Karakutunun Yapılışı
 

Uçakların

rahatça havada kalabilmeleri, uzun mesafelere az yakıtla ulaşabilmeleri, mümkün

olduğunca hafif malzemeden yapılmış olmalarına bağlıdır. Bu malzemeler

çoğunlukla alüminyum ve plastiktir. Kokpitteki sesleri ve uçuş

bilgilerini kaydeden her iki kutu da paslanmaz çelikten yapılır. En ve boyları

yaklaşık 25'er santimetre, derinlikleri 12-13 santimetredir. Kutuların et

kalınlıkları ise 6-7 milimetre kadardır. Kutular ayrıca ısıya ve yangına karşı

tedbir olmak üzere plastikle çevrili sıvı köpük ile de donatılmışlardır.

Kutular o kadar sağlamdırlar ki, denize düşmüş bir uçağın kutuları 7

sene sonra çıkarılabilmiş ama buna rağmen kayıtlar sağlıklı olarak

dinlenebilmiştir. Başlangıçta kutular kanatların birleşme noktasına yakın bir

yere konuluyorlardı. Bu bölge uçağın en ağır kısmı olduğundan düşüş anında bu

ağır parçalar kutuların üzerlerine düşerek zarar verebiliyorlardı. Sonraları

kutular uçağın kuyruk kısmına konulmaya başlanıldı. Tabii bu, uçağın kuyruk

kısmındaki koltuklar insanlar için daha emniyetlidir anlamına gelmez, ancak bu

yer karakutuların uçağın enkazından en uzağa düşmesini sağlamaktadır.

Uçak kazalarının nedenleri değişiktir. Havada bir şekilde infilak ederek

düşen uçaklarda yolcuların kurtulma olasılığı yoktur. Bu nedenle de uçağın

yapıldığı malzeme bu açıdan önemli değildir. Uçak yere bir bütün halinde çarpsa

da düşen bir asansörde olduğu gibi yolcular çarpmanın şiddetinden hayatlarını

kaybederler. Uçağın içine sıvı köpük doldurmak elektronik aletleri

koruyabilir ama insanların sadece ölüm nedenlerini değiştirir. Uçağın

malzemesini karakutu malzemesinden yapmak, parçalanma ve yangından zarar görme

tehlikelerini önler ama ne yazık ki bu malzemeden yapılmış bir uçak da uçamaz.

Karakutuların renkleri kara değil turuncudur. Bu rengin tercih

edilmesinin sebebi enkaz arasından daha rahat fark edilmeleri içindir.