[varonburak]

Bugün berbat bir gün geçirdim deyip eve geldiğim günlerden bir tanesiydi...

Her zaman insanların düşüncelerini önemseyerek, isyan ederek, kötümseyerek, nefret ederek, kin duyarak, yaşamaktan haz alamayarak, suskunluğumuzla kendi köşemize çekildiğimiz zaman gözlerin dışarıyı görmene engel olabilecek kadar dolduysa sizde mi mutsussunuz?

Bu durumda ne yapılır?

Evet bugünde okulda herşeye rağmen bu psikolojik sorunları olan genç yaşam mücadelesi verdi

Demek istediğim şey şu; Ben kimsenin tam anlamıyla benim gibi düşündüğüne veya hissettiğine inanmıyorum, inanamıyorum Yani sorduğum şey bu mekanda benden başka ağlayan yokmu benden başka yaşamak istemeyen benden başka melankolik olanlar ve enerjisi tükenmiş olanlar bir tebessümden aciz olanlar...?

Yani biz ne yapacağımızı bilmiyoruz Sanal alemden daha fazla haz duyuyoruz Antisosyaliz , Derdimize deva yok biz hiç bir zaman gülemeyiz yada kendimizi kandırırız biliyorum böyle söylemeliyim ama kendimizi kandırmanın anlamı varmı?

Niye açtım bu konuyu?
Bilirsiniz insanlar içini dökmek ister ve birde bir sorum var

Acaba kaç nadide kişi böyle hissediyor?