır ve bir çok kere tekrarlanacaktır. Her ölüm başka bir yaşama; farklı bir biçim, farklı bir tanımlama, farklı bir bilince geçmeden önceki finaldir. Ölünce yaşamınızı noktalamıyor, yalnızca başka bir yere taşınıyorsunuz. Bu bana Nasreddin Hocayı anımsattı. Hoca uyurken evine hırsız girmiş. Aslında gerçekten uyumuyor, gözlerini kapalı tutuyor, arada bir de açıp hırsızın neler yaptığına bakıyormuş. Ama kimsenin işine karışmak da ona göre değilmiş. Öyle ya, hırsız onun uykusuna karışmıyormuş, o niye adamın mesleğine burnunu soksun? Bırakmış ne yapacaksa yapsın! Hırsız bu adamda bir gariplik sezip, biraz endişelenmeye başlamış. Evdeki her şeyi dışarı taşırken arada bir elinden kayan bir şey yere düşüyor, ama gürültü çıksa bile adam uykusundan uyanmıyormuş. Hırsız böyle bir uykunun ancak insan uyanık olduğunda mümkün olabileceğine dair bir kuşkuya kapılıp: "Ne acayip adam, evini olduğu gibi boşaltmama rağmen gıkını bile çıkarmıyor" diye düşünmüş. Olduğu gibi bütün eşyaları, yastıkları, ne var ne yoksa her şeyi almış. Tam kendi evine taşımak üzere eşyaları bir araya getirip, bağlarken birinin onu takip ettiğini hissetmiş. Arkasına dönünce onu takip edenle uyuyan adamın aynı kişi olduğunu görüp, "Niye beni takip ediyorsun?" diye sormuş. "Takip etmiyorum ki, birlikte taşınıyoruz. Ne var ne yoksa aldığına göre artık ben bu evde ne yapayım? Ben de tabii ki seninle geliyorum." Bu Doğulu rahatlığıdır, ölüm konusunda bile Doğu'da bu fikir devam eder, yalnızca başka bir yere taşınmak... Hırsız paniğe kapılmış, "Affet beni, eşyalarını geri al." Hoca şöyle yanıt vermiş: "Hiç gereği yok. Ben zaten taşınmayı düşünüyordum, baksana ev zaten harabe gibi. Bundan beter bir ev olamaz. Hem ben de çok tembel bir adamım. Birinin bana bakması gerek. Her şeyi alıp da beni burada yalnız bırakmanın alemi var mı?" Hırsız hayatı boyunca bu işi yaptığı halde hiç böyle birine denk gelmediği için korkmuş. Bir kez daha, "Her şeyini geri alabilirsin." demiş. Hoca bu kez, "Yoo!" demiş. "Planda hiçbir değişiklik yapmayacağız. Sen bu eşyaları olduğu gibi taşıyacaksın, yoksa doğru karakola giderim. Sana efendi gibi davranıp hırsız demiyorum, bana göre taşınmama yardım eden bir adamsın yalnızca." Aslında acele etmeye hiç gerek olmadığı için kafanızdaki kısa ömür fikri tehlikeli bir fikirdir. Doğu'nun bunca yoksulluğa karşı kederli ve umutsuz olmamasının nedeni budur. Batı zengindir ama bu zenginlik ne tinselliğine ne de gelişimine hiçbir katkı sağlamamıştır. Aksine Batı fazla gergindir. Oysa yaşamın sağlayabileceği tüm konfora sahip olabildiğine göre daha rahat olması gerekir. Aslında temel sorun, Batı'nın içten içe yaşamın kısacık olduğunu, hepimizin sırada beklediğini ve her anın bizi ölüme daha çok yaklaştırdığını bilmesidir. Doğduğumuz anda, mezara doğru giden yolculuğumuz da başlamış demektir. Her an yaşam kesintiye uğramakta, gitgide daha da kısalmaktadır. Bu durum gerginlik, keder ve endişeye yol açar. Hiçbirini yanınızda götüremeyeceğinizin farkına varınca, tüm konfor ve lüksler, tüm zenginlikler anlamsızlaşmaya başlar. Ölüme tek başına gideceksiniz. Doğu rahattır. Birincisi ölümü önemsemez, onu yalnızca bir şekil değiştirme olarak kabul eder. İkinci olarak da öyle rahattır ki ölümden sonra bile yanınızda olacak içsel zenginliklerinizi keşfetmeye başlarsınız. Ölüm bu zenginliği sizden alamaz. Ölüm dıştaki her şeyinizi alır ve içsel olarak kendinizi geliştiremediğiniz takdirde doğal olarak hiçbir şeyi ölümden koruyamayacağınız ve sahip olduğunuz her şeyi yitireceğinize dair korku duyarsınız. Ancak içsel benliğinizi geliştirip, dış etkenlerden bağımsız olarak huzur, mutluluk, sükunet ve neşeye kavuşabilmişseniz, benliğinizin ait olduğu bahçeye varıp, saf bilincinizin açan çiçeklerini görebilmişseniz, ölüm korkusu diye bir konu sizin için söz konusu bile olamaz. Bir kez daha tekrarlıyorum, yalnızca tek bir şeyi unutmayın: Siz ölümsüz birer varlıksınız. Şu anda bu bilgiyi deneyimlemediğiniz için bir inanç değil, ancak test edilebilecek bir tez olarak kabul edebilirsiniz. Benim söylediklerimi hiçbir zaman bir inanç olarak benimsemenizi değil, yalnızca birer tez olarak kabul etmenizi istiyorum. Ben doğrusunu biliyorum diye size bir takım inançları dayatmam doğru olmaz. Gerçeği bildiğim için size, "Bu yalnızca test edeceğiniz geçici bir tezdir" diyebilirim çünkü test ettiğiniz takdirde bu tezin sizin kendi gerçeğinize -bir inanış olarak değil de kesinlik kazanmış bir bilgi olarak- dönüşeceğinden adım gibi eminim. Yalnızca kesinlik kazanmış gerçekler sizi kurtarabilir. İnançlarsa kağıttan yapılmış gemiler gibidir. İnsan varoluş okyanusunu kağıttan bir gemiyle geçebileceği yanılgısına kapılmamalıdır. Bunun için kesinlik gerekir, inanç değil. Kendi adınıza deneyimlemiş olduğunuz doğrulara ihtiyaç vardır. Başka birinin doğrusuna değil, kendi doğrunuza. O zaman bilinmeyene doğru, aşılmamış bir okyanusa doğru sevinçle açılacak, müthiş bir heyecan ve coşku içinde olacaksınız. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Korku nedir? Bir çok çeşit korku vardır; ben onlardan söz etmiyorum. Ben en temel korkudan sözediyorum -diğer korkuların hepsi bu temel korkunun uzak birer yankısından başka bir şey değildir- ve bu ölüm korkusudur. Yaşam ölümle çevrelenmiştir. Her gün birinin ya da bir şeyin ölümüne tanık olursunuz; az önce canlı olan bir şey artık ölüdür. Her ölüm size kendi ölümünüzü anımsatır. Bir gün ölecek olduğunuzu unutmak imkansızdır; her an, içinde bunu anımsatacak bir şey barındırır. Demek ki, öncelikle anlaşılması gereken şey, korkudan kurtulmanın tek çaresinin ölümden kurtulmak olduğudur. Bunu başarabilir, ölümden kurtulabilirsiniz, çünkü ölüm bir gerçeklik değil yalnızca bir düşüncedir. Yalnızca başkalarının ölümüne tanık oldunuz, hiç kendi ölümünüze tanık oldunuz mu? Başka birini ölürken izlediğinizde bunu ölüm deneyimine bir katılımcı olarak değil de, dışardan biri olarak yaparsınız. Deneyim yalnızca ölen insanın içinde gerçekleşir. Siz yalnızca onun artık soluk almadığını, bedeninin soğumaya başladığını ve nabzının atmadığını bilirsiniz. Ancak yaşam yalnızca bunların toplamından mı oluşur? Yaşam yalnızca soluk almak mıdır? Yaşam yalnızca kalp atışlarından, kan dolaşımından ve vücut ısısından mı ibarettir? Eğer yaşam buysa tüm bu çabaya değmez. Yaşamım yalnızca soluk almamdan oluşuyorsa, soluk almayı sürdürmemin ne anlamı var? Yaşam başka bir şey olmalı. Herhangi bir değer taşıması için yaşamın içinde sonsuzluğa ait bir şeyler barındırması gerekir; ölümden öte bir şey olması gerekir. Bu bilgiye sahip olabilirsiniz, çünkü bu bilgi sizin içinizde varolmaktadır. Yaşam sizin içinizde varolmaktadı. Ölüm ise yalnızca başkalarının, dıştan gözlemleyenlerin deneyimidir. Tıpkı aşk gibi... Aşkın ne olduğunu, aşık olmuş birini dışardan gözlemleyerek anlayabilir misiniz? Göreceğiniz şeyler nedir? Aşıkların sarıldığını görürsünüz ama sarılmak aşk mıdır? El ele tutuştuklarını da görebilirsiniz ama aşk el ele tutuşmak mı demektir? Dışardan bakarken aşkla ilgili başka ne keşfedebilirsiniz? Keşfettiğinizi sandığınız her şey kesinlikle boştur. Gördükleriniz aşkın ifadeleridir ama kendisi değildir. Aşk yalnızca içinde bulunanın bilebileceği bir şeydir. En büyük Hint şairlerinden biri olan Rabindranath Tagore, dedesinin arkadaşı olan yaşlı bir adamdan oldukça rahatsızdı. Bu adam yakında oturduğu için sık sık evlerine gelmekte ve Tagore'un başını ağrıtacak bir şeyler yapmadan da gitmemekteydi. Mutlaka onun odasının kapısını çalıp sorardı, "Şiirlerin nasıl gidiyor? Gerçekten Tanrı'yı tanıyor musun? Aşkın ne olduğunu gerçekten biliyor musun? Söyle bana, şiirlerinde söz ettiğin tüm bu şeyleri biliyor musun? Yoksa yalnızca sözcükleri kullanmakta mı ustasın? En aptal adam bile aşktan, Tanrı'dan, ruhtan söz edebilir ama senin gözlerinde bunları gerçekten deneyimlediğine dair bir iz göremiyorum." Tagore ona yanıt veremezdi. Aslında haklıydı da adam. Yaşlı adam pazarda rastlaştıklarında onu alıkoyup sorardı, "Tanrına ne oldu? Onu bulabildin mi, yoksa hala hakkında şiirler mi yazıyorsun? Unutma, Tanrı hakkında konuşmak onu bilmek demek değildir." İnsanı son derece müşkül durumda bırakan biriydi. Tagore'un büyük saygı gördüğü -Nobel ödülünü kazanmıştı- şair toplantılarında bu adam da mutlaka orada olurdu. Sahnede tüm şair ve Tagore hayranlarından önce adam onun yakasına yapışıp, "Hala gerçekleşmemiş. Bütün bu aptalları niye kandırıyorsun? Onlar küçük aptallar, sen daha büyük bir aptalsın; onlar ülke dışında tanınmıyor, sense tüm dünyada tanınıyorsun ama bu yine de Tanrıyı bildiğin anlamına gelmez." diyordu. Tagore günlüğüne şöyle yazmıştı: "Bu adam tarafından öylesine taciz edilmiştim ve öylesine delici bakışları vardı ki ona yalan söylemek imkansızdı. Onun varlığı insanı ya doğruyu söylemeye ya da tamamen sessiz kalmaya zorluyordu." Ancak bir gün beklenen gerçekleşti... Tagore bir sabah yürüyüşüne çıkmıştı. Gece yağmur yağmıştı, saat çok erkendi ve güneş doğuyordu. Okyanus altın rengindeydi ve yolun kenarında toplanan su birikintileri de küçük göller oluşturuyordu. O küçük gölcüklerde de güneş aynı görkem, aynı renk, aynı coşkuyla doğuyordu. Ve yalnızca bunu deneyimlemek, varoluşta hiçbir şeyin diğerinden daha değersiz ya da daha üstün olmadığını, her şeyin bir bütünün parçası olduğunu görmek onun içinde ansızın bir şeyleri tetikledi. Hayatında ilk kez o yaşlı adamın evine gidip, kapıyı çaldı ve adamın gözlerine bakıp, "Şimdi ne diyorsunuz?" diye sordu. Aldığı yanıt şuydu: "Şimdi söylenecek hiçbir şey yok. Artık gerçekleşmiş, seni kutsuyorum". Ölümsüzlüğünüzü, sonsuzluğunuzu, bütünlüğünüzü ve varoluşla birliğinizi deneyimlemek her zaman mümkündür. Bunun için ihtiyacınız olan tek şey bu duyguları harekete geçirecek bir tetiktir. Yapılması gereken ilk şey ölümden kurtulmaktır. Böylece tüm korkular yok olur. Her korkuyla tek tek uğraşmanıza da gerek kalmaz, zaten buna bir değil birkaç ömür bile yetmez. Korku doğaldır çünkü ölüm herkes tarafından bilinir. Suçluluk duygusu ise doğal değil, dinlerin yarattığı bir şeydir. Her insanı bin bir şeyle suçlu kılmış ve bu suçluluk duygusunun ağırlığıyla onları şarkı söyleyip dans edemez, hiçbir şeyden keyif alamaz hale getirmişlerdir. Suçluluk duygusu her şeyi zehirler. Tüm dinler insanın masumiyetinin aleyhinde teoriler geliştirip, onları suçlu kılmışlardır çünkü bu suçluluk duygusu olmadan insanları esaret altına almak mümkün değildir. Ve esirlere ihtiyaç vardır. Birkaç insanın iktidar hırsını tatmin edebilmek için, milyonlarca insanın esaret altına girmesine ihtiyaç vardır. Birkaç insanın Büyük İskender gibi olabilmesi için, milyonların ikinci derece insan konumuna indirgenmesi gerekir. Ancak tüm bunlar yalnızca zihinsel şartlandırılmalardır ve bunları yok etmek kumun üzerine yazılmış yazıları silmek kadar kolaydır. Bu yazıları kutsal kabul ettiğiniz için, çok saygın kaynaklardan, dinlerin büyük kurucularından geldiklerini kabul ettiğiniz için korku duymayın. Bunlar önemli değildir. Önemli olan tek şey zihninizin tamamen temizlenmiş, boş ve sessiz olmasıdır. Musa, İsa ya da Buda'yı içinizde yaşatmanız gerekmez. İhtiyacınız olan tamamen sessiz, tertemiz bir boşluktur. Ve sadece bu boşluk sizi yalnızca bana değil, aynı zamanda kendinize ve varoluşa getirir. Dünya dinleri insanların başına öyle çok hastalık sarmıştır ki bunları saymak bile mümkün değildir. Bu hastalıklardan biri insanları bu hayatta olmasa bile başka bir hayatta ödüllendirileceklerine dair bir beklentiye sokmuş olmalarıdır. İnsanları son derece hırslı ve arsız bir hale sokup, aynı zamanda hırs aleyhinde konuşurlar. Aslında dinleri olduğu gibi hırs üzerine kuruludur. Dinler affedilemeyecek derecede zarara yol açmışlardır. İnsanların tüm gururunu, ümit etmenin, sevmenin, beklenti içinde olmanın keyfini, baharın geleceğine dair duydukları güveni ellerinden almışlardır. Her şeyi sizden uzaklaştırmışlardır. Yalnızca hiçbir ilişki, hiçbir bağlantı kuramadığınız belli ritüelleri yerine getirdiğiniz takdirde ödüllendirileceksiniz. Basit ve masum bir din bütün dünyayı değiştirebilirdi. Ama içten pazarlıklı din adamları saf, masum ve çocukça, etrafa meraklı gözlerle, neşeyle bakan, cennet ve cehenneme dair saçma fikirlere kafa yormayıp, her anı büyük bir sevgiyle yaşayan bir dinin yayılmasına izin veremezlerdi. Ve daha fazlasını bekleyerek arzulamadan bekleyerek, hakkederek, baharın gelmesi için daha fazla alan, daha fazla sessizlik yaratarak... Yalnızca birkaç çiçek değil, binlerce çiçek açması için... Sufi mistiklerinden birinin bu konuda küçük bir şiiri vardır: "Bahar için uzun zaman bekledim, geldi. Ve öyle bereketli, öyle bol çiçekle geldi ki, kendime küçük bir yuva yapabileceğim yerde bana hiç yer kalmadı." Yaşam sınırsızca sunar; yalnızca almayı bilmeniz gerekir. Dinlerin yarattığı bozulma ve kirliliğe karşı tamamen saf bir hale gelmenizi istiyorum. Sessiz, sevgi dolu, daha fazlasının gerçekleşmesini bekleyen bir zihne sahip olun. Yaşam öyle engindir ki, onu ne kadar araştırırsak araştıralım asla tüketemeyiz. Esrar zamandan bağımsızdır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Dine herhangi bir geçerlilik kazandıran tek şey ölümdür. Eğer ölüm olmasaydı, kimse dinle kafa yoruyor olmayacaktı. Size dindar olma ilhamını veren şey yaşam değil, ölümdür. Ölüm, yaşamdan sonra da varolacak bir şeyler aramanıza yol açar. Bir an için, ölümün var olmadığı, kimsenin ölmediği bir dünya canlandırın zihninizde. "Ölümden sonra ne gelir?" sorusu, cennet, cehennem kavramları bir anda anlamlarını yitirir. Ve ölümsüzleştiğiniz zaman Tanrı'nın sizden ne üstünlüğü kalır? Şu anda O, ebedi yaşamı, siz ise anlık bir olguyu, bir sabun köpüğünü, bir an sonra yok olabilecek bir şeyi temsil ediyor, bu yüzden de korku duyuyorsunuz, işte bu korku, arayışa neden oluyor. Ölümün ne olduğunu ve ölümden sonra geriye bir şey kalıp kalmadığını merak ediyorsunuz. Ölümden sonra geriye bir şey kalmadığını söyleyenler dindar değiller. Onlar hiçbir tapınağa, kiliseye gitmiyor, hiçbir kutsal kitaba inanmıyorlar. Şu ana kadar varolagelmiş tüm dinleri sözde dinler olarak niteliyorum. Bu inançlar dini gibi gözükseler de gerçekte bütün olmaya cesaret edemeyip, yalnızca birer parça olarak kaldıkları için dini değillerdir. Ölüm korkusu bu sözdedinleri yarattı. Şu anda, tarihte ilk kez, dünya küresel bir yokoluşun eşiğine gelmiş durumda. Şimdiye kadar ölüm yalnızca bireyseldi; insanlar ölse de, toplumlar, dünya, yaşamını sürdürüyordu. Evet, insanlar geldiler ve gittiler -yaşlılar öldü, çocuklar doğdu- ama süreklilik hep vardı, yaşam hep vardı. Evet, bireysel olarak yaşam-ölüm sorunu vardı ama o da yalnızca bireyi ilgilendiriyordu. Din adamları için bireyi istismar etmek oldukça kolaydı. Birey kendi başına çok küçük, çok güçsüz ve kısıtlıydı ve öleceğini de biliyordu. Ölümden sonra yanında götürebileceği, ölümsüz, ebedi bir şey bulabilmek için din adamının yardımına ihtiyacı vardı. Din adamının vaadettiği de buydu zaten. Ama bu hiçbir zaman tüm toplumu ilgilendiren bir sorun haline gelmemişti. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Batı, tek yaşama sahip olunduğuna dair inancını değiştirmedikçe, bu ikiyüzlülük, bu vazgeçememe, bu korku da değişemeyecektir. Yaşam tek değildir; birçok kere yaşadınız ve birçok kere daha yaşayacaksınız. Bu nedenle bir sonraki ana geçmek için acele etmeden, her anı olabildiğince bütün olarak yaşamaya çalışın. Zaman para değildir, tüketilemez, zaman zenginlere olduğu kadar yoksullara da eşitçe sunulmuştur. Zaman söz konusu olduğunda zenginler daha zengin, yoksullarsa daha yoksul değildir. Yaşam sonsuz bir döngüdür. Yüzeydeymiş gibi görünen bu inanış, aslında Batı dinlerinde oldukça derin köklere sahiptir. Size yalnızca yetmiş yıl ömür biçmekle büyük cimrilik ediyorlar! Hesaplamaya çalıştığınızda ömrünüzün üçte birini uykuya, diğer üçte birini yiyecek, giyecek ve ev masraflarınızı karşılayabilmek için çalışmaya harcadığınızı göreceksiniz. Geriye kalan kısa zaman ise eğitim, futbol maçları, filmler, saçma sapan tartışma ve kavgalara gidiyor. Bu durumda yetmiş senelik ömrünüzün yedi dakikasını bile kendinize ayırabilmişseniz eğer, bence bilge biri sayılırsınız! Ancak bütün ömrünüz boyunca bu yedi dakikayı bile kendinize ayırmak zordur, öyleyse nasıl kendinizi bulacaksınız? Varlığınızın, yaşamınızın gizemine nasıl ereceksiniz? Ölümün bir son olmadığını nasıl kavrayacaksınız? Yaşam deneyiminin kendisini kaçırdığınız için, ölüm gibi müthiş bir deneyimi de kaçıracaksınız; yoksa ölümde korkulacak hiçbir şey yoktur. Ölüm güzel bir uyku gibidir; rüyasız, başka bir bedene sessizce ve huzurla geçebilmek için ihtiyaç duyduğunuz derin bir uyku... Ölüm cerrahi bir olguya benzer, neredeyse anestezi gibidir. Ölüm düşman değil, dosttur. Ölümü dost olarak kabul ettiğiniz ve yetmiş senelik kısacık ömrünüzü korkusuzca yaşamaya başladığınız zaman, yaşamınızın sonsuzluğunu kavrayabildiğiniz takdirde, her şey yavaşlayacak ve koşuşturmaya hiç gerek kalmayacaktır. İnsanlar her şeyde aceleci davranıyor. İş çantalarını kapıp içine bir şeyler tıkarak, karısını öpen -kendi karısı mı yoksa başkasının karısı mı olduğunu bile görmeden- çocuklarına, "Hoşçakalın" diyerek evden fırlayan adamlar gördüm. Böyle yaşanmaz! Hem bu hızla nereye yetişeceğinizi sanıyorsunuz? Batıda mistik bir gelenek yoktur. Batı dışa dönüktür; dışarıya bak, görülecek çok şey var. Ama insanın içinde yalnızca iskelet olmadığının farkında değiller; iskeletin içinde daha başka bir şey de vardır. Bu sizin bilincinizdir. Gözlerinizi kapayınca karşınıza çıkan iskeletiniz değil, yaşam kaynağınızın ta kendisidir. Batının ihtiyaç duyduğu şey, kendi yaşam kaynağını yakından tanımaktır. O zaman acelecilik sona erer. Kişi ancak o zaman yaşam ona gençliği sunduğunda gençliğin keyfini, yaşlılığı sunduğunda yaşlılığın keyfini çıkaracak, yaşam ölümü getirdiğindeyse, ölümün keyfine varacaktır. Yalnızca bir tek şeyi bilmelisiniz, önünüze çıkan her şeyin keyfine varıp, her şeyi bir kutlamaya dönüştürmeyi. Ben gerçek dini, her şeyi bir kutlamaya, bir şarkıya, bir dansa dönüştürme sanatı olarak tanımlıyorum. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz http://img0.liveinternet.ru/images/a...b1930b21ce.gif İzleyin Anlayacaksınız Bağlanmak Yerine Şarkı Söyleyin! ... İnsan kendi bilincine vardığı anda artık fani değil ölümsüzdür. Aslında en başından itibaren ölümsüzken, bir yanlış anlaşılma yüzünden kendini fani, bir gün ölecek olan bir varlığa indirgemiştir. İçinizde barındırdığınız yaşam ve bilinç sonsuz ve ölümsüz olduğu halde, ölümden korkmaya devam ediyorsunuz çünkü her gün birinin öldüğünü görüyor ve her ölümde de kendi ölümünüzü anımsıyorsunuz. Şair der ki, "Hiçbir zaman çanlar kimin için çalıyor diye sorma; çanlar senin için çalıyor..." Söylediğinde bir doğruluk payı var; her ölüm semboliktir; sizin de aynı kuyrukta beklediğinizi ve bu kuyruğun gitgide kısaldığını gösterir. Her gün ölüme bir adım daha yaklaşıyorsunuz. Aslında dünyaya geldiğiniz gün sizin doğduğunuz değil, ölmeye başladığınız gündür. O günden beri de her gün biraz ölmeye devam ediyorsunuz. Her doğum gününüzde ölüm size bir yıl daha yaklaşıyor. İnsanların, hayvanların, ağaçların, kuşların öldüğü kesin bir gerçektir. Sizin de birgün öleceğiniz gerçeğini nasıl gözardı edebilirsiniz? Belki yarın, belki yarından sonraki gün... Bu yalnızca bir zaman meselesidir. Ancak yine de, kendi varlıklarının farkında olanlar, hiç kimsenin ölmediğinin bilincindedir. Ölüm bir yanılsamadır. Başkalarını ölürken gördünüz; peki ya kendinizi? Peki birinin ölümünü gördüğünüzde onu gerçekten ölürken görüyor musunuz? Tüm görebildiğiniz ve tıp biliminizin tüm görebildiği, ölen kimsenin soluk almadığı, nabzının kaybolduğu ve kalbinin atmadığıdır. Birkaç gün önce Keşmir'in Pakistan işgali altındaki bölgesinde yaşayan bir adam, üçüncü kez ailesini ve arkadaşlarını yanılttı. 135 yaşında, üçüncü kez öldü. İnsanlar bu duruma oldukça şüpheyle yaklaştılar, çünkü aynı oyunu daha önce de iki kere oynamış, iki kere daha ölmüştü. Doktorlar tarafından öldüğü tespit edilip, rapor yazıldıktan sonra bir anda uyanıp, gözlerini açıp, kahkahalar atmaya başlamıştı. Bu yüzden bu kez öldüğünde, herkes çok dikkatli davrandı. Doktorlar büyük bir dikkatle ölüme ait tüm verileri topladılar; hepsi de hiçbir soru işaretine yer bırakmayacak denli kesindi. Doktorlar şöyle dedi: "Sizi daha önce yanıltmış olabilir, fakat bu kez gerçekten ölmüş. Tıp bilimine göre, bu adam ölü bir insanda görülebilecek her türlü belirtiyi taşıyor." Ve tam üç doktor ölüm raporunu imzaladıkları anda adam gözlerini açıp gülmeye başladı ve "Dinleyin, bir sonraki ölümümde gerçekten öleceğim. Yalnızca bir kez daha denemek istedim." dedi. Keşmir'in Pakistan'ın işgal ettiği bölgesinde Hindistan ve Pakistan'ın en uzun ömürlü insanları yaşar. Yüz yirmi yaşına kadar yaşamak sıradan ve normaldir. Yüz elli yaşında birine rastlanabilir, bu normal değildir, yine de yüzlerce kişi bu yaşa ulaşmıştır. Bir de seyrek de olsa, yüz seksen yaşını aşmış birkaç kişi vardır ve hala genç, hala tarlalarda çalışır durumdadırlar. Biraz önce söz ettiğim adam dünyanın dört bir yanından gelen birçok gazeteci tarafından soru yağmuruna tutuldu çünkü az rastlanır türden biriydi; üç kez öldüğüne dair rapor hazırlanmış, tıp bilimini üç kez yanılgıya uğratmıştı. Ona sordular, "Bunu nasıl başardınız? Ölünce neler oluyor?" Şöyle yanıt verdi. "Hiçbir şey, çünkü ben bedenim değilim, bunu biliyorum; ben nefesim değilim, bunu biliyorum; ben kalbim de değilim, bunu da biliyorum. Ben bunların hepsinin ötesindeyim ve basitçe o tarafa kayıveriyorum. Kalbim duruyor, nabzım duruyor ve siz aldanıyorsunuz. O zaman bedenime geri dönüyorum ve kanım yeniden akmaya, kalbim yeniden atmaya başlıyor." O basit bir adam, bir çiftçi. Bir yogi filan değil, hayatında hiç bu tip pratikleri uygulamamış. Yalnızca yedi, sekiz yaşlarında küçük bir çocukken bir Sufi'yle tanışmış ve Sufi ona ölümün bir yanılsama olduğunu söylemiş. O da öyle masummuş ki bunu kabul etmiş. Sufi şöyle demiş: "Bedeninden çıkmanın çok basit bir yöntemi vardır. Yalnızca bedenini içeriden izle; bu şekilde izlemeye devam ettikçe, gitgide seninle bedenin arasında daha büyük bir mesafe oluşacaktır. Kısa zamanda beden kilometrelerce uzakta kalacaktır. Zihnini izlersen de aynı şey zihninle olacaktır. Bu durumda sen yalnızca bir izleyici haline gelirsin ve ister bedeninden, ister zihninden, istersen tüm benliğinden çıkıp gidebilirsin. Geri dönmek de senin kontrolündedir. Çıkan sen olduğun için, çıktığın yolu bilecek ve aynı yoldan geri döneceksin. O yol izlemektir, izle ve çık. Şimdi izlemeyi bırak. Bedeninle özdeşleş. "Ben bedenim, ben zihinim, ben nefesim, ben kalp atışıyım" de. Bir anda o mesafe kaybolacaktır. Gitgide yaklaşacak ve kısa zamanda tekrar bedenine gireceksin." Bedenle özdeşleştiğiniz zaman, beden siz olursunuz. O zaman ölümlüsünüzdür. O zaman ölüm korkusu mevcuttur. Bedenle özdeşleşmediğiniz zaman yalnızca bir gözlemci, saf bilinç, zihinsizlik olursunuz. Bu durumda ölüm, hastalık, yaşlılık gibi şeyler söz konusu olmaktan çıkar. İçinde bulunduğunuz gözlemci olma durumu, sonsuz, her daim taze, genç ve aynıdır. Gerçek din size ibadet etmeyi öğretmez. Gerçek din kendi ölümsüzlüğünüzü, içinizdeki tanrıyı keşfetmeyi öğretir. Herkes bir gün ölümün kapıları arasından geçecek. Eğer saf bilinçten oluştuğunuzu, yalnızca sahip olduğunuz beden, zihin, kalp, para, prestij, iktidar ya da evden değil de saf bilinçten ibaret olduğunuzu hatırlayabilirseniz, ölüm engelini sıyrık bile almadan aşabilirsiniz. O zaman ölüm sizde küçük bir iz bile bırakamaz. Yayati adında büyük bir kral tam yüz yaşına kadar dopdolu yaşamış ve yaşamın sunabileceği her türlü keyfi tatmıştı. Ölüm bir gün Yayati'nin kapısını çalıp, "Hazırlan" dedi. "Vaktin geldi ve seni almaya geldim." Yayati ölümü görünce, birçok savaşta bulunmuş kahraman bir savaşçı olmasına karşın titremeye başlayıp şöyle dedi, "Ama henüz çok erken." Ölüm, "Çok mu erken?"diye yanıt verdi. "Yüz senedir hayattasın. Çocukların bile yaşlandı. En büyük oğlun seksen yaşında. Daha ne istiyorsun?" Yayati'nin yüz tane karısı olduğu için, yüz tane de oğlu vardı. Ölüme sordu, "Bana bir iyilik yapabilir misin? Birini almak için geldiğinin farkındayım. Oğullarımdan birini ikna edebilirsem, onun canını alıp beni yüz yıl daha rahat bırakır mısın? Ölüm şöyle yanıt verdi: "Senden başkası kendini hazır hissediyorsa onu almakta hiçbir sakınca görmüyorum. Ama sanmıyorum; sen babaları olduğun, hepsinden uzun yaşayıp her şeyin keyfine vardığın halde kendini hazır hissetmiyorsan, oğullarından biri nasıl hissedebilir?" Yayati yüz oğlunu çağırdı. Daha yaşlı olanları sessiz kaldılar. Ortada büyük bir sessizlik vardı, kimse bir şey söylemiyordu. Yalnızca henüz on altı yaşında olan en genç oğlu ayağa kalkıp şöyle dedi, "Ben hazırım." Ölüm bile bu genç çocuk için üzülüp, "Belki de sen fazla safsın. Baksana, diğer doksan dokuz kardeşin tamamen sessiz kalıyor. Bazısı seksen, bazısı yetmiş beş, bazısı yetmiş sekiz, bazısı yetmiş, bazısı altmış yaşına kadar yaşamış ve daha da yaşamak istiyorlar. Sen henüz hiçbir şey yaşamadın. Ben bile senin için üzülüyorum. Tekrar düşünmelisin." diye uyarıda bulundu. Oğlan, "Hayır!" dedi. "Onların bu halini görünce kararımdan iyice emin oldum. Benim için üzülme; mutlak bir farkındalıkla gidiyorum. Babam bile yüz yaşında hala tatmin olamamışsa, burada olmanın ne anlamı var? Ben nasıl tatmin olabilirim? Doksan dokuz ağabeyimin de tatmin olamadıklarını görüyorum. O zaman neden vakit harcayayım? En azından babama bu iyiliği yapabilirim. Bu yaşlı haliyle, bırakalım yüz yıl daha keyif sürsün. Ama benim için bitti. Kimsenin tatmin olamadığını görünce, yüz yıl bile yaşasam yine de doyamayacağımı kesinlikle anladım. Bu yüzden bugün gitmemle, doksan sene sonra gitmem arasında hiçbir fark yok. Lütfen beni al." Ölüm genç oğlanı aldı. Ve yüzyıl sonra geri geldi. Yayati yine aynı durumdaydı. "Bu yüz yıl çok hızlı geçti." dedi. "Yaşlı oğullarımın hepsi öldü. Ama bir önerim daha var. Sana başka bir oğul verebilirim. Lütfen bana acı." Bu böyle devam etti, hikaye bin sene böylece sürüp gitti. Ölüm on kez Yayati'yi ziyaret edip, dokuzunda oğullarını aldı, Yayati de yüz yıl daha yaşadı. Onuncu kez geldiğinde Yayati şöyle dedi: "Hala beni almaya ilk kez geldiğin zamanki kadar tatmin olmamış durumdayım. Ama bu sefer istemeye istemeye, gönülsüzce de olsa geleceğim çünkü senden bana bir iyilik daha yapmanı isteyemem. Bu çok fazla olur. Hem bir şey kafamda kesinleşti ki, bin senede tatmin olamadıysam, on bin senede bile olamam." Bu bağlanmaktır. Yaşamaya devam edebilirsiniz ama ölüm düşüncesi aklınıza geldikçe titremeye başlarsınız. Hiçbir şeye bağlı değilseniz, ölüm şu anda da gelse onu memnuniyetle karşılarsınız. Onunla gitmeye kesin olarak hazır olursunuz. Ölüm böyle bir insanın karşısında yenilgiye uğrar. Ölüm yalnızca her an duraksamaksızın ölmeye hazır olan insanların karşısında yenilgiye uğrar. İşte bu insanlar ölümsüzleşir... Bağlılıktan bağımsızlaşmak, ölümden bağımsızlaşmak demektir. Bağlılıktan bağımsızlaşmak, yaşam-ölüm tekerleğinden bağımsızlaşmaktır. Bağlılıktan bağımsızlaşmak, size evrensel ışığı görüp, onunla bütünleşme yetisini verir. Ve bu, varolan her şeyin ötesinde en büyük kutsanma, en yüksek haz noktasıdır. Artık yuvaya ulaşmışsınız demektir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Dünyadaki tüm insanlar, bir anda, tanıdıkları insanların çoğunun ölümüne yol açacak, önüne geçilemez, korkunç bir hastalığın içinde olduklarını farkederlerse, bu insan bilincini nasıl etkileyecektir? Bu kişiden kişiye göre değişir. Mutlak bilince sahip birisi bu durumdan hiç etkilenmeyecek, her şeyi olduğu gibi, bu durumu da kabullenebilecektir. Hiçbir mücadele ya da endişe içine girmeyecektir. Bu kimseler kendi ölümlerini kabul edebildikleri gibi, içinde yaşadıkları gezegenin ölümünü de kabullenebilirler. Bu kabullenme hiçbir şekilde çaresizlik anlamına gelmez. Tam tersine bu, herşeyin oluş biçimini doğup yaşayan her şeyin bir gün ölmesi gerektiğini görebilmek demektir. Bu gezegen beş milyon yıl önce yoktu, o zaman doğdu. Şu anda belki de ömrünü tamamlamış durumda. Zaten insanlar politikacıların yol açtığı bu kriz durumundan kendilerini kurtarmayı başarabilseler bile, dünyanın yine de fazla bir ömrü kalmadı, çünkü güneş yavaş yavaş ölüyor. Birkaç milyon yıl içerisinde güneş, enerjisini tamamen tüketmiş olacak ve güneş öldüğü zaman, bu gezegen de yaşamını sürdüremeyecek çünkü tüm yaşam enerjimizi güneşe borçluyuz. Mükemmel bilince sahip olan kişi bu durumu doğal bir olgu olarak kabul edecektir. Şu anda yapraklar ağaçlardan dökülmekte; daha dün gece rüzgar öyle güçlü esiyordu ki tüm yapraklar, yağmur damlaları gibi yere yağıyordu. Bu durumda elimizden ne gelir? Bu varoluşun kanunudur. Her şey önce bir şekil alır sonra da bu şekilden sıyrılıp cisimsizliğin içinde yokolur. Bu yüzden uyanışı gerçekleştirmiş bir kimse için bilincinde hiçbir değişim gerçekleşmeyecektir. Uyanışı gerçekleştirememiş olanlar ise farklı tepkiler göstereceklerdir. Şöyle bir hikaye duymuştum; yaşlı bir adam ölmek üzereymiş. Uzun bir yaşam sürdüğü için ölüm konusunda bir endişesi yokmuş. Güneş batmış, hava kararıyormuş. Adam gözlerini açıp, yanında oturan karısına sormuş, "En büyük oğlum nerede?" Karısı, "Tam karşımda, yatağın öbür tarafında oturuyor."diye yanıt vermiş. "Onu merak etme, şu anda hiçbir şey için endişelenme. Rahatla ve dua et." Fakat adam bu kez, "Ortanca oğlum nerede?" diye sormuş. Karısı, "O da büyük oğlunun hemen yanında oturuyor" demiş. Ölmek üzere olan adam bu kez de yatakta doğrulmaya başlamış. Karısı, "Ne yapıyorsun?" diye sormuş. Adam, "Küçük oğlumu arıyorum" demiş. Karısı ve çocukları, yaşlı adamın onları ne çok sevdiğini düşünmüşler. Küçük oğlan da adamın hemen ayak ucunda oturuyormuş. "Baba, buradayım" demiş. "İçin rahat olsun, hepimiz buradayız." Bunun üzerine adam şöyle demiş, "Hem hepiniz buradasınız hem de rahat olmamı söylüyorsunuz. Peki herkes buradaysa dükkana kim bakıyor?" Ölüm anında bile aklı dükkanındaymış yani. Farklı insanların bilinçaltının ölüm anında nasıl tepki vereceklerini kestirmek çok güçtür. Ama kesin olan bir şey vardır ki, gösterdikleri tepki, tüm yaşamlarını yansıtacaktır. Herkesin yaşamı farklı yollar, farklı deneyimlerden geçtiği için, ulaştığı son nokta da farklı olacaktır. Ölüm kişiliğinizin özünü su yüzüne çıkarır. Başka bir yaşlı adam ölüm döşeğindeymiş. Bu adam çok zenginmiş. Ölürken tüm ailesi yanındaymış. En büyük oğlu şöyle demiş, "Öldüğü zaman ne yapmalıyız? Onu mezarlığa taşımak için bir araba kiralamamız gerek." En küçük oğlan, "Her zaman bir Rolls Royce'un hayalini kurmuştu. Yaşadığı sürece binmek kısmet olmadı, bari öldüğünde mezara Rolls Royce'la gitmenin keyfine varsın." demiş. Büyük oğlan, "Sen çok küçüksün, hiçbir şeyden anlamıyorsun!" diye yanıt vermiş. "Ölüler hiçbir şeyin keyfine varamazlar. Bir ölü için bir Rolls Royce'la bir Ford arasında hiçbir fark yoktur. Ford kiralasak yeter." Ortanca oğlan atılmış, "Amma savurgan davranıyorsunuz! Cesedin taşınması gerekiyor yalnızca. Kamyoneti olan birini tanıyorum, hem daha rahat, hem de daha ucuz olur." Diğer ortanca oğlan, "Tüm bu saçmalıklarınıza dayanamıyorum!" diye çıkışmış. Rolls Royce'muş, Ford'muş, kamyonetmiş uğraşmaya ne gerek var. Evlenecek değil ya? Mezara gidecek. Onu arka bahçeye, diğer çöpleri çıkardığımız yere çıkarırız. Belediyenin kamyonu da gelip bedavaya alıp götürür." Tam bu anda yaşlı adam gözlerini açıp, "Ayakkabılarım nerede?" diye sormuş. Oğulları, "Ayakkabılarını ne yapacaksın, yatıp dinlensene" demişler. En büyük oğlan, "Babamız inatçı bir adamdır. Belki de ayağında ayakkabılarıyla ölmeyi aklına koymuştur. Bırakalım giysin onları" demiş. Yaşlı adam bir yandan ayakkabılarını giyerken, bir yandan da şöyle demiş: "Masraflar için endişelenmeyin. Hala bir parçacık canım var. Mezarlığa yürüyerek gideceğim. Orada görüşürüz! Hepinizin böyle savurgan olması beni üzdü; yaşarken bile bir Rolls Royce'un ya da başka güzel arabaların yalnızca hayalini kurdum. Hayal kurmak ucuzdur, her şeyin hayalini kurabilirsiniz." Ve söylendiğine göre adam mezarlığa kadar, tüm akrabalarını da peşine takıp yürümüş ve tam olarak mezarının yanı başında ölmüş, masraftan tasarruf etmek için! Hindistan'da oldukça saygı gören J.Krishnamurti'nin izdeşçilerinden yaşlı bir adam arada beni ziyaret ederdi, çünkü oğlu Madya Pradesh'in baş yargıcıydı ve Madya Pradesh mahkemesi de Jabalpur'daydı. Oğlunu ziyarete geldiğinde mutlaka şehirde olup olmadığıma bakardı. Yaşlı adam neredeyse elli yıldır Krishnamurti'nin izdeşçisiydi. Tüm ritüelleri, tüm kutsal kitapları bir kenara bırakarak, Krishnamurti'nin doğru bildiğine mantığı ve zihniyle kesin olarak ikna olmuştu. Ona şöyle derdim, "Unutmamalısın ki zihninle edindiğin, mantıksal ve rasyonel kanı oldukça yüzeyseldir. Bir kriz anında bu kanı kaybolur, buharlaşır." Ama o şöyle derdi, "Elli yıl boyunca yüzeysel kalamaz herhalde." Bir gün oğlu bana gelip, "Babam ölmek üzere ve aklıma sizden başka yanında olmasını isteyeceği kimse gelmedi. Sizi çok sever, lütfen benimle gelin. Araba hazır, fazla vaktimiz yok dedi." Onunla gittim. Babasının odasına girdiğinde sessizce bir şeyler mırıldanmakta olduğunu gördüm. Ben de sessizce yanına yaklaştım çünkü ne söylediğini merak ediyordum. Hindu dininde Tanrının ismi olan Ram'ı tekrarlıyordu. Hem de elli yıl boyunca "Tanrı yoktur" dedikten sonra! Onu sarstım. Gözlerini açıp şöyle dedi: "Beni rahatsız etme. Bu tartışılacak zaman değil." "Tartışacak değilim" dedim. "Yalnızca sormak istiyorum; o elli yıl nereye gitti? Tanrı'nın ismini tekrarlamak da nereden çıktı? Tanrı yoktur diye ısrar ederdin hep." Şöyle yanıt verdi: "O, o zaman için geçerliydi ama şu anda ölmek üzereyim, doktorlar yarım saatten fazla dayanamayacağımı söylüyor. Bu yüzden beni rahatsız etme, bırak tanrının adını tekrarlayayım. Hem kim bilir, belki vardır. Eğer tanrı yoksa adını tekrarlamaktan hiçbir zarar gelmez. Ama bir tanrı varsa ve ölürken adını tekrarlamazsan kara listeye girersin. Ve ben cehenneme gitmek istemiyorum çünkü burada, dünyada zaten yeteri kadar çektim." "Ben de sana bunu söylemeye çalışıyordum" dedim. "Zihinsel bir kanı tek başına yeterli değildir." O ölmedi, hastalıktan kurtuldu. Üç dört gün sonra yeniden ziyaretine gittim. Bahçede oturuyordu. Ona sordum: "O akşam hakkında ne düşünüyorsun?" Şöyle yanıt verdi: "O gece olup biten her şeyi unut. Zayıf bir anımdı ve ölüm korkusundan tanrının adını tekrarlamaya başladım. Yoksa tanrı yoktur." "Bu demektir ki yeni bir ölüm döşeği deneyimine ihtiyacın var. Bu ilk kalp krizini atlattın ama ikincisi de yakındır. En fazla ikinciyi de atlatırsın ama üçüncüden kurtulamazsın. Bu söylediklerini unutma." dedim. "O geceyi unut. Tanrı olmadığından kesinlikle eminim."dedi. "Yalnızca ölümün sana yaklaşmasını bekle" dedim. "Bir anda tüm bu yüzeysel, entelektüel kanılar kaybolacaktır. Tanrı olmadığına dair bu fikir sana ait değil, ödünç alınmış bir fikir. Bu kendi araştırmaların, kendi içgüdünle ulaştığın bir fikir değil. Senin bilincinin bir parçası da değil, yalnızca zihninin bir parçası." İnsanlar farklı şekillerde davranacaklardır. Bana soruyorsunuz; "Dünyadaki tüm insanlar, bir anda, tanıdıkları insanların çoğunun ölmesine yol açacak, önüne geçilemez, korkunç bir hastalığın içinde olduklarını farkederlerse, bu insan bilincini nasıl etkileyecektir?" diye. Bu konuda kesinliği olan birkaç nokta vardır. Birincisi, tüm dünya ölürken tüm yakınlarınızın, anne, baba, kız arkadaş, eş, erkek arkadaş, çocuklarınızın hiçbir anlam ifade etmeyecek oluşudur. Tüm dünya ölümün, bir kara deliğin içinde yok olmanın eşiğindeyken, dünyada yarattığınız ilişkiler sağlam kalamaz. Aslında tüm bu ilişkilerin gerisinde biz birbirimize yabancıyız. Bu insanı korkuttuğu için, kimsenin derinine inmediği bir düşüncedir. Oysa insan bir kalabalığın içindeyken bile tek başınadır. İnsanlar isminizi bilse bile bu neyi değiştirir? Siz hala bir yabancısınızdır. Bunu görmek kolaydır, bir çift otuz yıl, kırk yıl, hatta elli yıl birlikte yaşamış olabilirler ama ne kadar uzun süre birlikte yaşadılarsa, birbirlerine yabancı olduklarını da o kadar iyi anlamışlardır. Evlenmeden önce belki birbirleri için yaratılmış oldukları sanrısına kapılmışlardı. Ama balayı sona erer ermez bu yanılsama da kaybolur. Ve her gün birbirlerinden biraz daha, biraz daha uzaklaşmaya başlarlar. Bu arada her şey yolundaymış, her şey iyiymiş gibi davranırlar. Ama içlerinde bir yerde yabancılıklarının dokunulmaz olduğunu da bilirler. Bu dünya tümüyle yabancılarla doludur. Ve dünya az sonra yok olacak olsaydı, tüm radyolar ve televizyon bu duyuruyu yapsaydı, bir anda kendinizi tüm çıplaklığınızla görebilirdiniz: Tek başınıza. Küçük bir çocuk babasıyla birlikte hayvanat bahçesine gitmiş. Vahşi bir aslanın kafesin içinde bir aşağı bir yukarı yürüyüşünü izlerken çocuk oldukça korkmuş. Henüz dokuz yaşlarındaymış. Babasına şöyle sormuş: "Baba olur da bu aslan kafesinden çıkar ve sana bir şey olursa diye lütfen bana eve dönebilmek için kaç numaralı otobüse binmem gerektiğini söyler misin?" Aslında böyle bir durumda çocuk çok anlamlı bir soru soruyor. Babasına bir şey olursa kendisine de bir şey olabileceğini kestiremiyor ama olur da babasının başına bir şey gelir ve kendisi sağ kalırsa eve dönebilmek için otobüsün numarasını bilmeye ihtiyacı var. Bu durumda babası, oğlu onun akıbetiyle hiç ilgilenmediği için şok geçiriyor. Ona ne olursa olsun çocuk otobüs numarasını bilmek istiyor. Ölüm havası bir anda bütün maskelerinizi çıkarır, bir anda yalnız olduğunuzun ve tüm ilişkilerinizin bunu unutmak için, bir aile kurup kendinizi yalnız hissetmemek için yaratılmış birer kandırmaca olduğunun farkına varmanızı sağlar. Ölüm her şeyi kusursuzca açığa çıkarır. Ve bu yalnızca küçük ölümler için geçerlidir. Eğer tüm dünya ölecekse bütün ilişkileriniz bu olay gerçekleşmeden önce son bulacaktır. Tek başınıza, isimsiz, şöhretsiz, saygın olmayan, güçsüz ve tamamen çaresiz bir yabancı olarak öleceksiniz. Ancak bu çaresizlikte bile insanlar farklı davranacaklardır. Yaşlı bir adam genç bir kadınla buluşmadan önce, libidosunu arttıracak bir afrodizyak reçetesi yazması için doktora gider. Daha sonra kadını şehrin en güzel restoranlarından birine götürür. Çorba siparişlerini verdikten sonra kadını makyajını tazelemesi için tuvalete gönderip garsonu çağırır. Garsonu kenara çekip gizlice, "Çorbayı mutfaktan çıkarmadan hemen önce bu ilaçları içine at" der. Genç kadın masaya geri döner. Fakat on beş dakika sonra çorbalar hala gelmeyince adam yeniden garsonu çağırıp, "Çorbalar nerede kaldı?" diye sorar. "Birkaç dakika sonra burada olurlar" diye yanıtlar garson. "Ama önce eriştelerin tekrar yatay pozisyona geçmesini bekliyoruz." Ölüm vakti geldiğinde, bilinçsiz insanların aklındaki en önemli konu seks olacaktır çünkü seks ve ölüm aynı madalyonun iki farklı yüzüdür. Tüm dünya ölürken, cinselliklerini bastırmış olan bilinçsiz insanların çoğunun aklında yalnızca seks olacaktır. Başka hiçbir şey düşünemeyecek; tüm merak, hobi ve dini inançlarını yitirip dünya ölüyor, belki ölüm her şeyi yok etmeden önce son bir kez daha sevişebiliriz diye düşüneceklerdir. Tüm yaşamları boyunca din adamları yüzünden, toplumsal ve kültürel baskılar yüzünden libidolarını, cinsel dürtülerini bastırıp durdukları halde o noktada hiçbir şeyin önemi kalmayacaktır. Her şey yok olacağı için artık ne saygınlığa ihtiyaç duyacak ne de dinleri önemseyecekler. Tabii bu değişik bireylere ve nasıl bir yaşam sürmüş olduklarına bağlı olacaktır. Eğer bu bireyler kendilerini kısıtlamadan, doğal bir hayat sürmüş ve her anın hakkını vermişlerse büyük olasılıkla olup biteni, bu en büyük trajediyi, dünyadaki en büyük dramı yalnızca izleyeceklerdir. Sessizce oturup izlemekten başka hiçbir şey yapmayacaklardır. Yine de insanların nasıl davranacağına dair genel bir kural oluşturulamaz. Yalnızca aydınlanmış insanlar için hiçbir şeyin değişmeyeceğine dair garanti verilebilir. Onlar bu olayların oluşun doğasında olduğunun bilincindedirler. Bu Gautama Buda'nın yaklaşımının ta kendisidir -oluş felsefesi- sonbahar geldiğinde bir an gelip çatar ve artık yapraklar ağaçtan ayrılmak zorundadır. İlkbaharda ise çiçekler açar ve özellikle Doğu'da -Batı'nın bu konuda hiçbir fikri yoktur- bunun yalnızca bir canlanış olmadığı, her canlının bir yokoluşa doğru gittiği bilinir. Bu tıpkı her insanın yorucu bir iş gününden sonra uykuya yatmasına benzer. Bu çok sağlam bir düşüncedir. Her varlık bir süre sonra -ki artık her varlığın tam olarak ne kadar yaşadığından bile sözedilebiliyor- bir yok oluşa doğru ilerliyor. Her şeyin dinlenmeye de ihtiyacı var. Bu yüzden aydınlanmış insan için bu hiç olağan dışı bir durum değildir; varoluşun bir parçasıdır. Gün sona erdiği gibi gece de sona erecek ve canlanış yeniden uyanacaktır. Modern fizik bu düşünceye giderek yaklaşıyor. Öncelikle kara delikleri keşfettiler: Uzayda tuhaf kara delikler olduğunu ve bir gezegen ya da güneşin bu deliklere yaklaştığı takdirde içeri çekilip basitçe yokolduğunu buldular. Ancak bilim doğanın dengesini anladığı için şimdi de beyaz deliklerin var olması gerektiğinden söz ediliyor. Belki de kara delikler kapının bir yanında beyaz delikler ise diğer yanında yer alıyor. Bir gezegen ya da yıldız bir yandan kara deliğe girip kaybolurken, diğer yandan da beyaz delikten yeni bir yıldız doğuyor. Her gün yeni yıldızlar doğup eskileri ölüyor, yaşam ve ölüm sürekli bir çember çiziyorlar. Eğer yaşam günse, ölüm de gecedir, yani günün karşıtı değildir; yalnızca dinlenmek, uyumak, yeniden canlanmak için gerekli bir zamandır. Anlayan bir kişi bu durumdan rahatsızlık duymayacaktır. Ama bilinçsiz kişiler tamamen fıttıracak ve daha önce hiç yapmadıkları şeyleri yapmaya başlayacaklardır. Çünkü daha önce kendilerini kontrol altında tutuyorlardı ama bu durumda ne kontrolün bir anlamı ne de ona duyulan ihtiyaç kalmayacak. Eğer bu durum önceden bilinirse -ki bu pek olası değil çünkü nükleer silahlarla dünyanın yok edilmesi on dakikadan fazla almayacaktır- bu durumda önceden haber almamız pek mümkün olmayacaktır: "Hazır olun!" diye on dakika içinde dünyanın yok olacağını televizyondan ya da radyodan duymanın şoku bile donakalıp felce uğramanıza yol açabilecek denli büyük ve yabancı bir şok olacaktır. Belki de insanların çoğu nükleer silahlar yüzünden değil de bu şoktan ölecektir. On dakika sonra tüm dünyanın öleceğini duymanın şoku insanların kırılgan varoluşlarını yok etmeye yetecektir. Yine de insanların nasıl davranacağını önceden kestirmeye çalışmak varsayımdan öteye gidemez. Yalnızca aydınlanmış kişiler için hiçbir şeyin değişmeyeceğine dair kişisel yetkimi kullanarak kesinlikle garanti verebilirim. Eğer çay içiyorlarsa, çay içmeye devam edecekler; elleri bile titremeyecektir. Yıkanıyorlarsa yıkanmaya devam edecekler. Ne şoka girecek, ne felce uğrayacak ne de fıttıracaklar. Daha önce kendilerini bastırarak mahrum bıraktıkları şeylere de gömülmeyecekler çünkü zaten aydınlanmış bir kişi varoluşunda hiçbir şeyi bastırmaz; doğaya söyledikleri tek bir kelime vardır: "Evet." Dünyanın yokoluşuna, bu mutlak ölüme "evet" diyeceklerdir çünkü "hayır" diye bir sözcüğü bilmezler. Onlar hiçbir direnç göstermeyeceklerdir; bilinçli bir şekilde ölen tek insanlar onlar olacaktır. Ve bilinçli olarak ölen bir insan ebedi yaşam akışına katılır; o aslında ölmemiştir. Bilinçsiz olarak ölenlerse başka bir gezegende, başka bir rahimde yeniden doğacaklardır çünkü yaşam nükleer silahlarla bile yok edilemez. Bu silahlar ancak yaşamı içinde barındıran evleri yok edebilir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz http://img0.liveinternet.ru/images/a...b1930b21ce.gif Varlığın Merkezine Yolculuk Meditasyon: Her şeyin Ötesindeki Yol Sevgili OSHO, Ölüm ve meditasyon arasında güçlü bir bağ olduğunu hissediyor ve bunu hem büyüleyici hem de ürkütücü buluyorum. Sizinle birlikte oturduğumuzda gözlerimi kapatıp meditasyon yaparken kendimi güvende hissediyor, tek başımayken ürküyorum. Lütfen bu konuda yorum yapar mısınız? Meditasyon ve ölüm arasında yalnızca güçlü bir bağ yoktur, ikisi neredeyse aynı şeydir, aynı deneyim üzerine iki farklı bakış açısıdırlar. Ölüm sizi bedeninizden zihninizden, siz olmayan her şeyden ayırır. Ancak bu ayırmayı sizin iradenizin dışında gerçekleştirir. Sizse bu ayrılmayı istemediğiniz, rıza göstermediğiniz ve kendinizi bırakamadığınız için direnç gösterirsiniz. Aynı şekilde meditasyon da siz olmayan her şeyi benliğinizden ve sizin gerçeğinizden ayırır ama burada direnç yoktur ve tek fark budur. Direnç yerine son derece büyük bir istek, bekleyiş ve arzulu bir kucaklayış vardır. Onu ister, kalbinizin derinliklerinden gelen bir arzu duyarsınız. Yaşanan deneyim aynıdır -yanlışla gerçeğin birbirinden ayrılması- ama ölüme karşı duyduğunuz direnç yüzünden bilincinizi yitirir, bir koma durumuna girersiniz. Ölüm anında bazı şeyleri sıkıca tutup bırakamadığınız için bu ayrılmanın gerçekleşmesine izin vermez, tüm kapıları ve pencereleri sıkıca kapatırsınız. Duyduğunuz yaşam arzusu o anda en doruk noktaya ulaşmıştır. Ölüm düşüncesi bile sizi ta en derin köklerinizden ürkütür. Ancak ölüm doğal bir olgu olduğu gibi kesinlikle de gereklidir, yaşanması gerekir. Yapraklar sararıp dökülmezse, yeni, taze yapraklar da çıkamaz. İnsan eski bedeninin içinde yaşamaya devam ederse, daha iyi, daha taze, yeni bir başlangıç için daha fazla olasılık barındıran bir eve taşınamamış olur. Belki bu kez önceki hayatında seçtiği yolu seçmeyecek ve aynı çölde kaybolmayacaktır. Belki de bilinçle dolu yepyeni bir göğe doğru yol alacaktır. Her ölüm bir son olduğu gibi bir başlangıçtır da. Sona çok fazla takılı kalmayın. Bu eski, çürümüş, sefil bir hayat biçiminin sonu, yeni bir hayata başlayıp aynı hataları tekrarlamamak için verilmiş büyük bir fırsattır. Yeni bir maceranın başlangıcıdır. Ama yaşama tutunup onu bırakmak istemediğiniz için -yine de olayların doğası gereği gerçekleşmesi gerektiğinden- bilincinizi yitirirsiniz. Aydınlanmayı başarmış birkaç kişi dışında hemen hemen herkes bilinçsizce ölür; çünkü ölümün ne olduğunu, yeni bir başlangıç, yeni bir gün doğumu olduğunu bilmezler. Meditasyonla kendi başınıza araştırmaya çıkabilirsiniz. Tam olarak sizi nelerin oluşturduğunu, içinizde nelerin sahte, nelerinse gerçekten siz olduğunu anlamak için araştırıyorsunuz. Bu sahte olandan gerçeğe, fani olandan ölümsüze, karanlıktan aydınlığa doğru yapılan sonsuz büyüklükte bir yolculuktur. Ancak zihin ve bedenden ayrılışı izleyebilme noktasına geldiğinizde ve bu duruma yalnızca bir gözlemci olarak katıldığınızda ölüm deneyiminden pek bir farkı yoktur. Ölmüyorsunuz... Meditasyon yapan bir insan neşe içinde ölür çünkü ölümün var olmadığını bilir; "ölüm onun sıkı sıkı tutunduğu yaşamı bırakamamasındadır." "Ölüm ve meditasyon arasında güçlü bir bağ olduğunu hissediyorum" diyorsunuz. Bu bağ vardır. Bu topraklardan çıkmış eski kutsal kitaplarda usta bile ölüm olarak tanımlanır çünkü onun tüm işlevi, tüm görevi meditasyonu öğretmektir. Bir başka deyişle size ölmeden ölebilmeyi öğretiyor, ölüm deneyiminden geçip, canlı kaldığınıza şaşırarak onun yalnızca bir bulut gibi gelip geçtiğini, size bir sıyrık bile atamadığını göstermeye çalışıyordu. Bu durum karşısında duyulan büyülenme ve korku da bu yüzdendir. Büyülenme herkesin içinden geçmek zorunda olduğu -defalarca içinden geçip o sırada bilinci yerinde olmadığı için unuttuğu- gizemli deneyimin bilincinde olmaktan kaynaklanır. Korkunun nedeni ise ölümün belki de yeni bir başlangıç değil yalnızca bir son olduğu düşüncesindendir. Bu yüzyılın başında şöyle bir olay gerçekleşti: Varanasi Kralının bir ameliyat olması gerekiyordu. Bu, oldukça büyük bir ameliyat olduğu halde inatçı Kral hiçbir şekilde anestezi kullanılmasını istemiyordu. "Ameliyatı yapabilirsiniz ama bu sırada ben de olup biteni izlemek istiyorum; baygın olmak istemiyorum." diyordu. Doktorların kafası oldukça karışmıştı. Bu tıp ahlakına aykırıydı; böyle büyük bir ameliyat çok fazla acı verecek, hasta belki de ameliyat sırasında duyduğu acıdan ölecekti. Ameliyat sırasında hastanın baygın olması gerekiyordu. Belki de cerrahi bilimi anestezi sanatını ölüm deneyiminden öğrenmiştir çünkü ölüm en büyük cerrahidir. Ölüm sizi bedeninizden, zihninizden, kalbinizden ayırır -ki siz yetmiş seksen sene boyunca bunlarla özdeşleştirildiniz. Bu özellikler neredeyse gerçek siz haline geldi. Bu ayrılık oldukça acı verecek ama acının da bir sınırı vardır. Hiç farkettiniz mi? Katlanılmaz acı diye bir şey yoktur. Katlanılmaz acı yalnızca dilde varolabilir, her acı katlanılabilirdir. Acı katlanılmaz olduğu an zaten baygın düşersiniz. Bilinç acıya katlanmanın bir yoludur. O sıradan bir adam olsaydı doktorlar onu dinlemeyecekti ama o bir kraldı hem de çok sevilen bir kral, tüm ülke onu büyük bir bilge olarak tanırdı. Cerrahları ikna etti, "Merak etmeyin, bana hiçbir şey olmayacak. Yalnızca ameliyata başlamadan önce bana beş dakika tanıyın ki kendimi meditatif bir duruma sokabileyim. Bir kez meditasyona girdikten sonra, zaten bedenimden çok uzaklarda olacağım. Ondan sonra isterseniz tüm bedenimi küçücük parçalar halinde kesip biçebilirsiniz, ben yalnızca bir gözlemci olacağım, olup bitenler başkasına oluyormuşçasına uzak bir gözlemci." Bu çok kritik bir andı; ameliyatın hemen gerçekleşmesi gerekiyordu yoksa hasta ölebilirdi. Bu durumda iki seçenek kalıyordu: ameliyatı gerçekleştirip hastanın uyanık olmasına izin vermek, ya da ameliyat yapmayarak bilimin eski rutinini izlemek. Ama bu ikinci durumda ölümün gerçekleşmesi kesindi. Birinci seçenekte ise bu kadar ısrar ettiğine göre hastanın bu durumu idare etme şansı olabilirdi belki. Onu ikna edecek bir yol bulamadıkları için ameliyata başladılar. Bu anestezi kullanılmadan, hasta meditasyondayken gerçekleştirilen ilk ameliyattı. Kral yalnızca gözlerini kapadı ve tamamen sessizleşti. Cerrahlar bile kralın etrafındaki değişikliği hissettiler; yaydığı titreşimler, hissedilen varlığı değişmiş, yüzü yeni doğmuş küçük bir bebeğinki gibi rahatlamıştı ve beş dakika içinde ameliyata başladılar. Ameliyat iki saat sürdü, doktorlar korkudan titriyordu; aslında kralın kurtulup kurtulamayacağından emin değillerdi, bu şok belki de fazla güçlü gelecekti. Fakat ameliyat sona erince kral, "Artık gözlerimi açabilir miyim?" diye sordu. Bu vaka tıp alanında tüm dünyada çok tuhaf bir vaka olarak tartışıldı. Cerrahlar krala ne yaptığını sordular. Şöyle yanıt verdi, "Hiçbir şey yapmadım. Meditasyon yapmak benim hayatım. An be an sessizlik içinde yaşıyorum. O beş dakikayı istememin nedeni bu kadar tehlikeli bir ameliyat yapacağınız için varlığımın içinde hiç titremeden çok sağlam bir şekilde yerleşmem gerekmesiydi. O zaman her şeyi yapabilirdiniz çünkü bunları bana yapmıyor olacaktınız. Ben ayık bilince dönüşmüştüm ve bilinci ameliyat edemezsiniz, yalnızca bedeni ameliyat edebilirsiniz." Bana diyorsunuz ki, "Sizinle birlikte otururken bir şekilde kendimi güvende hissediyorum." Benimle ya da kendi başınıza oturmanız arasında hiçbir fark yoktur, bu yalnızca zihinsel bir güvencedir, usta oradayken o sıçramayı yapmaktan bir zarar gelmeyeceği düşüncesidir. Bir şeyler ters giderse, nasıl olsa bunu düzeltebilecek biri var. Meditasyonda hiçbir şey ters gitmez, asla. Meditasyon olmadan ise herşey zaten ters gidiyordur. Meditasyon olmadan hiçbir şey yolunda gidemez; tüm yaşamınız ters gidiyordur. Yalnızca ümit içinde yaşıyorsunuz ama ümitleriniz hiçbir zaman gerçekleşmiyor. Yaşamınız uzun, upuzun bir trajediden ibaret. Bunun nedeni ise sizin bir farkındalık ve meditasyon hali içinde olmayışınız. Meditasyon ölüme benzer, deneyim olarak ise tamamen aynıdırlar. Fakat tavır ve yaklaşım olarak birbirlerinden farklıdırlar ve bu fark öyle uçsuz bucaksızdır ki, meditasyonun yaşamın ta kendisi, ölümün ise yalnızca bir düş olduğu söylenebilir. Bizim içinde bulunduğumuz, bir çok insanın birarada oturup meditasyon yaptığı ve bir ustanın hazır bulunduğu bu durum, ruhani bir okulun işleyiş biçimidir. Kendinizi güvende hissediyorsunuz, yalnız başınıza değilsiniz. Bir şeyler ters gitse, anında yardımınıza koşulacak. Ama hiçbir şey ters gitmeyecek. Bu yüzden hem benimle birlikte otururken, hem de yalnız başınızayken meditasyon yapın. Meditasyon, gerçekleştirilirken asla hiçbir şeyin ters gitmeyeceğine dair kesin garanti verilebilecek tek eylemdir. Yalnızca kendi varlığınızı size gösterirken herhangi bir şey nasıl ters gidebilir? Ve siz hiçbir şey yapmazsınız; yalnızca bir şey yapmayı durdurursunuz. Düşünmeyi, hissetmeyi, yapmayı, tüm eylemleri durdurursunuz. Geriye yalnızca bilinç kalır çünkü o bir eylem değil, asıl kendinizdir. Varlığınızı bir kez deneyimledikten sonra tüm korkular kaybolur ve yaşam bambaşka bir boyuta dönüşür artık ne monoton ne de sıradandır. İlk kez yalnızca kendinizin değil, varolan herşeyin kutsal ve ilahi olduğunu farkedersiniz. Her şey bir gizeme dönüşür ve bu gizemin içinde yaşamak mutluluğun tek yoludur; bu gizemin içinde yaşamak, yağmur gibi üzerinize yağan bir kutsanmanın içinde yaşamak demektir. Her an, size daha fazlasını getirir, daha derin ve daha yüce bir kutsanma getirir bunu hakettiğiniz için değil, yaşam zaten bunları büyük bir bereketle sunduğu için, almaya açık olan herkesle paylaşmaya yükümlü olduğu için. Ama meditasyonun ölüm gibi olduğu fikrini edinmeyin çünkü ölüm sizin kafanızda iyi çağrışımlara sahip değil. Böyle bir fikri edinmek -"ölüm gibi"- sizi uyanık bilinçliliği deneyimlemekten alıkoyar. Aslında bu gerçek ölümdür. Sıradan ölüm gerçek bir ölüm değildir çünkü ölen kişi yeni bir yapıyla, yeni bir bedenle buluşacaktır. Meditasyon yapan kişi ise daha yüce bir şekilde ölür; bir daha asla bir bedenin içinde hapis kalmayacaktır. Zaten bir çok yanlış anlama kafanızda üst üste yığılmış haldedir. Bunlardan bazıları gerçekten büyük zararlar verebilir. Meditasyonla ölümü kafanızda özdeşleştirmek de kendinize verebileceğiniz en büyük zararlardan biridir. Aslında yanılmadığınız halde, ölümün anlamıyla ilgili çağrışımlarınız meditasyona girebilmenizi engelleyecektir. Ölümü gitgide matemden çok kutlamayla, bir sonla değil de yeni bir başlangıç, bir değişimle bağdaşacak hale getirmeye çalışmamın başlıca nedenlerinden biri de budur. Ben bu çağrışımları değiştirmek istiyorum Bu, meditasyon hali için gerekli olan yolun önünü açacaktır. Siz de benimle birlikte burada, sessiz ve meditatif bir halde ve hala canlı, gitgide de daha canlı hissedebiliyorsanız korkmak için hiçbir neden yoktur. Bunu değişik durumlarda deneyin, her zaman büyük bir şifa, iyileşme, bilgelik ve içgörü kaynağı olduğunu göreceksiniz. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Ölüm korkusu neden ömrüm boyunca bana eşlik etti ve benim için bunun önemi nedir? Meditasyon ve ölüm oldukça benzer deneyimlerdir. Ölümle birlikte egonuz yok olup geriye yalnızca saf varlığınız kalır. Aynı şey meditasyonda da gerçekleşir: Egonun kaybolması ve yalnızca saf oluşun, varlığın varolması. Bu benzerlik öyle derindir ki, kimi insanlar ölümden korktukları gibi meditasyondan da korkarlar. Aynı şekilde meditasyondan korkmadığınız zaman ölümden de korkmazsınız. Meditasyon sizi ölüme hazırlar. Gördüğümüz tüm eğitim yalnızca yaşam için geçerli. Bu eğitimin yalnızca bir yarısını oluşturur, diğer yarısı -ki bu çok daha önemlidir, yaşamın doruk noktasıdır- tarihte varolmuş ve şu anda varolan tüm eğitim sistemlerinde eksiktir. Meditasyon sizi diğer yarıya hazırlar; ölmeden ölümü tanımanıza yardım eder. Ve bir kez ölümü ölmeden önce tanıdığınızda, ölüm korkusu sonsuza dek yokolacaktır. Ölüm anınız geldiğinde bile, varlığınızın kılına bile zarar veremeyeceğini bildiğiniz için sessizce izliyor olacaksınız. Ölüm yalnızca bedeninizi ve zihninizi alacak, sizi değil. Siz ebedi yaşama aitsiniz. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Meditasyon tümüyle karanlığın içinden biraz daha, biraz daha bilinç çıkarabilme bilimidir. Tek yol her gün yirmidört saat boyunca olabildiğince bilinçli olmaktır. Otururken bilinçli oturun, mekanik bir robot gibi değil, yürürken her hareketinize dikkat ederek bilinçli yürüyün, dinlerken her sözcük size kristal berraklığında, saflığında ve açıklayıcılığında gelene dek daha dikkatle, daha dikkatle dinleyin. Dinlerken sessiz olun ki bilinciniz düşüncelerle kaplanmasın. Şu an bile sessiz ve uyanık bir bilinçle dinlediğinizde küçük böceklerin ağaçların üzerinde şarkılarını söylemekte olduğunu duyabilirsiniz. Karanlık boş değildir, gecenin de kendine ait bir şarkısı vardır ama düşüncelerle dolu olduğunuz zaman böceklerin şarkılarını dinleyemezsiniz. Bu yalnızca bir örnek. Gitgide daha sessiz olabilirseniz, kendi kalp atışlarınızı, kendi kanınızın akışını dinleyebilirsiniz çünkü kanınız sürekli olarak tüm bedeninizde akmaktadır. Siz daha bilinçli ve sessiz oldukça, daha fazla netlik, daha fazla yaratıcılık ve zeka ortaya çıkacaktır. Batı'nın büyük filozoflarından biri, C.E.M. Joad ölüm döşeğindeyken, George Gurdjieff'in izdeşçisi olan bir arkadaşı onun ziyaretine gelmiş. Joad arkadaşına sormuş, "Bu tuhaf adamla, Gurdjieff'le neler yapıp duruyorsun? Neden vaktini boşa harcıyorsun? Hem sırf senin değil, bir çok insanın vaktini böyle harcadığını duydum." Arkadaşı gülerek yanıt vermiş, "Ne tuhaftır ki Gurdjieff'in yanındaki birkaç kişi tüm dünyanın vaktini boşa harcadığını düşünürken, sen de bizim vaktimizi boşa harcadığımızı düşünüyorsun." Bunun üzerine Joad, "Fazla vaktim kalmadı, yoksa karşılaştırma yapabilmek için seninle gelirdim." demiş. Arkadaşı, "Birkaç saniyelik ömrün kalmış olsa bile, bunu hemen burada gerçekleştirebiliriz" diyerek Joad'u ikna etmiş. Adam ona, "Gözlerini kapayıp içeri bak, sonra gözlerini açıp orada ne bulduğunu bana söyle" demiş. Joad gözlerini kapayıp açmış ve şöyle demiş, "Karanlıktan başka hiçbir şey yok." Arkadaşı gülerek, "Şu an gülünecek zaman değil çünkü neredeyse ölmek üzeresin. Ama doğru zamanda geldim." demiş. "İçeride yalnızca karanlığı gördüğünü söyledin, öyle değil mi?" Joad, "Elbette." diye yanıt vermiş. Bunun üzerine adam, "Böyle büyük bir filozof olduğun ve o kadar güzel kitaplar yazdığın halde yine de bunu göremiyor musun? Aslında iki şey var; sen ve karanlık. Yoksa karanlığı kim görecekti? Karanlık kendi kendisini göremez, bu kesin, ve karanlık 'yalnızca karanlık var' da diyemez." diye açıklamış. Joad biraz düşündükten sonra, "Tanrım, belki de Gurdjieff'in yanındakiler vakitlerini boşa harcamıyorlardır. Bu doğru. Karanlığı ben gördüm." demiş. Arkadaşı devam etmiş, "Tüm çabamız bu 'Ben'i, yani gözlemciyi daha güçlü, daha kristalize bir hale getirip, karanlığı aydınlığa çevirmektir. Bu iki şey zaten eş zamanlı olarak gerçekleşecektir. Gözlemci giderek kendi içindeki merkezi buldukça, karanlık da biraz daha azalacaktır. Gözlemci tamamen çiçeklendiğinde, yani bilincin nilüfer çiçeği açtığında, tüm karanlık yok olacaktır." Karanlıkta yaşamak en asgari düzeyde yaşamaktır. Işıkla dolu olmaksa azami yaşamdır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Meditasyonun yüzlerce yöntemi olmasına karşın bunların arasında Vipassana'nın özel bir yeri vardır, tıpkı binlerce mistiğin arasında Gautama Buda'nın kendine has, özel bir yeri olması gibi. O bir çok yönden kimseyle kıyaslanamaz. İnsanlığa bir çok yönden kimsenin dokunmadığı kadar faydası dokunmuştur. Onun gerçeği arayış biçimi, bir çok yönden herkesinkinden daha içten ve daha hakiki olmuştur. Vipassana Buda'yı aydınlanmaya götüren meditasyon yöntemidir. Onun konuştuğu dil olan Pali dilinde sözcük anlamı bakmak, metaforik anlamı ise izlemek, tanık, gözlemci olmaktır. Buda'nın seçtiği bu meditasyon yöntemine meditasyonun özü denilebilir. Tüm diğer yöntemler tanıklığın farklı biçimleridir. Bu tanık olma durumu tüm meditasyon yöntemlerinde esas olarak mevcuttur, gözardı edilemez. Buda ise diğer her şeyi ortadan kaldırıp, yalnızca bu esas kısmı, yani tanık olmayı tutmuştur. Bu tanık olma durumunun üç farklı adımı vardır. Buda çok bilimsel bir düşünürdü. Önce bedenle başladı çünkü tanık olunması en kolay olanı bedendi. Elimin hareket edişine, elimin kalktığına tanık olmak basittir. Yolda yürüdüğüme tanık olabilirim, attığım her adıma tanık olabilirim. Yemeğimi yerken kendime tanık olabilirim. Vipassana'nın ilk adımı bedenin eylemlerine tanık olmaktır, ki bu en basit adımdır. Her bilimsel yöntem her zaman en basit adımdan yola çıkar. Bedene tanıklık ederken edineceğiniz yeni deneyimler sizi oldukça şaşırtacaktır. Bu tanıklık durumunda elinizi, izleyerek, farkındalık, dikkat ve bilinçle oynattığınız zaman elinize ait belli bir zarafet ve sessizliği hissedeceksiniz. Tanıklık etmeden tekrarladığınızda aynı hareket daha hızlı olacak fakat bu zarafeti yitirecektir. Buda o kadar yavaş yürürdü ki çoğu zaman neden bu kadar yavaş yürüdüğüne dair sorulara maruz kalırdı. Bu soruları şöyle yanıtlardı, "Bu benim meditasyonumun bir parçası: Her zaman sanki kışın soğuk bir nehirde yürüyormuşçasına yavaşça ve dikkatle yürürüm, farkındalıkla çünkü nehir çok soğuk, her adıma tanıklık ederek çünkü her an kayaların üzerinde kayıp suya düşebilirsiniz." Her adımda yalnızca nesne değişerek yöntem aynı kalır. İkinci adım zihni izlemektir. Şimdi daha az belirgin bir dünyaya giriyorsunuz: düşüncelerinizi izleyin. Bedeninizi izlemekte başarılı olabildiyseniz, bu konuda da herhangi bir güçlük çekmeyeceksiniz demektir. Düşünceler ince dalgalardır; elektronik dalgalar, radyo dalgaları gibidirler ama aynı zamanda da bedeniniz kadar maddeseldirler. Havanın görünmez olduğu gibi görünmezdirler ama hava da kayalar gibi maddedir, tıpkı düşünceleriniz gibi; maddesel ama görünmez. Bu ikinci, yani ortanca adımdır. Görünmezliğe doğru ilerliyorsunuz ama hala maddeyle uğraşıyorsunuz; düşüncelerinizi izleyin. Tek şart var: yargılamamak. Yargılamayın çünkü yargılamaya başladığınız anda izlemeyi unutmuş olacaksınız. Yargılamaya karşı herhangi bir düşmanlığımız yok. Serbest olmamasının tek nedeni, yargılamaya başladığınız o anda -"Bu iyi bir düşünce"- o boşluk boyunca tanıklık etmiyor olursunuz. O anda düşünmeye başladınız ve meşgul oldunuz. Olayların dışında kalamadınız, trafiği yol kenarında durup izlemediniz. Düşünceleri yücelterek, değerlendirerek ya da lanetleyerek katılımcı haline gelmeyin, aklınızdan geçenlere karşı hiçbir tavır almamanız gerekiyor. Düşüncelerinizi gökyüzünden geçen bulutları izler gibi izlemelisiniz. Onlar hakkında yargıya varmazsınız -bu kara bulut, kötü bir bulut, bu beyaz bulut vakur görünüyor-. Bulut buluttur, ne iyi ne kötüdür. Düşünceler de böyledir; yalnızca aklınızdan geçen küçük dalga boylarıdır. Yargılamadan izlediğinizde yine sürprizlerle karşılaşacaksınız. İzleme durumunuz oturdukça, düşünceler de gitgide azalacaktır. Orantı kesinlikle sabittir: yüzde elli tanıklık ettiğinizde düşüncelerinizin yüzde ellisi yok olacaktır. Yüzde altmış tanık olduğunuzda düşüncelerinizin yalnızca yüzde kırkı kalacaktır geriye. Yüzde doksan dokuz oranında saf-tanıklık durumuna ulaştığınızda, yalnızca arada sırada tek başına aklınızda dolanan bir düşünce olacaktır. O yoldan gelip geçen yüzde birlik azınlık dışında trafik yok olup gidecek, o yoğun, sıkışık trafikten eser kalmayacaktır. Yüzde yüz yargısızlık durumuna, tanıklık durumuna ulaştığınızda yalnızca bir aynaya dönüşmüşsünüz demektir, çünkü bir ayna asla herhangi bir yargıya varmaz. Çirkin bir kadın aynaya baktığında bu ayna için hiçbir şeyi değiştirmez. Kimse aynaya bakmadığı zaman da ayna birini yansıttığı zamanki kadar saf bir durumdadır. Ne yansıttığı bir görüntü, ne de hiçbir görüntü yansıtmama hali aynayı değiştirmez. Tanıklık da aynaya dönüşür. Bu meditasyonda ulaşılmış büyük bir noktadır. Yarı yol aşılmış ve en zor kısım atlatılmıştır. Artık sırrı öğrenmişsinizdir, yalnızca aynı sırrı farklı nesnelere uygulamanız gerekir. Düşüncelerden daha hassas deneyimlere, duygulara, ruh hallerine, yani zihinden yüreğe aynı şekilde yargılamaksızın, yalnızca tanık olarak geçme zamanınız gelmiştir. Bu kez sizi bekleyen sürpriz ise, çoğu duygu ve ruh halinin sizi ele geçirdiğini görmek olacaktır. Üzgün olduğunuz zaman, üzgünlük sizi ele geçirir. Kızgın olduğunuz zaman da bu kısmi bir şey değildir. Kızgınlık tüm benliğinizi kaplar, içinizi doldurur. Yüreğinizi izlediğiniz zaman deneyimleyeceğiniz şey, sizi artık hiçbir şeyin ele geçiremeyecek oluşudur. Üzüntü gelir ve geçer, üzgün olmazsınız. Mutluluk gelip geçer, mutlu da olmazsınız. Yüreğinizin derin katmanlarında yaşanan kıpırdanmalar sizi hiçbir şekilde etkilemez. Hayatınızda ilk defa, ustalığın ne anlama geldiğini az çok da olsa tatmış olursunuz. Artık önemsiz şeyler için ne bir kimsenin, ne de bir duygunun bir o yana, bir bu yana doğru çekiştirip durduğu bir köle olmaktan kurtulmuşsunuz demektir. Bu üçüncü adımda tanık olma durumunu başardığınızda ilk kez ustalığa ulaşmış olacaksınız: Hiçbir şey sizi rahatsız edemeyecek, hiçbir şey sizi aşamayacak, her şey bir dağın zirvesindeymişsiniz gibi, sizden çok uzaklarda, çok derinlerde kalacak. Bunlar Vipassana'nın üç adımıdır; bu adımlar sizi tapınağın kapısına götürür ve bu kapı zaten açıktır. Tüm bedeninize, zihniniz ve yüreğinize karşı kusursuz bir izleyici konumunda olabildiğiniz zaman, artık beklemekten başka yapabileceğiniz bir şey kalmamıştır. Bu üç adım kusursuzca gerçekleştiği zaman dördüncü adım bir ödül olarak kendi başına gerçekleşecektir. Bu yürekten varlığa, varoluşun merkezine doğru yapılan bir kuantum sıçrayışıdır. Bu sizin elinizde olan bir şey değildir, kendi başına gerçekleşir- bunu unutmamanız gerek. Bunu yapmaya çalışmayın çünkü böyle bir çabanın sonucunda başarısız olacağınız kesindir. Bu bir oluşumdur. Siz üç adımı hazırladığınızda dördüncü adım varoluşun kendisinden gelen bir ödüldür; bir kuvantum adımıdır. Bir anda yaşam enerjiniz, tanıklığınız, varlığınızın merkezine nüfuz eder. Artık eve varmışsınız demektir. Bu durumu, kendinin farkına varma, aydınlanma, ya da ulaşılabilecek en üst özgürlük olarak tanımlayabilirsiniz ve bundan başka hiçbir şey yoktur. Arayışınızın tamamen sonuna geldiniz; varoluşun en temel gerçeğini ve bir gölge gibi çevresine yayılan müthiş haz ve mutluluğu buldunuz. Meditasyon bir iş değildir. Meditasyon saf mutluluktur. Daha derine indikçe daha fazla güzel yerle, daha fazla aydınlık noktayla karşılaşırsınız. Bunlar sizin hazinelerinizdir; sesin yokluğundan değil, sessiz ama müzik dolu, capcanlı ve danseden bir şarkının varlığından oluşan derin sükunetinizdir. Varlığınızın bu en üst noktasına, kendi döngünüzün merkezine ulaştığınızda, Tanrı'yı da, bir kişi olarak değil ama ışık, bilinç, gerçek ve güzellik, yani insanoğlunun yüzyıllardır düşünü kurduğu her şey olarak bulmuş olacaksınız. Düşü kurulmuş bu hazinelerin hepsi aslında insanoğlunun içinde saklıdır. Meditasyon zorlu, eziyet veren, insanı dünyevi zevklerden soyutlanmaya zorlayan bir ibadet biçimi değil aksine oldukça keyifli, müzik dolu, şiirsel ve gitgide daha çok saf bir neşeye dönüşen bir yöntemdir. Bir iş değil bir duadır; benim bildiğim tek duadır. Benim için dua etmek, kendi varlığına eriştiğin zaman varoluşa karşı sonsuz bir şükran duymak demektir. Bu şükran duygusu hakiki olan tek duadır, tüm diğer dualar sahte, sözde, sonradan üretilmiş dualardır. Bu şükran duygusu ise içinizde bir gülden çıkan koku gibi yükselir. Musevi bir mümin çok güzel bir kadını yemeğe çıkarır. Poona'daki en pahalı restorana gidip İtalyan spagettisi, Japon suşisi ve Fransız şarabıyla harika bir ziyafet çekerler. Tatlı olarak Alman usulü çikolatalı pasta yedikten sonra, bu müthiş yemeği Brezilya kahvesiyle noktalarlar. Garson hesabı getirdiğinde Goldstein cüzdanını evde bıraktığını farkeder. Cebinden Bhagvvan Shree Rajneesh'in resmini çıkararak garsona uzatır. "Bu nedir?" diye sorar garson. "Benim master kartım.*" diye yanıt verir Goldstein. Meditasyon sizin master kartınızdır! *Bir kredi kartı markası olan Mastercard İngilizce'de aynı zamanda 'usta kartı' anlamına gelir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Birkaç ay önce bir arkadaşımla birlikte, ölüm döşeğinde olan babasını ziyaret ediyorduk. Etrafında bir sürü insan vardı. Bedeni tükenmek üzereydi. İnsanların çoğuna karşı kayıtsız kalıyordu ama herkes gittikten sonra bir anda gözlerini açıp bize şöyle dedi: "Sanki iki bedenim varmış gibi hissediyorum; biri hasta diğeri ise tamamıyla sağlıklı". Ona, "Bu doğru" diye yanıt verdik. "Sağlıklı olan gerçek sensin, bu yüzden onunla kal." "Tamam" diyerek gözlerini yeniden kapadı. Onun yanında oturmaya devam ederken hastane yatağının etrafındaki hastalık enerjisi değişmeye başladı. Bu yeni enerjiye inanamıyorduk; sanki sizinle birlikte darşanda gibiydik. Öylesine güzel bir sessizlikti. Bu söylediklerimi gerçekten deneyimlemekte olan birisine söylemiş olduğum için kendimi biraz tuhaf hissettim. Söylediklerim benim kişisel deneyimim değil sadece üzerinde düşündüğüm şeylerdi. Biz hastaneden ayrıldıktan sonra hasta bir süreliğine iyileşip evine gönderildi ve kendi yatağında, huzur içinde öldü. Sevgili Bhagwan, on senedir sizinle birlikte olmama karşın, böylesine bir güven, açıklık ve huzurla herşeyden vazgeçmeye hazır olan bu adamın karşısında kendimi son derece cahil hissettim. Yaşadığınız deneyim, biri ölmek üzereyken her zaman mümkündür. İhtiyaç duyulan tek şey, uyanık ve dikkatli olmaktır. Ölmekte olan adam farkındaydı, bu deneyim için çok fazla farkındalık gerekmez. Ölüm anında tensel beden ile tinsel beden birbirlerinden ayrılmaktadır. Sıradan zamanlarda bu iki beden birbiriyle çok sıkı bir ilişki içerisinde oldukları için ayrımlarına varmak güçtür. Ancak ölüm anında, ölüm gerçekleşmeden hemen önce, iki beden artık birbiriyle özdeşleşmemeye başlar. Artık ikisi ayrı yola gidecek, tensel beden fiziksel elementlere karışırken, tinsel beden yeni bir doğuma, yeni bir şekle, yeni bir rahme doğru kutsal bir yolculuğa çıkacaktır. Kişi biraz açık ise bunu kendi kendine görebilir, ki siz hasta adama, sağlıklı bedenin kendisi, hasta, ölmekte olanınsa kendisi olmadığını söylediniz. Bu anlarda kişinin karşısındakine güvenmesi oldukça kolaydır çünkü olup bitenleri zaten bizzat kendi gözleriyle görmektedir. Kendini bu tükenmiş bedenle özdeşleştiremediği için, daha sağlıklı, daha derindeki bedenin kendisi olduğu gerçeğini anında kavrar. Ama ona biraz daha yardımcı olabilirdiniz. Yaptığınız iyi bir hareket ama yeterince iyi değil. Adamın bu tensel bedenle kendini özdeşleştirmekten vazgeçmesi bile odadaki enerjiyi bir anda değiştirmiş, daha sessiz ve huzurlu bir hale dönüştürmüş. Ancak ölmekte olan birine yardım etme sanatını öğrenebilmiş olsaydınız, durduğunuz noktada durmaz, devam ederdiniz. Ölmek üzere olan herkes gibi güvenmeye hazır olduğu için ona ikinci bir şeyin söylenmesi kesinlikle gerekliymiş. Sorunları, şüpheleri ve ertelemeleri yaratan yaşamdır. Ölürken hiçbir şeyi erteleyecek zamanınız kalmamıştır. Adamın, "Bunu sonra anlamaya çalışırım" ya da "Yarın bakarım" diyecek bir durumu yoktur. Hemen o anda yapmak zorundadır çünkü onun için bir sonraki anın bile kesinliği yoktur. Büyük olasılıkla o zaman yaşamıyor olacaktır. Hem karşısındakine güvenmekle ne kaybedebilir? Zaten ölüm beraberinde her şeyi alıp gitmeyecek mi? Bu nedenle güvenmekten korkmak söz konusu değildir, düşünüp, tartacak zaman yoktur. Aynı zamanda tensel bedeninin gitgide uzaklaşıyor olduğu da gayet açıktır. "Sağlıklı beden sensin" demek iyi bir adımdı ama ikinci adım olarak şunlar söylenmeliydi: "Sen iki bedenin de tanığısın; ölmekte olan fiziksel bedenin, daha sağlıklı olduğunu hissettiğin beden ise psikolojik. Peki sen kimsin? İki bedeni de görebiliyorsun. Demek ki sen kesinlikle üçüncüsü olmalısın; bu ikisinden biri olamazsın." Bu Bardo'nun işleyişidir. Yalnızca Tibet'te ölüm sanatını geliştirmişlerdir. Tüm dünya yaşama sanatını geliştirmeye çalışırken, dünyada tümüyle ölüm bilimi ve sanatını geliştirmiş tek ülke Tibet'tir. Ve buna Bardo adını vermişlerdir. Eğer o kişiye, "Birinci adımı atıp tensel bedenden çıkman çok iyi ama şimdi de kendini psikolojik bedenle özdeşleştirdin. Sen ondan ibaret de değilsin; sen sadece farkındalıksın, saf bilinç, bir algılamasın." deseydiniz ve o beden ya da bu beden değil, bedensiz, cisimsiz bir varlık, saf bir bilinç olduğunu anlamasına yardım edebilseydiniz, bu ölüm tamamıyla farklı bir olguya dönüşecekti. Odadaki enerji değişimini gördünüz ama bambaşka bir değişim daha görecektiniz. Sessizliğin inişini gördünüz ama aynı zamanda müziği, dans eden bir enerjiyi, tüm mekanı dolduran belli bir kokuyu da duyacaktınız. Adamın yüzü de başka bir olguyu, ışığın aurasını sergileyecekti. Eğer ikinci adımı da atabilseydi, bu ölümü son ölüm olacaktı. Bardo'da buna 'büyük ölüm' denir çünkü artık yeni bir biçime, yeni bir esarete doğmayacak, sonsuzluğun, tüm evreni dolduran okyanusvari bilincin içinde kalacaktı. Bunu hatırlayın, bir çoğunuzun başına aynı şey gelebilir. Bir arkadaşınızın, akrabanız, anneniz veya babanızın ölümü sırasında yanlarında olabilirsiniz. İki şeyin farkına varmalarına yardımcı olun: birincisi ölmekte olan tensel bedenin kendileri olmadığıdır, ki ölmekte olan bir insan için bunu anlamak çok basittir. İkincisi biraz daha güçtür ama ilkini anlayabilmişse ikincisini de anlama şansı vardır. Bu adım ikinci bedenden ibaret de olmadığını kavramaktır. Kişi bu iki bedenin de ötesinde, saf özgürlük ve saf bilinçtir. İkinci adımı atabilmiş olsaydı, etrafında bir mucizenin gerçekleşmesine, sessizlikten öte, daha canlı bir şeye, sonsuzluğa, ölümsüzlüğe ait bir şeye tanık olacaktınız. Ve orada bulunan insanlar olarak hepiniz, bu ölümün yas tutma değil de bir kutlama zamanına dönüşmesinden ötürü dayanılmaz bir şükran duyacaktınız. Eğer bir ölümü bir kutlama anına dönüştürebilirseniz, arkadaşınıza, annenize, babanıza, kardeşinize ya da eşinize yardım edebilmişsiniz demektir. Onlara vermiş olduğunuz, varoluşun sunduğu en büyük armağanıdır. Ve ölüme yakınken bu oldukça kolaylaşır. Bir çocuk, yaşam ya da ölüm hakkında herhangi bir endişe taşımaz; bu konuda düşünmez bile. Genç bir adam ise biyolojik oyunlara, hırslara, daha zengin, daha güçlü, daha fazla prestij sahibi olmaya fazlasıyla kafasını taktığı için, bu ebedi sorunlara kafa yoracak zamanı yoktur. Ama ölüm anında, ölüm gerçekleşmeden hemen önce, hiçbir hırsınız kalmaz. Zengin ya da fakir olmanız, bir suçlu ya da bir aziz olmanız hiçbir şeyi değiştirmez. Ölüm sizi yaşama dair ayrımcılıkların ya da aptalca oyunların hiç birine aldırmaksızın alır. Ama hastalara yardım edileceğine, insanlar genelde bu güzel anı yokediyor. Oysa bu bir insanın tüm hayatı boyunca yaşayacağı en değerli andır. Bu, kişi yüzyıl yaşamış olsa bile yine de geçerlidir. Ama insanlar ağlamaya başlayıp, üzüldüklerini belli ederek, "Bu çok zamansız, bu ölüm gerçekleşmemeli" derler. Ya da "Merak etme, doktorlar kurtulacağını söylüyor" diyerek hastayı teselli etmeye çalışırlar. Bunların hepsi saçmalıktır. Doktorlar bile bu aptalca şeylerin bir parçası haline gelirler. Ölüm anınızın gelip çattığını söylemek yerine bu konuyu esgeçip, size ümit vermeye devam ederler. Hastanın öleceğini çok iyi bildikleri halde, "Merak etmeyin, yaşayacaksınız" derler. Bu anın, hastanın ölümün tamamen farkına varması, saf bilinci deneyimleyebilmek için son derece güçlü ve kusursuzca ölümü kavraması gereken an olduğunu bilmedikleri için, onu boş tesellilerle geçiştirirler. Oysa ki o an büyük bir zafer anıdır. Artık onun için ölüm değil yalnızca ebedi yaşam vardır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Ölüm bir son değil, insanın tüm yaşamının zirvesi, doruk noktasıdır. Ölüm sizin sona erdiğiniz değil yalnızca farklı bir bedene taşındığınız anlamına gelir. Doğu'da buna "teker" adı verilir. Bu teker sürekli döner durur. Evet, tekeri durdurmak mümkündür ama bu ancak ölürken gerçekleşebilir. Bu dedemin ölümünün bana öğrettiği bir ders, en büyük derstir. O ağlıyor ve gözünde yaşlarla bizden tekeri durdurmamızı istiyordu. Ne yapacağımızı şaşırmıştık; tekeri nasıl durdurabilirdik? Teker onun tekeriydi; bizim için görünür bir şey bile değildi. O, onun kendi bilinciydi ve ancak kendisi durdurabilirdi. Ancak bunu bizden istediğine göre, bunu kendi başına başaramadığı açıktı. Gözyaşlarının ve sanki sağırmışız gibi sürekli bu isteğini tekrarlamasının nedeni de buydu. Ona, "Seni duyduk ve anlıyoruz. Lütfen sessiz ol."dedik. O anda harika bir şey oldu. Bu konuyu daha önce kimseye açmamıştım; belki de şu andan önce henüz bunun zamanı gelmemişti. Dedeme, "Lütfen sessiz ol." dedim. Kağnı, bozuk, kötü yolda büyük bir gürültüyle sallanıyordu. Hatta buna yol bile denemezdi, üzerinde ilerlemeye çalıştığımız yalnızca bir patikaydı ve o ısrar edip duruyordu, "Tekeri durdurun, Rajah beni duyuyor musun? Tekeri durdurun." Ona tekrar, tekrar, "Evet, seni duyuyorum" dedim. "Ne demek istediğini anlıyorum. Ama sen de biliyorsun ki senden başka kimse tekeri durduramaz. Bu yüzden lütfen sessiz ol. Sana yardım etmeye çalışacağım." Anneannem şaşırmıştı. Bana faltaşı gibi kocaman açılmış gözlerle bakıyordu. Nasıl yardım edebilirdim ki? Ona şöyle dedim, "Evet, bu kadar şaşırma. Ansızın geçmiş hayatlarımdan birisini hatırladım. Onun ölümünü görmek bana kendi ölümlerimden birisini hatırlattı." O hayat ve ölüm Tibet'te gerçekleşmişti. Tibet çok bilimsel bir şekilde bu tekeri durdurmayı bilen tek ülkedir. Sonra kutsal bir şarkı mırıldanmaya başladım. Ne anneannem, ne ölmekte olan dedem, ne de dışarıda bizi dikkatle dinlemekte olan uşağımız Bhoora bu şarkıyı anlayabiliyordu. Daha da garibi, ben de söylediğim şarkının tek bir sözcüğünü bile anlamıyordum. Ancak bu olayın üzerinden oniki-onüç yıl geçtikten sonra ne olduğunu anlayabildim. Bunu keşfetmek o kadar zaman aldı. Bu, bir Tibet ritüeli olan Bardo Thodal'dı. Tibet'te birisi öldüğü zaman belli bir mantra tekrarlanır. Bu mantraya bardo adı verilir. Mantra ölmekte olan kişiye şunları söyler: "Rahatla ve sessiz ol. Kendi merkezini bul ve orada dur. Bedenin başına ne gelirse gelsin oradan ayrılma. Yalnızca olup bitene tanık ol. Bırak ne olacaksa olsun, araya girme. Hatırla, hatırla, hatırla ki sen yalnızca tanıksın; bu senin gerçek doğan. Bunu hatırlayarak ölürsen, teker duracaktır." Bardo Thodal'ı ne yaptığımı bile bilmeden, ölmekte olan dedem için tekrarladım. Garip bir şekilde ben bunu tekrarladıkça, o da tamamen sessizleşerek beni dinledi. Belki de Tibetçe duymak çok şaşırtıcı bir şeydi. Belki ömrü boyunca tek kelime bile Tibetçe duymamıştı; belki de Tibet diye bir ülkenin varlığından bile haberi yoktu. Fakat ölürken bile tamamen katılımcı ve sessiz bir hale gelmişti. Anlayamadığı halde Bardo işe yaramıştı. Bazen anlamadığınız şeyler işe yarar; ve işe yaramalarının tek nedeni de anlamamanızdır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz 25 Ocak I947'de doğan Hanover Prensi, Prens Welf son Alman İmparatorunun torununun torunuydu. Babası Prens Georg Wilhelm gibi, Hanoverli İngiliz krallarının soyundan geliyordu. Annesi, Yunan Prensesi, Prenses Sophia ise İngiliz Prens Philip Mountbatten'in kız kardeşiydi. Prens Welf eğitimini Almanya'daki Salem School ve kuzeni Prens Charles'ın da okuduğu, İskoçya'daki Gordonstoun gibi bir çok özel okulda gördü. Prens zamanla aristokrat tarzdaki yetiştiriliş biçiminden uzaklaşmaya başladı. Tubingham Üniversitesi'nde ekonomi ve eğitim okuduktan sonra bir prenses değil de sıradan bir vatandaş olan, aynı okulda okuyan kız arkadaşıyla evlendi. Kısa zaman sonra Prens Welf ve karısı Wibke, terapi guruplarına katılmaya başlayıp, daha sonra da Zist Terapi Enstitüsü'ne geçip, orada terapi gruplarını yönettiler. Daha sonra Zist'te Bhagwan Shree Rajneesh'in meditasyon yöntemleriyle tanışıp, iki sannyasinin yönettiği gruba katıldılar. Prens Welf'in Üniversite bitirme sınavlarından hemen önce, Prens, Wibke ve beş yaşındaki kızları Tania Almanya'dan ayrılarak karayolundan Hindistan'a gittiler. Bhagwan Shree Rajneesh'in Poona'daki aşramına 1975 yılının Aralık ayında vardılar. Tüm aile, Tania'nın liderliğinde 16 Aralık 1975'te sannyas aldı. Bhagwan Prens'e Swami Anand Vimalkirti ismini verdi. "Anand" mutluluk, "Vimalkirti" ise özün saflığı anlamına geliyordu. 8 Ocak 1981'de, Vimalkirti karate ısınma hareketleri yaparken beyin kanaması geçirerek komaya girdi. 5 gün boyunca Poona hastanesinde solunum cihazlarına bağlı olarak yaşadı. Annesi Prenses Sophia ve kardeşi Prens Georg, onun yanında olabilmek için Almanya'dan Poona'ya uçtular. Uzun seneler boyunca edindiği meditasyon deneyimleri, Vimalkirti'ye bedeni, zihni ve kalbiyle olan tüm bağlarının ötesine geçebilecek farkındalığı sağladı. 9 Ocak gecesi aydınlanarak, ertesi sabah bedeninden ayrıldı. Ailesi, tüm dostları ve komün üyelerinin katıldığı bir kutlama sırasında, Bhagwan, ustanın, öğrencisiyle paylaştığı sevgisinin bir göstergesi ve veda jesti olarak, Vimalkirti'nin kalbinin üzerine güller bıraktı. Dans edip, şarkılar söyleyen binlerce sannyasin, Vimalkirti'nin bedenine, yakılacağı tören yerine kadar eşlik ettiler. "Bir Prens gibi gitmesine izin verin" dedi Bhagwan. "O bir prensti. Sannyasinlerimin her birisi birer prenstirler." 13 Ocak günü, Vimalkirti'nin ailesi, babası Prens Georg'un da katılımıyla, Mavi Tuna Vals'i eşliğinde küllerini aşrama geri getirdiler. Küller böylece, mermer bir anıtın içinde, aşramın ağaçlık, sakin bir köşesinde yerini bulmuş oldu. "O bir prensti. Aristokrasi doğuştan gelen değil, kalbin niteliğiyle ilgili bir özelliktir. Ve bana göre O, dünyanın en ender, en güzel ruhlarından birine sahipti." |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Vimalkirti'ye neler olduğu hakkında bir şeyler söyleyebilir misiniz? Vimalkirti'ye hiçbir şey olmuyor -tam olarak hiçbir şey- çünkü hiçbir şey Nirvana'dır. Batının hiçliğin güzelliği hakkında hiçbir fikri yoktur. Batının tavrı tümüyle dışa dönük, nesneler ve olaylara endekslidir. 'Hiçbir şey' kulağa boşluk gibi geliyor ama işin aslı hiç de öyle değildir. Bu Doğunun en büyük keşiflerinden biridir: hiçlik boşluk demek değil aksine boşluğun tam tersi demektir. Dopdolu olmak, taşmak anlamındadır. 'Hiçbir şey' sözcüğünü farklı yerleştirdiğinizde karşınıza 'hiç birşey' çıkacak ve geştalt değişimlerinde olduğu gibi anlam bir anda değişecektir. Hiçlik sannyasin hedefidir. Kişi hiçbir şeyin olmadığı bir yere gelebilmelidir: tüm oluşlar yok olur. Yapma yoktur, yapan yoktur, arzu yoktur, hedef yoktur. Kişi yalnızca varolmaktadır, bilincin sularında en ufak bir kıpırdanma, en küçük bir ses bile kalmamıştır. Zen yolundakiler bu duruma 'tek elle el çırpma sesi' derler. Tek elle el çırpmak tabii ki ses çıkartamaz, bu sessiz sestir, omkar yani yalnızca sessizliktir. Ama sessizlik boş değildir, aksine dopdoludur. Tamamen sessiz olduğunuz, hiçlikle tamamen uyum içinde olduğunuz an, bütünlük içinize yerleşir, her şeyin ötesindeki alem içinize nüfuz eder. Ancak Batı zihni tüm dünyayı kendi gücünün ötesine itmiştir: hepimiz birer işkoliğe dönüştük. Benim tüm yaklaşımım ise sizlere sıfır olma yolunda yardım etmeye dayalıdır. Yaşamın en kusursuz deneyimi sıfırdır; bu en yüksek haz ve mutluluk deneyimidir. Vimalkirti kutsandı. O asla şaşmayan, burada geçirdiği sürenin tamamında doğruluğu daima bütün olan, seçilmiş sayılı sannyasinlerimden birisiydi. Asla bir soru sormadı, asla bir mektup yazmadı, asla bir sorunla bana gelmedi. Öyle bir güven duyuyordu ki yavaş yavaş benimle bütünleşmeye başlamıştı. O en ender yüreklerden birine sahipti; yüreğin bu niteliği dünyada kalmamış durumda. O gerçek bir prens, gerçek bir asil, gerçek bir aristokrattı. Aristokrasi doğuştan gelen değil, kalbin bir niteliğiyle ilgili bir özelliktir. Ve bana göre O, dünyadaki en ender, en güzel ruhlardan birine sahipti. Onun hakkında, 'Neler oluyor?' sorusunu sormak çok yersizdir. Tabi ki insan, yetiştirilme biçiminden kaynaklanan, özellikle de Almanlar için geçerli olan, eski düşünce yöntemlerine doğru bir eğilim gösteriyor. Şöyle duymuştum: Küçük Joey annesinin evden ona seslendiğini duyduğunda bir ağacın altında oturuyordu, "Joey ne yapıyorsun?" "Hiçbir şey, anne" diye yanıt verdi. "Yo, gerçekten Joey, ne yapıyorsun?" "Hiçbir şey dedim ya." "Bana yalan söyleme! Ne yapıyorsun söyle çabuk!" Bu noktada Joey, derince iç çekip yerden küçük bir taş aldı ve biraz uzağa fırlatarak annesine, "Taş atıyorum" diye seslendi. "Ben de bunu yaptığını sanıyordum zaten! Şimdi hemen buna bir son ver!" "Tanrım" diye kendi kendine söylendi Joey, "bugünlerde kimse hiçbir şey yapmamana izin vermiyor." Mutlaka bir şey yapılmalı... Kimse bana inanmıyor, siz de Vimalkirti hiçbir şey yapmıyor, yalnızca varoluyor dediğimde bana inanmayacaksınız. Beyin kanaması geçirdiği gün onun için biraz endişelenmiştim, bu yüzden doktor sannyasinlerime onun en azından yedi gün boyunca hayatta kalmasını sağlamalarını söyledim. O kadar güzel, o kadar iyi gidiyordu ki, işi yarım bırakarak gitmemeliydi. Tam kıyıda duruyordu ve yalnızca küçük bir itkiyle o her şeyin ötesindeki aleme ait olacaktı. Bana yaşamı yapay yollarla sürdürmekle ilgili birçok soru yöneltildi. O şu anda yapay solunum yapıyor. Yoksa o gün ölmüş olacaktı, neredeyse ölüyordu da. Bu yapay yollar olmasaydı gerçekten başka bir bedene, başka bir rahme girmiş olacaktı. Ama geri geldiğinde ben burada olmayacaktım. Kendine başka bir usta -hele benim gibi çılgın bir usta- bulup bulamayacağını kim bilebilirdi? Hem ayrıca birisi benimle böyle derin bir bağ kurduktan sonra başka bir ustayla yapamayacak çünkü diğer ustalar ona fazlasıyla düz, sıkıcı ve cansız gelecektir. Bu yüzden biraz daha kalmasını istedim. Başardığı son şey, yapmakla hiçbir şey yapmama durumu arasındaki sınırı aşmak oldu. Onun hala içinde olan o 'bir şeyler' yokoldu. O artık hazır, artık ona veda edebilir, bunu kutlayabilir, onu layıkıyla uğurlayabiliriz. Ona müthiş bir mutlulukla iyi yolculuklar dileyin. Danslarınız ve şarkılarınızla birlikte gönderin onu. Onu görmeye gittiğimde aramızda gerçekleşenler şunlardı: gözlerim kapalı olarak yanında bekledim. Müthiş mutluydu. Bedeni artık tamamen kullanılmaz durumda. Cerrahlar, beyin cerrahları ve diğer doktorlar endişeliydi; tekrar tekrar kafamda neler döndüğünü, onun hayatta kalmasını neden istediğimi sorup duruyorlardı. Onlara göre bu anlamsızdı çünkü bir şekilde kurtulmayı başarsa bile, beyni asla düzgün çalışamayacaktı. Ben de onun bu durumda olmasını istemeyeceğime göre gitmesi daha iyi olurdu. Neden onun yapay yollarla solunumunu sürdürmesini istediğim konusunda endişeliydiler. Bazen kalbi bile duruyor, yapay olarak yeniden çalıştırılması gerekiyordu. Dün böbrekleri iflas etmeye başladı ve içeride büyük bir ödem oluştuğu için kafatasında bir delik açılmak zorunda kalındı. Bu doğuştan gelme, olması gereken, bedeninin programına dahil bir durumdu. Ama o çok güzel idare etti: Ölüm gerçekleşmeden önce bu yaşamı o en yüce çiçeklenme için kullandı. Geriye çok az bir şey kalmıştı: Dün gece o da yok oldu. Dün gece ona, "Vimalkirti, artık herşeyin ötesine benim kutsamamla gidebilirsin" dediğimde sevinçten neredeyse haykırdı, "Haarika!" "O kadar da değil" diyerek ona bir öykü anlattım. Bir karga bir kurbağayla karşılaşıp anlatmaya başlamış: "Cennette müthiş bir parti verilecek!" Kurbağa kocaman ağzını açıp, "Haarika!" demiş. Karga devam etmiş,' Müthiş yemek ve içecekler olacak." Kurbağa yine, "Haarika!" diye yanıt vermiş. "Güzel kadınlar gelecek ve Rolling Stones da canlı olarak çalacak." Kurbağa ağzını daha da açıp haykırmış, "Haarikaa!" Ve karga eklemiş, "Ama büyük ağızlı hiç kimse içeri alınmayacak." Bunun üzerine kurbağa dudaklarını sıkıca büzüp şöyle mırıldanmış, "Zavallı timsah. Büyük hayal kırıklığına uğrayacak!" Vimalkirti kusursuz bir güzelliğe sahip. O başka bir bedene dönmek zorunda kalmayacak çünkü uyanmış olarak, bir budalık durumunda gidiyor. Bu nedenle hepiniz canlanmalı, dans edip, şarkılar söylemeli ve bunu kutlamalısınız. Yaşamı ve ölümü kutlamayı öğrenmeniz gerek. Yaşam gerçekten ölümün olabileceği kadar müthiş değildir; ancak ölümün müthiş olabilmesi için kişinin dördüncü etaba, turiya'ya erişmesi gereklidir. Normal olarak beden, zihin ve kalple özdeşleşmekten kopmak güçtür ama Vimalkirti için bu çok kolay gerçekleşti. O bu özdeşleşmeyi noktalamak zorundaydı çünkü beden zaten ölmüştü, beş gündür ölüydü. Beyin iflas etmiş, kalp ise uzaklara gitmişti. Geçirdiği kaza yalnızca dışarıdan bakanlar için bir kazaydı ama Vimalkirti'nin kendisi için belli ki üzeri örtülmüş bir kutsamaydı. Böyle bir bedenle kendinizi daha fazla özdeşleştiremezsiniz: böbrekler çalışmıyor, solunum çalışmıyor, kalp çalışmıyor, beyin tamamen zarar görmüş. Böyle bir bedenle nasıl özdeşleşebilirsiniz? Bu imkansız. Yalnızca biraz açıklıkla kendinizi ayırabilirsiniz ve o bunu yaptı çünkü bu kadar açıklığa sahipti, bu kadarını geliştirmişti. Bu yüzden anında farkına vardı ki, "Ben beden değilim. Ben zihin değilim. Ben kalp de değilim." Bu üçünü geçebildiğiniz zaman dördüncü etap, yani turiya'ya erişirsiniz ve o sizin gerçek doğanızdır. Ona bir kez erişildiğinde bir daha asla kaybedilmez. O benim fıkralarıma bayılırdı. Bu onun için son konuşma olduğuna göre bu fıkra da onun için: İtalyan bir çift aceleyle hastaneye gidiyordu çünkü kadın doğum yapmak üzereydi. Fakat yolda korkunç bir kaza oldu ve adam komaya girerek hastaneye kaldırıldı. Kendine geldiğinde ona üç aydır komada olduğunu, karısının iyi olduğunu ve biri kız, biri oğlan ikiz babası olarak gurur duyması gerektiğini söylediler. Mümkün olduğu kadar yakın zamanda hastaneden ayrılıp ailesine koştu ve evde bir süre geçirdikten sonra karısına çocuklara ne isim koyduklarını sordu. Karısı yanıt verdi: "İtalyan geleneklerine uyarak isimlerini ben koymadım. Yeni doğan bebeklerin ismini koymak erkeğin işidir ama sen komada olduğun için bu görev oğlan kardeşine düştü." Bunu duyan koca oldukça üzgün bir şekilde şöyle dedi, "Oğlan kardeşim tam bir salaktır! Onun dünyadan haberi yoktur! Çocuklara ne isim koydu? Karısı, "Kız olana Denise ismini koydu" diye yanıt verdi. "Hey, bu fena değil" dedi koca. "Peki ya diğer bambino?" "Oğlanın ismiyse De-nephew* oldu." ... Bunlar benim felsefemin üç öğesi: yaşam, aşk ve kahkaha. Yaşam yalnızca bir tohumdur, aşk bir çiçektir, kahkaha ise bir kokudur. Yalnızca dünyaya gelmiş olmak yetmez, kişi yaşam sanatını öğrenmelidir; bu meditasyonun A'sıdır. Daha sonra kişi sevme sanatını öğrenmelidir; bu ise meditasyonun B'sidir. Ve sonra kişi gülme sanatını öğrenmelidir; bu da meditasyonun C'sidir ve meditasyonun yalnızca üç maddesi vardır: A,B,C. Bugün Vimalkirti'yi en güzel şekilde uğurlamalısınız. Onu kahkahalarla uğurlayın... O burada, sizin gülümseyişlerinizde, kahkaha atışlarınızda bizimle birlikte olacaktır. O burada, çiçeklerin, güneşin, rüzgarın, yağmurun içinde yaşayacaktır, çünkü hiçbir şey yokolmaz, hiç kimse gerçekten ölmez, yalnızca sonsuzluğun bir parçası haline gelir. Bu yüzden gözlerinizde yaşlar hissetseniz bile bırakın bunlar sevinç gözyaşları olsun, onun elde ettiği başarının sevinç gözyaşları... Kendinizi, onu nasıl özleyeceğinizi düşünmeyin; onu, nasıl tamamlandığını düşünün. Benim yaklaşımım tamamen kutlama üzerinedir. Benim için din kutlamanın tüm tayfı, tüm gökkuşağı, tüm renkleridir. Bunu kendiniz için büyük bir fırsat olarak değerlendirin çünkü onun aramızdan ayrılışını kutlarken bir çoğunuz daha büyük yüksekliklere, varoluşun yeni boyutlarına erişebileceksiniz; bu mümkün olacaktır. Bunlar kaçırılmaması gereken anlardır; bunlar kapasitelerinin son damlasına kadar değerlendirilmesi gereken anlardır. * İngilizce'de 'niece' (Denise'teki 'nise' ile okunuşu aynıdır) kız yeğen anlamına nephew ise erkek yeğen anlamına gelmektedir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz http://img0.liveinternet.ru/images/a...b1930b21ce.gif Bütünüyle Keyfine Varın! Günışığıyla Aydınlanan Doruklardan Bir Manzara Karanlıktan Aydınlığa Sevgili OSHO, Babanızın dün gerçekleşen ölümü üzerine bir şeyler söyleyebilir misiniz? Bu asla bir ölüm değildi. Ya da toptan ölümdü. Zaten bu ikisi de aynı anlama gelir. Onun bu şekilde ölmesini umuyordum, herkesin arzu etmesi gereken bir şekilde öldü: samadhi yani aydınlanma halinde, bedeni ve zihninden tamamen bağımsızlaşmış olarak. Hastanede olduğu üç ay içerisinde ziyaretine yalnızca üç kere gittim. Ne zaman ölümün kıyısında olduğunu hissettiysem o zaman gittim. İlk iki ziyaretimde öldüğü taktirde yeniden dünyaya gelmek zorunda kalacağından korktum biraz; bedene bağımlılık tamamen yokolmamıştı. Meditasyonu her gün biraz daha derinleşiyordu ama yine de onu bedenine bağlayan zincir tamamen kırılmamış, yerinde duruyordu. Dün onu bir kez daha görmeye gittiğimde sonsuz mutluluk duydum çünkü artık doğru bir şekilde ölebilirdi. Artık bedeni onu ilgilendirmiyordu. Dün sabaha karşı üç sularında sonsuzluğa göz atabilme şansına ilk kez erişti ve bir anda artık öleceğinin farkına vardı. Bu beni ilk yanına çağırışıydı, diğer iki seferde kendi kararımla gitmiştim. Dün beni çağırdı çünkü öleceğini kesin olarak biliyordu. Bana veda etmek istiyordu ve bunu çok güzel bir şekilde, gözlerinde yaşlar olmadan, daha fazla yaşamak için artık hiçbir özlem duymaksızın gerçekleştirdi. Bu yüzden bu bir ölümden çok sonsuzluğun içine doğuştur. Zamanında öldü ve sonsuzluğa doğdu. Ya da tamamen öldü yani bir kez daha dünyaya geri gelmeyecek şekilde. Bu edinilebilecek en büyük başarıdır; bundan daha yüce bir şey yoktur. Bu dünyadan tam bir sessizlik, neşe ve huzur içinde ayrıldı. Dünyadan kutlanmaya değer bir biçimde, bir nilüfer çiçeği gibi ayrıldı. Bu ender anlar sizin nasıl yaşanıp nasıl ölüneceğini öğrenebilmeniz için eşsiz fırsatlardır. Her ölüm bir kutlamaya dönüşmelidir ancak bu yalnızca sizi varoluşun daha yüksek boyutlarına taşıyabilmesiyle mümkündür. O aydınlanmış olarak öldü ve bu benim her sannyasinim için arzu ettiğim ölüm biçimidir. Aydınlanmamışsanız yaşam çirkindir ama aydınlandığınız zaman ölüm bile güzelleşir. Aydınlanmamışsanız yaşam çirkindir çünkü acıyla dolu bir cehenneme benzer. Aydınlandığınızda ise ölüm tanrısal olana açılan bir kapı gibidir; artık acı yoktur, cehennem de yoktur. Aslında tam tersine bu tüm acıları, tüm cehennemleri terk etmektir. Bu şekilde öldüğü için son derece mutluyum. Unutmayın: meditasyon ne kadar derinleşirse, beden zihin bileşkenizden de o derece uzaklaşırsınız. Ve meditasyon en üst noktaya ulaştığında, artık her şeyi görebilirsiniz. Dün sabah kesin olarak ölümün kapıyı çaldığının farkındaydı. Ve beni çağırdı. Bu beni ilk çağırışıydı ve onu gördüğüm anda artık bedeninde olmadığını anladım. Bedene ait tüm acılar yok olmuştu. Doktorların kafasını karıştıran neden buydu: beden tamamen normal bir şekilde işliyordu. Bu yüzden onların beklediği son şey ölmesiydi. Ondan önceki herhangi bir gün ölebilirdi. Derin acılar içindeydi ve bedeni ciddi sorunlarla doluydu: kalbi düzgün işlemiyor, nabzı bulunamıyor, beyninde, bacağı ve elinde kan pıhtıları saptanıyordu. Dün ise durumu kesinlikle normale dönmüştü. Onu muayene edip ölmesinin olanaksız olduğunu, hiçbir sorun veya tehlikenin mevcut olmadığını söylediler. Ama bu böyledir. Tehlikenin olduğu gün, doktorlara göre tehlikesizdi. Bir ay önce hastaneye yatırıldığında geçirdiği ilk yirmi-dört saat ise en tehlikeli zamandı; öleceğinden korkuyorlardı. Ama ölmedi. Daha sonraki yirmi-dört saat boyunca hala kurtulup kurtulamayacağı hakkında bir şeyler söyleyemiyorlardı. Hatta bir cerrah, kan pıhtıları başka yerlere giderse onu kurtarmak mümkün olmayacağı için, tüm bacağı kesme önerisini bile getirmişti. Ben bacağın kesilmesine karşı çıktım çünkü insan er ya da geç ölecekse, bedenin şeklini bozup daha fazla acı çektirmenin ne anlamı vardı? Yalnızca yaşamak, yaşam süresini uzatmak da anlamsızdı. Bu yüzden karşı çıktım ve bu doktorları şaşırttı. Fakat o neredeyse dört hafta boyunca yaşamayı sürdürünce, benim haklı olduğuma, bacağı kesmenin gereksiz olduğuna karar verdiler. Bacak kurtuluyor, adeta diriliyordu. Hatta yeniden yürümeye başlamıştı ki bu Dr. Sardesai için bir mucizeydi. Bu kadarını, tekrar yürüyecek olmasını ummuyorlardı bile. Dün tamamıyla normaldi, her şeyi normale dönmüştü. Bu durum benim için, ölümün gerçekleşmesinin artık mümkün olduğunun işaretiydi. Eğer meditasyon ölümden önce gerçekleşebilirse her şey normale döner. Kişi ölürken kusursuz bir sağlığa kavuşur çünkü gerçekte ölmüyor, yalnızca daha yüksek bir boyuta geçiyordur. Beden bu durumda bir sıçrama tahtası görevi görür. O yıllardır meditasyon yapıyordu. Ender bulunan bir adamdı, onun gibi bir baba zor bulunur. Oğlunun öğrencisi olan bir baba: bu çok enderdir. İsa'nın babası oğlunun öğrencisi olmaya cesaret edemedi, Buda'nın babası için ise bu seneler aldı. Ama benim babam yıllardır meditasyon yapıyordu. Her gün üç saat boyunca, sabah üçle altı arası meditasyona oturuyordu. Dün bile, hastanede olmasına karşın bunu sürdürdü. Olay dün gerçekleşti. Kişi bunun ne zaman olacağını bilemez. İnsan kazmayı sürdürürse bir gün suyun kaynağıyla, bilincin kaynağıyla karşılaşır. Dün bu gerçekleşti, iyi bir zamanlamayla gerçekleşti. Bedenini bir gün önce bile terketmiş olsaydı kısa süre sonra başka bir bedenle geri dönecekti çünkü hala bir parça bağlanma mevcuttu. Ancak dün defter tamamen temizlenmişti. Zihinsizlik durumuna erişip bir buda gibi öldü. Zaten kişi budalık durumundan daha fazla ne isteyebilir ki? Benim burada tüm çabam, sizlerin birer buda gibi yaşayıp birer buda gibi ölmenize yardımcı olmaktır. Bir budanın ölümü her ikisini de kapsar. Bu ölüm değildir çünkü yaşam sonsuzdur. Yaşam doğumla başlayıp ölümle sona ermez. Milyonlarca kez doğdunuz ve öldünüz; bunlar sonsuzluğa doğru çıktığınız kutsal yolculuğun içinde yalnızca küçük bölümlerdir. Ama bilinciniz açık olmadığı için yaşamın ve ölümün ötesinde olanı görememektesiniz. Daha bilinçli bir hale geldikçe, asıl yüzünüzü göreceksiniz. O dün bunu gördü. Tek elin çırpış sesini, sessiz sesi duydu. Bu yüzden bu bir ölüm değil, sonsuz yaşama erişmektir. Diğer yandan toptan ölüm olarak da nitelendirilebilir çünkü o artık geri gelmeyecektir. Neşe ve sevinç duyun! |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Her zaman yaşam nehriyle birlikte akın. Asla akıntıya karşı gitmeye ve nehirden hızlı akmaya çalışmayın. Yalnızca mutlak rahatlık içinde hareket edin ki kendinizi her an evinizde gibi, huzur içinde, varoluşla barışık hissedin. Anımsamanız gereken ikinci şey ise yaşamın kısa olmadığıdır; yaşam sonsuzdur ve aceleye hiç gerek yoktur. Acele etmek ancak bazı şeyleri kaçırmanıza neden olur. Varoluşun içinde acele eden herhangi bir şeye rastladınız mı hiç? Mevsimler zamanı geldiğinde gelir, çiçekler zamanı gelince açar. Ağaçlar yaşam kısa diye büyümek için acele etmez. Tüm varoluş yaşamın sonsuzluğunun farkındaymış gibi görünmektedir. Biz hep buradaydık ve hep burada olacağız -tabii ki aynı şekilde, aynı bedenlerle değil. Yaşam evrilmeye, daha yüksek etaplara ulaşmaya devam ediyor. Ama hiçbir yerde ne bir son mevcuttur, ne de bir başlangıç. Siz başlangıçsız bir yaşamla, sonsuz bir yaşam arasında varolmaktasınız. Her zaman bu iki sonsuzluğun ortasında, her iki taraftasınız. Ancak her zaman kendi doğanızla uyum içinde olmalısınız. Bazı ağaçlar yavaş, bazıları hızlı boy atar; ne yavaş büyümenin ne de hızlı büyümenin özel bir yanı yoktur. İki ağacın da paylaştığı ortak bir özellik varsa o da ikisinin de kendi doğalarını izlemekte olduğudur. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Ruhun ölümden sonra varolduğuna ve farklı bir yaşam formuna doğru göç ettiğine ya da evrenin içinde çözüldüğüne nasıl inanabiliriz? Ben hiçbir zaman sizden bir şeye inanmanızı istemedim. Benim kişisel deneyimim, ruhun ölümden sonra varolduğunu, farklı bir yaşam biçimine doğru göç ettiğini ve sonuç olarak, daha fazla öğrenecek bir şeyi, sorulacak sorusu, arayış ya da arzusu kalmadığı, en üst nokta olan kesin tatmin noktasına ulaşıp, tamamlanmayı, aydınlanmayı gerçekleştirdiği zaman da kendiliğinden evrenin içinde çözülüp gittiğini gösterir. Bu göçü tekrar deneyimlemenin temel gerekliliği yaşamak için arzu duymak, tatmin edilmesi gereken bir arzuya sahip olmaktır. Tekrar tekrar doğmakta olan siz değil, asla tatmin edilemediği için varlığını sürdürmeye devam eden arzunuzdur. Siz yalnızca bir gölge gibi bu arzunun peşinden gidersiniz. Buna inanmanız gerektiğini söylemedim. Hatta inanmamanızı, kuşku duyup bu konuyu araştırmanızı yeğlerim. Ben yalnızca sizi bir araştırmaya itiyorum, bir inanca değil. Benim dinim bir inanç değildir. Benim dinim en üst gerçekliğe doğru bir araştırmadır. Bu yüzden ben ne dersem diyeyim, her zaman bunun arkasındaki temel neden, bir dogmayı kabul ettirmek yerine sizi bir arayışa itmektir. Ben ruhun ölümden sonra da varolduğunu söylediğimde bu sizin için yalnızca bir hipotezden ibarettir. Benim içinse bu bir deneyimdir. Ben buna inanmıyorum; bunu biliyorum. Ruhun göç ettiğini söylediğimde kendi deneyimimden yola çıkıyorum. Ben geçmiş hayatlarımı anımsıyorum. Bu göçü bizzat yaşadım; benim kafamda herhangi bir soru ya da şüphe yok, ama bunu sizleri inandırmak için söylemiyorum. Yapmaya çalıştığım şey, geçmiş hayatlarla ilgili bu tuhaf araştırmaya ilgi duymanızı sağlamak. Eğer ben, her şey bilincimize kayıtlı olduğu ve hiçbir şey asla yokolmadığı için bu geçmiş hayatları anımsayabiliyorsam, siz de basamakları inip bilincinizin içine girebilir ve geçmiş hayatlarınızla ilgili şeyler öğrenmeye başlayabilirsiniz. Bir şeyi öğrendiğiniz zaman ona inanmaya ihtiyacınız kalmaz çünkü artık biliyorsunuzdur. Bilmediğiniz bir şeye ise asla inanmayın çünkü inandığınız zaman asla öğrenemezsiniz. Ve bir şeyi bildikten sonra ona inanmak saçma gelecektir. Zaten bilince inanmanın ne anlamı kalır ki? Güneşin, güllerin varlığına inanmaz, onların varolduğunu zaten bilirsiniz. Tanrıya inanırsınız çünkü Tanrı'yı bilmezsiniz. Ruha da inanırsınız çünkü ruhu da bilmezsiniz. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Zaman zaman o an içinde bulunduğum durumun tam olarak daha önce tekrarlanmış olduğu hissine kapılıyorum. Başkalarının da aynı hissi yaşadıklarını ve bunun deja vu olarak tanımlandığını duydum. Her zaman bu deneyimin ne olduğunu ve meditasyonla bağlantısını merak etmişimdir. Bunu anlamama yardımcı olabilir misiniz? Deja vu olarak tanımlanan deneyim kendine ait bir gerçeklik taşır çünkü bu sizin dünyaya ilk gelişiniz değildir. Başınızdan bir çok yaşam ve ölüm deneyimi geçti. Ve doğal olarak binlerce yaşamın içerisinde aynı yerlere gelmemek, aynı yüzlerle karşılaşmamak, bir ağaç görüp aynı ağacı daha önce kesinlikle görmüş olduğunuzu hissetmemek olanaksızdır. Bu his şüpheye yer bırakmayacak denli kesin bir histir: sizin hayal ürününüz değildir, o kişiyi daha önce görmüş ya da en ince ayrıntısına kadar o durumun içinde daha önce bulunmuştunuz. Bu çok tuhaf bir histir; insanın başını döndürür. Ama aynı zamanda Hindistan'ın dışında doğmuş olan bütün dinlerin eksik olduğunun da kanıtıdır çünkü bu dinler deja vu deneyimini açıklayamazlar. Reenkarnasyon fikrine sahip olmadıktan sonra deja vu deneyimine açıklık getirmek olanaksızdır. Bir kasabaya varıyor ve bir anda daha önce orada bulunmuş olduğunuzu hissediyorsunuz. Sağa saparsanız nehre, sola saparsanız tren istasyonuna ulaşacağınızı biliyorsunuz ve bunu denediğiniz zaman da gerçekten nehre ya da istasyona varıyorsunuz. Yoldaki ağaçları, nehri daha önce bir filmde ya da rüyada görmüşçesine tanıyorsunuz. Deja vu geçmişten gelen ve bir şekilde şimdiki zamana karışan küçük bir kesittir. Bir gerçekliktir. Ve bu gerçeklik, deja vu, yani geçmiş yaşamlardan kalma anılar, defalarca kanıtlanarak reenkarnasyon teorisini yalnızca dini bir teori olmaktan çıkarıp, bilimsel bir gerçekliğe dönüştürür. Tabii bilimin daha açık fikirli olacağı, beklenen o zamanın gelmesini bekleyerek... Sorun şu ki, bilimde tüm ilerlemeler yalnızca tek bir yaşamın varlığını kabul eden ve bu konuda önyargılı olan Batı'da gerçekleşiyor. Yine de dünya her geçen gün biraz daha küçülüyor. Er ya da geç bilim, insan gelişimi, meditasyon ve bilincin dönüşümü için hayati önem taşıyan bu olguyu dikkate almak zorunda kalacaktır. Kişi geçmiş hayatlarını anımsadıkça ölümden sonra da bir geleceğe sahip olduğunun kanıtını bulmuş olacaktır. Geçmiş yaşamları anımsamak, aynı zamanda buraya farklı bir cisme ve isme sahip olarak dönecek oluşunuzun da kanıtıdır. Bilim tek bir yaşama dayalı ... inancından sıyrılıp farklı bir yön aldığı zaman, ki bunun gerçekleşeceğinden hiç kuşkum yok, reenkarnasyon bilimsel olarak kanıtlanmış bir gerçeklik kazanacaktır. Bu tek yaşam inancı zaten oldukça saçmadır çünkü varoluşta hiçbir şey ölmez; her şey varolmaya devam eder, yalnızca şekilleri değişir. Yaşam söz konusu olduğunda neden bunun tersi olsun ki? İnsanlar aynı tür bir yaşamı binlerce kez sürdürdüklerinin farkına vardıkları zaman, ki reenkarnasyon teorisi böyle bir fayda sağlamak üzere harekete geçirilmiştir, aynı şeyleri tekrar tekrar yapmış olmanın ne kadar sıkıcı, bıkkınlık verici olduğunu ve bunlardan bir ders çıkaramamış, bir kazanç sağlayamamış olmanın ne kadar korkunç olduğunu göreceklerdir. Binlerce yaşantınızda aynı iktidar ve para hırsıyla mücadele ettiniz ve hala bunu sürdürmektesiniz. Demek ki her yaşam deneyimi siliniyor ve her seferinde sıfırdan başlıyorsunuz. Bilimsel olarak kanıtlandığında, aynı aptalca oyunları tekrarlamanız da çok güçleşecektir. Yeterince oynadınız, artık değişme, bilincinizi yüceltme zamanıdır; bu, adeta bir tekerlek gibi bir yaşamdan diğerine tekrar, tekrar dönmeye devam eden vahşi çemberin ötesine geçme zamanıdır. Şu ana kadar yaptığınız her şey bilinç dışıydı. Artık olgunlaşıp, bilinçle hareket etmenin zamanı geldi. Artık farkındalıkla hareket edin; yeteri kadar bilinçsizce yaşadınız. Reenkarnasyon tekerleğinin dönmesini sağlayan şey bilinçsizliktir. Bir kez bilincinize kavuştuğunuz zaman çabalarınızın yersiz olduğunu göreceksiniz; başarıyı bir çok kez elde ettiniz ama ne için? Ölüm zaten her şeyi silmedi mi? Bu tıpkı kumdan kaleler yapmaya benzer, rüzgar gelip kalenizi yerle bir eder. Siz de yeni bir kale yapmaya tekrar tekrar devam edersiniz ve sonuç hep aynı olur. Bilimin Doğu'lu milyonlarca insanın yaşadığı deneyimlerin gerçeğini gözardı etmekten vazgeçmesi sonsuz bir önem taşımaktadır. Bu bir batıl inanç değildir; yaşamın bizim farkına varamadığımız gizemlerinden biridir yalnızca. Bilim bu konuda keşiflerde bulundukça, siz de olup bitenler karşısındaki tutumunuzda büyük değişimler olduğunu göreceksiniz ve amacınız da değişip bu çarkın dışına çıkmaya dönüşecektir. Bu çark sizin esaretinizdir, ve bu esaretten kurtulmak, gerçeğin ve özgürlüğün peşinde olanların tek arzusu olmuştur. Varlığınızın bedensiz, cisimsiz olarak da evrenin içinde kalabileceğini, cisimsiz olarak da varolabileceğini, tüm varoluşa yayılabileceğini anladıktan sonra tüm çabanız bu yüce özgürlüğe erişmek üzerine olacaktır. Biz Doğu'da bunu başarmış insanların yaşadığı bu en yüce deneyimi moksha, yani mutlak özgürlük olarak tanımlarız. Bu, bedenden, zihinden, etrafınızdaki her türlü zincirden, cisimden bağımsızlaşıp yalnızca saf bir bilince dönüşmektir. Bu durumda hala bir bireysellik, görünmez bir merkezde "Ben" olunduğuna dair bir bilinç vardır. Aslında bu, "Ben ilk kez olarak gerçek özüme kavuştum" bilincidir. Beden olmadığında hastalık da olmaz, beden olmadığında yaşlılık ve ölüm de olmaz. Bedensiz bir bilinç doğal olarak her zaman taze, genç, özgürdür ve tüm evren ona açıktır. Onun imparatorluğu sınırsızdır. Bir gün Gautama Buda'ya şöyle sormuşlar, "Mutlak bir bilince dönüşürsek yeniden dünyaya gelmeyeceğimizi ve tüm varoluşun bizim imparatorluğumuza dönüşeceğini tekrar, tekrar söylüyorsunuz. Peki ya bizden önce aydınlanmış onca insan ne olacak? Ben nasıl tek başıma tüm evrenin efendisi olabilirim?" Soru mantıklı görünebilir ama varoluşa ait değildir ve Buda'yı güldürmüştür, ki O çok ender olarak gülermiş, hatta yaşamı boyunca belki toplam üç-dört defa güldüğü söylenir. Buda şöyle yanıt vermiş, "Senin mantığını anlayabiliyorum ve sana bir şey anlatacağım; bir karşı-tezle değil yalnızca bir örnekle yapacağım bunu: Karanlık bir evde bir mum yakarsan tüm ev ışıkla dolacaktır. Bir mum daha yakabilirsin. Bu durumda iki mumun ışığının birbiriyle çatışacağını mı düşünüyorsun? İkinci mumun ışığı da tüm evi dolduracaktır. Üçüncü bir mum da yakabilir, tüm evi mumlarla doldurabilirsin. Hepsi kendi alevleri içinde bireyselliklerini koruyacak, ama yaydıkları ışık sözkonusu olduğunda, hepsi tüm odaya sahip olacaklar. Hiçbir ayrım olmayacak. Bu benim alanım, bu senin alanın diye bir şey sözkonusu değildir. Işık bir nesne değildir ve binlerce mumun ışığı birbiriyle çatışmadan tüm evi doldurabilir." O haklıdır. Karşı tez oluşturmak mümkün olmadığı halde onun verdiği örnek mükemmeldir. Durum tam olarak budur: Bir kez cisminizden kurtulduğunuz zaman tüm evrene yayılmış olacaksınız. Aydınlanmış olan milyonlarca başka kişi de ışıklarıyla, bilinçleriyle tüm evreni doldurmaktalar. Merkezlerinde kendilerine ait birer alev taşırlar ama yaydıkları ışığın sınırı yoktur. Işıklar birbiriyle çatışmaz çünkü onlar cisimsizdir. Aynı mekan herhangi bir mücadele ya da tartışma gerekmeksizin farklı ışıklar tarafından doldurulabilir. Ve bilinç de bir ışıktır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Doğal olarak insanlar, emekliye ayrıldıkları zaman, dinleneceklerini, rahatlayıp her şeyin keyfini çıkaracaklarını sanırlar. Fakat gerçekten emekli oldukları zaman dinlenmenin, rahatlamanın mümkün olmadığını görürler; çünkü tüm yaşamları boyunca hep bir koşuşturmaca, gerginlik, endişe ve keder içinde olmuşlardır. Şimdi sırf emekliye ayrıldıkları için, bedenleri altmış yılda kazandıkları alışkanlıklardan bir anda kurtulamaz. Ve yaşlılık gitgide uzamaktadır; Avrupa'da seksen, doksan, yüz, hatta yüzyirmi yaşına kadar yaşamak artık ender bir durum değildir. Sovyetler Birliği'nde, özellikle Kafkaslarda, yüzelli yaşını aşmış binlerce insan vardır. Hatta yüzseksen yaşına ulaşmış birkaç yüz insan bile vardır. Bu kimseler hala tarlalarda, bahçelerde çalışmakta, iş yapmak istemektedirler. Yüzseksen yaşına kadar yaşayacak olan bir insanı altmış yaşında emekliye ayıramazsınız. O ömrünün yalnızca üçte birlik kısmını yaşamıştır ve diğer üçte ikilik kısım önünde bomboş uzanmaktadır. Ona hala bir takım işler bulmanız gerekir. Fakat işler zamanla insanlardan daha hızlı ve daha iyi çalışan makinelerin eline geçmektedir. Bir makine, bin kişinin yerine geçebilir. Onbin kişinin yapabileceği bir işin üstesinden tek bir bilgisayar gelebilir. Peki ya o bin kişiye ya da on bin kişiye ne olacak? Bu insanlar ölmeyi isteyecekler. Dünya çapında, gelişmiş ülkelerde bu konuda hareketler oluşmuştur; yaşlı insanlar r etmek için yasal bir hak talep etmektedirler ve kimse bu yüzden onları suçlayamaz. Onlar, "Biz yeteri kadar yaşadık ve kendimizi böyle sürüklemeye devam etmek gereksiz bir işkenceye dönüştü. Artık mezarlarımızda istirahata çekilmek istiyoruz. Her şeyi gördük, her şeyi yaşadık. Artık bizler için umut edecek, hayalini kuracak, arzulayacak hiçbir şey kalmadı. Yarın bizler için içi boş ve ürkütücü bir hal aldı, ölmek daha iyi." diyorlar. Bu yüzden böyle bir akım gelişti; ötanazi akımı ve ben bu akımı destekliyorum. Her devlet, her hastanede, ölmek isteyen hastalar için olanaklar geliştirmelidir. Bu uygulamaya belli sınırlamalar getirilebilir. Sözgelimi, seksen yıllık bir yaşamdan sonra kişi ölmeyi yeğlerse, onun bu son ayında dinlenebilmesi, arkadaşlarını davet edebilmesi, eski dostları, iş arkadaşları ile buluşup, güzel müzikler, roman ya da şiirler dinleyebilmesi için hastanede güzel bir yer ayarlanabilir. İnsanları gereksizce taciz etmenin ne anlamı var? Onların tek bir iğneyle, sonunda ölüme dönüşecek derin bir uykuya dalmalarını sağlayabiliriz. Kesinlikle eminim ki devletler ve tıp bilimi bu uygulamanın önünü açmak zorunda kalacak çünkü kişi yeteri kadar yaşadığında, artık çocukları bile yaşlanıp, altmış yaşlarına, emeklilik yaşlarına geldiğinde ve zamanı geldiğini hissettiğinde bu son derece insani bir durumdur. Doğma zamanınızı seçmekte özgür değilsiniz ama en azından ölme zamanınızı, tarih ve saatinizi seçmekte özgür olmalısınız. Bu en temel insan haklarından biri haline gelmek zorundadır. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Ölüm yaşamın hizmetindedir. Yaşam asla ölmez. Fakat bilinçsizlik halinde, nedeninin açıkça farkında olmadığınız şeyleri yapmaya devam edersiniz. Hareket etmeye devam edersiniz çünkü herkes etmektedir, fakat nereye doğru ya da ne için hareket ettiğinizi bilmezsiniz. Yaşamaya devam edersiniz çünkü herkes eder ama bunu bilinçsiz bir şekilde yaparsınız. Neden? Neden yarın sabah uyandığınızda soluk almayı sürdürmelisiniz? Tüm geçmişiniz bunun boş yere olduğunu kanıtlıyor ve kazara bilinci uyanmış bir insanla karşılaşmadığınız sürece bunun böyle sürüp gideceğini de gayet iyi biliyorsunuz. Uyanmış olan insanlarsa yüzyıllar geçtikçe öyle azaldı ki, böyle biriyle karşılaşmanız da pek olası değil. Ancak yalnızca uyanmış olan kişi sizi uyandırabilir, sizi sarsıp, yapmakta olduğunuz şeyle ilgili biraz bilinç kazanmanızı sağlayabilir; bu yaşam değil, yetmiş, yetmişbeş senede tamamlanacak olan yavaş bir ölümdür. Her gün, her an ölmektesiniz. Dünyadaki büyük kitlelerin bildiği, uyguladığı yalnızca bu yavaş ölümdür. Yalnızca uyanmış olan o birkaç kişi, yaşamın o büyük gelgit dalgasından haberdardır. Bu sizin yaşamınız. Bazı şeyleri neden yapıyorsunuz? Neden bir takım şeyleri satın alıyorsunuz? Ömrünüzü nasıl geçiriyorsunuz? Hiçbir şeyin farkında değilsiniz. Yalnızca bir uyurgezersiniz. Herkes sizi kandırabilir -zaten politikacılar da, din adamları da bunu yapmaktadır ve sizin bu bilinçsiz halinizde bu son derece doğaldır. Yalnızca bilinçli bir insan istismar edilemez. Yalnızca bilinçli biri gerçekten yaşar, ve gerçekten yaşayanlar huzur içinde, sessizce, yüzlerinde bir gülümsemeyle ölür. Yüzünde gülümsemeyle ölen bu insanlar için aslında ölüm yoktur, çünkü onların bilincinin derinliklerinde, geride bırakılanın yalnızca beden olduğuna dair mutlak bir kesinlik vardır. Yaşam her zaman sürmüştür ve her zaman da sürecektir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Mutsuz musunuz? Hemen şarkı söylemeye, dua etmeye, dans etmeye başlayın. Ne yapabiliyorsanız yapın ki zamanla adi metal, değerli metale, altına dönüşsün. Anahtarı bir kez bulduktan sonra yaşamınız bir daha asla eskisi gibi olmayacaktır. Onunla her kapıyı açabilirsiniz. Esas anahtar budur: Her şeyi kutlamak. Üç Çinli azizin öyküsünü duymuştum: Kimse gerçek isimlerini bilmez, "Üç Gülen Aziz" olarak tanınırlarmış çünkü bundan başka hiçbir şey yapmaz, yalnızca gülerlermiş. Böyle gülerek bir kasabadan diğerine gezerek, her kasabanın pazar yerinde durup, şöyle göbeklerini tuta tuta bir güzel kahkahalarla gülerlermiş. Tüm pazardakiler onların etrafını sararmış. Herkes gelir, dükkanlar kapanır, insanlar pazara almak için gittikleri şeyleri unuturmuş. Bu üç insan gerçekten güzellermiş, gülüp dururken göbekleri de sallanırmış. Sonra bu bir hastalık gibi yayılır, diğerleri de gülmeye başlarmış. En sonunda tüm pazar yeri kahkahalara boğulur, ortamın havası bir anda değişiverirmiş. Birisi onlara, "Bizlere bir şeyler söyleyin" dediğinde, "Bizim söyleyecek bir şeyimiz yok. Biz yalnızca gülerek buraların havasını değiştiriyoruz." diyorlarmış. Az önce insanların hırsla paradan başka bir şey düşünmediği çirkin bir yerken, bu üç deli adam gelip, gülmeye başlayınca tüm pazar yerinin havası gerçekten değişiverirmiş. Artık herkes satıcı ya da müşteri olmaktan çıkar, oraya alış-veriş yapmaya geldiklerini unuturlarmış. Kimsenin para hırsıyla da ilgisi kalmaz, herkes kahkahalar atıp, dans ederek bu üç delinin etrafında dönmeye başlarmış. Böyle anlarda birkaç saniyeliğine de olsa yeni bir dünyanın kapıları açılırmış. Bu üç adam Çin'in her tarafını, bir yerden diğerine, bir köyden ötekine dolaşıp insanların gülmesine yardımcı olmuşlar. Üzgün insanlar, kızgın insanlar, paragöz insanlar, kıskanç insanlar, hepsi onlarla birlikte kahkahalar atmış. Ve bir çok insan bu anahtarı, bir dönüşümün mümkün olduğunu hissetmiş. Sonra köylerden birinde bu üç adamdan birisi ölüvermiş. Köylüler toplanıp, "Şimdi sorun çıkacak. Bakalım şimdi nasıl gülecekler? Bir arkadaşları öldüğüne göre artık ağlamaları gerek." demişler. Fakat yanlarına vardıklarında görmüşler ki geriye kalan iki kişi dans ediyor, kahkahalarla ölümü kutluyorlarmış. Köylüler, "Artık bu kadarı da fazla. Bu kadarı da ayıp. Biri öldüğü zaman dans edip gülmek saygısızlıktır." demişler. Ama onlar şöyle yanıt vermiş, "Siz neler olup bittiğini bilmiyorsunuz. Üçümüz hep önce kimin öleceğini düşünüyorduk. O kazandı, biz kaybettik. Tüm yaşamımız boyunca onunla beraber güldük. Şimdi onu başka bir şekilde nasıl uğurlayabiliriz? Kahkahalar atmalı, neşelenmeli ve kutlamalıyız. Tüm yaşamı boyunca gülmüş birine başka türlü elveda denemez. Biz gülmezsek o bize gülecek ve "Sizi sersemler. Siz de bu tuzağa düştünüz ha?" diye düşünecektir. Biz onun öldüğünü kabul etmiyoruz. Kahkaha nasıl ölür, yaşam nasıl ölür?" Kahkaha sonsuzdur, yaşam sonsuzdur, kutlama devam eder. Oyuncular değişir ama oyun devam eder. Dalgalar değişir ama okyanus varolmaya devam eder. Siz güler sonra başkasıyla yer değiştirirsiniz ve o güler, kahkaha böylece sürüp gider. Siz bir şeyleri kutlarsınız, sonra başkaları kutlar, kutlama da sürer. Varoluş süreklidir ve her şeyi kapsar. Varoluşun içinde bir anlık bir boşluk bile bulunmaz. Fakat o köyün insanları bunların farkında olmadıkları için o günkü kahkahalara katılamamışlar. Sonra ölen adamın yakılma zamanı gelmiş ve köylüler toplanıp, "Adetlere göre ölüyü yıkamamız gerekiyor" demişler. Ama diğer iki adam buna karşı çıkıp, "Arkadaşımız herhangi bir adetin uygulanmamasını vasiyet etmişti; ne yıkanacak, ne de üzerindekiler değiştirilecek. Olduğu gibi yakılacak, onun isteklerine uymak zorundayız." demişler. Ve o zaman olanlar olmuş! Bedeni ateşe verildiği anda, yaşlı adamın son bir oyun oynadığı ortaya çıkmış. Meğer giysilerinin altında havai fişekler saklıymış ve patlamalarla birlikte bir anda büyük bir ışık festivali başlayıvermiş. Bunun üzerine bütün köy halkı gülmeye başlamış. İki deli arkadaş zaten dans ediyormuş, köylüler de onlara katılmış. Bu bir ölüm değil, yepyeni bir yaşamın başlangıcıymış. Hiçbir ölüm aslında ölüm değildir çünkü her ölüm yeni bir kapı açar, bir başlangıçtır. Yaşamın sonu yoktur, yalnızca yeni başlangıçlar, yeniden-doğuşlar mevcuttur. Üzüntünüzü kutlamaya çevirebildiğiniz zaman, ölümünüzü de yeniden-doğuşa çevirebilme yetisine sahip olmuş olacaksınız. Bu yüzden henüz vakit varken bu sanatı öğrenmeye bakın. Adi metali değerli metallere dönüştürmenin, simyacılığın sırrını öğrenemeden ölümün sizi almasına izin vermeyin. Eğer üzüntüyü dönüştürebilirseniz, ölümü de dönüştürebilirsiniz. Koşulsuzca kutlamayı öğrenebilirseniz, ölüm geldiği zaman kahkahalar atabilir, bunu kutlayabilir ve mutlulukla ayrılabilirsiniz. Hatta bu durumda ölüm sizi değil, siz ölümü öldürmüş olursunuz. Bunu mutlaka bir deneyin. Kaybedecek hiçbir şeyiniz yok! |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Sevgili OSHO, Ölümün kesinliği karşısında rahatlamak nasıl mümkün olabilir? Öncelikle, insan ancak ölüm kesinlik kazandığında rahatlayabilir. Bazı şeyler havada kaldığı zaman kişi rahat olamaz. Eğer bugün, öleceğinizden emin olsanız, ölüm korkunuz tamamen yok olur. Artık zaman kaybetmenin ne anlamı vardır ki? Yaşamak için yalnızca bir gününüz kalmışsa o günü tüm yoğunluğu ve bütünlüğüyle yaşamak istersiniz. Bu birinin başına gerçekten gelmiş, doktoru ona, "Yalnızca altı aylık ömrünüz kaldı, bir gün bile fazlası değil. Bu yüzden bitirmeniz gereken bir şeyler varsa bitirin. Hep yapmak istediğiniz bir şey kaldıysa onu yapın." demiş. Adam çok zenginmiş ve her zaman kafasında bir gün dünyayı dolaşıp tüm görülecek yerleri gezme fikri varmış. Fakat sürekli, bir sürü sorun yüzünden bu planını ertelemek zorunda kalıyormuş. Ancak artık erteleyecek zamanı yokmuş. Kendisi için güzel giysiler sipariş etmiş. İnsanlar onu hiç böyle gösterişli biri olarak tanımamışlar. Artık en iyi yemekleri yiyor, yaşadığı şehirdeki en güzel evde oturuyormuş. Tüm işlerini de sona erdirmiş. Onları sürdürmenin ne anlamı varmış ki? Zaten kalan altı ayı boyunca krallar gibi yaşayacak paraya sahipmiş. Tüm dünyayı dolaşıp, en güzel yerleri gezmiş, en güzel insanlarla tanışmış. Aslında kısacası ölmeyi unutuvermiş. Geri döndüğü zaman altı ay çoktan geçmişmiş. Teşekkür etmek için doktora gitmiş. Doktor ona, "Sen hala hayatta mısın? Nasıl başardın bunu, yakalandığın hastalık öyle ölümcüldü ki seni altı ay içinde öldürmüş olması gerekiyordu?" diye sormuş. Adam şöyle yanıt vermiş, "Öleceğim bir kez kesinleştikten sonra ölüm bir sorun olmaktan çıkıp kesin bir veriye dönüştü. Yalnızca altı aylık ömrüm kaldığına göre olabildiğince çok boyutlu yaşamak istedim. Ve böyle yoğun ve tam yaşadığım için, herhalde zamanı gelince ölmeyi unuttum." Doktor onu muayene edip hastalığından iz kalmadığını görmüş. O altı ay boyunca yaşamın öylesine rahatlıkla ve derin bir sevinçle tadını çıkarmış ki hastalık bile yok olmak zorunda kalmış! Ölümün kesinlik kazanması olabilecek en hayırlı şeylerden biridir. Ve ölüm tüm insanlık için hiç bu kadar kesin olmamıştır. Aslında insanlar savaş malzemeleri üretmeyi bırakıp, komşularıyla savaşmak yerine onlarla birlikte şarkılar söyleyip, dans etmeye başlamalıdır. Bunca az zaman kalmışken, bunu kavga dövüş için harcamak doğru olmaz. İnsanlar tüm din ayrımlarını, komünizm, sosyalizm ve faşizmi bir kenara bırakmalıdırlar... Zamanın darlığı ve küresel bir ölümün kesinliği tek başına bir dönüşüme yol açabilir. Büyük olasılıkla kendinizi başka biriyle aynı durumda bulduğunuz zaman farklı milletlere, farklı dinlere ayrılmış olmak ve bu yüzden sürekli savaşıyor olmak anlamını yitirecek, bu güzel gezegenin keyfini ilk kez olarak beraberce çıkarma olasılığı doğacaktır. Ölüm hiç gelmeyebilir de, ölüm yoğunluk ve bütünlük dolu yaşayan insanlara dokunamaz. Ölüm gelse bile böyle yaşamış olan insanlar onu sevinçle karşılar çünkü ölüm büyük bir rahatlamadır. Öyle tam ve yoğun yaşadıkları için yorulduklarından, ölüm de bir dost gibi gelecektir. Tüm bir günün yorgunluğundan sonra gece, dinlenmemiz, güzel bir uyku çekmemiz için nasıl geliyorsa, ölüm de öyle gelecektir. Ölümün hiçbir çirkin tarafı yoktur; aslında ondan daha temiz bir şey bulamazsınız. Eğer ölüm korkusu mevcutsa, bu yaşamla ilgili doldurulamamış bazı boşluklar olduğunu gösterir. Bu yüzden bu korkular oldukça belirleyici ve yardımcıdır; dansınızın biraz daha hızlanması gerektiğini, yaşam meşalenizi iki ucundan birden yakmanız gerektiğini gösterir. Öyle hızlı dans edin ki dansçı kaybolup, yalnızca dans kalsın geriye. O zaman ölüm korkusunun sizi ziyaret etmesi olanaksızdır. Eğer bütünüyle burada ve bu anın içindeyseniz, yarın kimin umurundadır? Yarın kendi başını becerebilir. İsa Tanrıya, "Tanrım günlük ekmeğimi ver" diye dua ederken haklıdır. Yarından söz etmemektedir çünkü bugün kendi başına yeterlidir. Ve her anın kendi içinde tamamlandığını bilmeniz gerekir. Tüm bunları bırakacak olmanın korkusu bütünüyle anın içinde yaşayamamaktan gelir; aksi takdirde ne zaman, ne zihin ne de mekan kalır. Aslında dünyanın sonunun gelme olasılığının sürekli altını çiziyor oluşum, sizlerin yarının hiç gelmeme olasılığına karşı şu anda olabildiğince yoğun yaşamanıza yardımcı olabilmek içindir. İnsanlık tarihi içinde çok özel bir konumda bulunmaktasınız. İnsanların her zaman bir şeyleri erteleyecek zamanları olmuştur ama sizin artık böyle bir zamanınız yok. Sizin durumunuz özel bir durumdur. Bunu endişelenmek için bir neden olarak kullanmayın çünkü bu zaten dünyayı sona ermekten kurtaramaz. Ne kadar zaman kalmışsa kalsın, bunu öylesine derinlemesine yaşamak için kullanın ki o kalan on yıl yüz yıl değerinde olsun. Bir keresinde bir tüccara, "Kaç yaşındasın?" diye sormuşlar. "Üç yüz altmış" diye yanıt vermiş. Soruyu soran adam kulaklarına inanamayıp, "Lütfen tekrar söyler misin, galiba yanlış duydum" demiş. Tüccar bu kez bağırarak, "Üç yüz altmış!" diye tekrar etmiş. Adam, "Beni affet ama buna inanamıyorum." demiş. "Altmış yaşından fazla gözükmüyorsun." Bunun üzerine tüccar şöyle yanıt vermiş, "Sen de haklısın. Takvimlere göre yaşım altmış ama yaşantıma bakılırsa ben herkesin altı katı fazla yaşadım. Yani altmış yılda üç yüz altmış yıllık yaşadım." Bu yoğunluğa bağlıdır. Yaşamanın iki yolu vardır. Biri sığır gibi yaşamaktır: Yatay düzlemde tek bir çizgi halinde. Buda gibi yaşamaktır: Hem yükseklik hem de derinliği olan dikey düzlemde. Böylelikle her an bir sonsuzluğa dönüşebilir. Ve her anı sonsuzluğa dönüştürme sanatını öğrenemediğiniz sürece, benim anlattıklarımı takip edememiş, kaçırmışsınız demektir. Dünya sona erebilir de ermeyebilir de, bu beni ilgilendirmez. Ama tek bir neden için sona ereceği konusunda ısrar etmeye devam edeceğim; sizi uyandırabilmek için. Önemsiz şeylerle zamanınızı harcamayın, yaşayın, şarkı söyleyip dans edin, yapabildiğiniz kadar tam ve dolu dolu sevin ki hiçbir korku size yaklaşamasın ve yarın ne yapacağınız endişesi de yokolsun. Bugün tek başına yeterlidir. Yaşandığında öyle doludur ki başka hiçbir şey hakkında düşünecek boşluk bırakmaz. Yaşanmadığında ise endişeler ve korkular gelmeye başlar. Dünyanın sonunun yaklaştığını vurgulayan bir tek ben değilim. Benim ısrarımın yanı sıra dünyanın içinde bulunduğu durumun da bu tezi destekliyor oluşu yalnızca bir rastlantıdır. Ancak İsa da iki bin yıl önce aynı şeyi söylüyordu, Gautama Buda da yirmi beş yüzyıl önce aynı şeyi savunuyordu. Bu sizi uyandırmak için eski bir yöntemdir. Evinizin yandığını bilmediğiniz sürece, koşarak orayı terk etmezsiniz. İsa ve Buda da bunu doğrulayan bir durum olmaksızın bir yöntem olarak kullanıyorlardı. Ben de bunu bir yöntem olarak kullanıyorum ama bu yalnızca bir yöntem değildir. İlk kez, dünya küresel bir rı gerçekleştirebilecek bir duruma gelmiştir. Siz yalnızca yaşayın, sevin ve her anı derin bir haz ve mutluluğa çevirin. Tüm korkular böylece kaybolabilir. Ve tüm insanlık beni dinlerse, belki dünya sona ermez ve varlığımızı sürdürebiliriz. Yaşlı insan ölünce, taze değerlere sahip yepyeni bir insan ortaya çıkıp, onun yerini doldurabilir. |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Merhaba arkadaşlar, Osho'yu ve düşüncelerini çok fazla benimseyen ve katılan biri değilim. Ancak kitap okurken en sevdiğim şey kitabın aralarında birkaç cümle yakalamaktır. O nedenle Osho'nun elimde olan kitaplarından alıntılara başladım. Ölmeden Önce Ölünüz'den paylaşacaklarım bu kadar... Sevgilerimle. actionsmile |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz Ellerine yüreğine sağlık. Kitapçıda bu kitabı elime aldığımda bir an aklımdan bizi bu kitap hakkında bilgilendireceğin geçmişti. Ve aynı gece senin yazın karşıma çıktı. Bugün bitirebildim yazıyı. Bende ölmek istiyorum. Teşekkür ederim Zerynthia..... |
Cevap: Osho - Ölmeden Önce Ölünüz ahahahaha Çok sevindim arcacım... Demek ki beni bu kitabı paylaşmaya iten şey senin içsesinmiş. ttli3 Hiç öyle suskun durduğuna bakmamak lazım resmen haykırmış yahuu! :) Daha çoookk projelerim var ama vaktim dar... Neler neler paylaşıcam daha... Sevgiyle kal şekerim. actionsmile |
| WEZ Format +3. Şuan Saat: 03:57 AM. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.