Koku...
 

Mutluluğun kokusu vardır. Her ruh halinin kendine özgü bir kokusu vardır. Aslında insanlar gerçekten konuşmuyorlar. Konuşur gibi yapıyorlar. Öğrendikleri sözcükler var. Birbirlerine onları söylüyorlar. Gerçekte çok azı, çok az zaman için konuşuyorlar. Onların duygu sözcükleri yoktur. Birbirlerine söylemeleri gereken sözleri söylerler. Gerçekte konuşmayan, gerçekte dinlemeyen insanlar iki önemli iletişim aracını kaybettikleri için artık anlaşamazlar.

Koku ve dokunma. İşte gerçek iletişimin iki yolu. İnsanlar ikisini de unuttu.

Koklamak öyle incelikli bir duygudur ki, bugünün insanına öğretilmesi gerekir. Zavallı koku alma duygumuz.Öylesine kötü kokularla bozuldu ki yeniden eğitilmesi gerekiyor.

http://www.senaidemirci.net/kucukler/baba.jpg

Bir kadının kokusu

Bir erkeğin kokusu

Bir çocuğun kokusu

Yaşlı insanın kokusu

Umudun kokusu

Bezginliğin kokusu

Hayata kırılmanın kokusu

Mutluluğun kokusu

İnsanlar bütün bunları unuttular

Dokunma da öyle; insanlar bunu da unuttu.

Bir elin el üstüne konması

Bir omuzun omuza dayanması

Bir sırtın sırta dayanması

Ayakların birbirine sarılması

Bedensel dokunma

Unuttuğumuz ne çok şey var...