Tahran Konferansı
 

Ruslar ikinci cephenin açılmasında yine ısrar etmişler ve bu

ısrarın sonucu olarak bu cephenin açılması tarihi 1 Mayıs 1944 olarak tesbit

edilmiştir. Churchill, ikinci cephenin Balkanlarda açılması fikrini Ruslara da

kabul ettirememiştir. İkinci cephe ile ilgili olarak, Türkiye'nin de savaşa

katılmasına karar verilmiştir. Savaş sonrası barış düzeninin korunması

için bir milletlerarası teşkilat kurulması fikri bütün taraflarca kabul

edilmekle beraber, Ruslar, dört büyük devlet arasına Çin'in de katılmasına yine

itiraz etmişler, fakat onlar da isteklerini kabul ettirememişlerdir.

Moskova Konferansı'nda olduğu gibi bu konferansta da Polonya meselesi

söz konusu olmuştur. Ruslar Londra'daki mülteci Polonya Hükümeti'ni tanımayı

yine reddetmişlerdir. Polonya'nın sınırları meselesinde ise, Oder Nehri'ne kadar

olan Alman topraklarının Polonya'ya verilmesi kabul edilmiştir. Tahran

Konferansı'nda birçok önemli meseleler de, gayri resmi toplantılarda yapılan

özel konuşmaların konusunu teşkil etmiştir. Bunların çoğu da Rusya ile ilgili

olmuştur. Mesela Roosevelt, Rusların Baltık, Türk Boğazları ve Pasifik'in sıcak

sularına çıkma arzusunu sempati ile karşıladığını belirtmiştir. Ruslar

Finlandiya'dan da toprak istekleri olduğunu da belirtmişlerdir.Bir

yemekte Churchill, Stalin'e, savaştan sonra Rusların toprak istekleri olup

olmayacağını sorduğu zaman, Stalin Vakti geldiğinde konuşacağız demiştir. Bu

konuşmalarda ortaya çıkan ilgi çekici noktalardan biri de, Sovyetler'in

Almanya'dan duyduğu derin korku idi. Bu sebeple, Almanya'nın adamakıllı

ezilmesini ve parçalanmasını istiyorlardı. Buna karşılık Churchill, Almanya'nın

5 ayrı bağımsız devlete bölünmesini ileri sürmüştür.Yine bir yemekte

Stalin, Almanya'nın tesliminden sonra 50.000 Alman subayının kurşuna dizilmesini

teklif edecek kadar ileri gitmiştir. Tahran Konferansı'nın önemli sonucu zafere

doğru yaklaşıldıkça müttefikler arasındaki görüş ayrılıklarının da belirmeye

başlamasıydı.Churchill durmadan ikinci cephenin Balkanlar'da açılmasını

ileri sürmüştü. Çünkü Sovyetler'in Balkanlar'a girip bir daha çıkmamalarından

endişe etmekteydi. Tabii bunu Ruslar da farkettiklerinden, bu fikre karşı

gelmişlerdir. Roosevelt ise, Tahran'da mümkün olduğu kadar Stalin'e kur yapmaya

çalışmış ve savaştan sonra Sovyetler'le sıkı bir işbirliği yapabileceği hayaline

kapılmıştı.İngiltere ile Amerika arasındaki bu görüş ayrılığı, savaş

sonrası tasarıları bakımından Sovyetler'i çok hoşnut bırakmış ve bu sebeple de

Stalin, Tahran Konferansı'nda savaş sonrası için fazla bağlayıcı taahhütlere

girişmekten özellikle kaçınmıştır.