Çanta
 

Genç yönetmen yeni filmi için yüzü düzgün, kamera





karşısında rahat, düş gücü gelişkin bir kadın oyuncu





arıyordu.





Gazeteye ilan vererek adayları davet etmişti.





Gün boyu peş peşe girdiği mülakatlardan yorgundu.





O, kendine yeni bir kahve koyarken, sıradaki oyuncu





adayını içeri aldılar.





Alımlı genç kız, yüzünde meraklı bir tebessümle deneme





kamerasının karşısına oturdu ve yönetmenle sohbete





başladı.





Adı Emile Muller'di.





Kısa hasbıhalden sonra yönetmen değişik bir şey





denemiş olmak için Çantanızı açıp bana içindekileri





birer birer anlatır mısınız? dedi.





Genç kız arkadaki çantaya uzandı.





Fermuvarını açtı.





Önce eline gelen iri kırmızı elmayı çıkarıp anlattı:





Bu elmayı sabah tezgah başında meyvelerini





parlatırken gördüğüm manav hediye etti. Çok iştahlı





bakmış olmalıyım.





Sonra bir kitap çıkardı.





Henüz kitabın ilk sayfalarında olduğunu ve okuduğu





satırlardan çok etkilendiğini anlattı. Romanın baş





kahramanının dalaverelerinden söz etti.





Ardından bir gazete çıkardı:





İş aranıyor ilanını orada okumuştu. Listede,





başvuracağı başka işler de vardı.





Sonra makyaj çantası, ajandası ve not defteri...





Yönetmen, bu sonuncudan rasgele bir sayfa çevirip





okumasını isteyince defteri açıp mahcup bir edayla





okudu genç kız...





Özel duygulardı okudukları...





Derken çantanın gizli bölmesine attı elini...





Oradan iki fotoğraf çıkardı.





Biri uyuyan genç bir adam fotoğrafıydı:





Sevgilim diye açıkladı:





Fotoğraf çektirmeyi hiç sevmez de... Ancak uykudayken





çekebiliyorum fotoğrafını...





İkinci fotoğrafın annesinin evlenmeden önceki hali





olduğunu söyledi. O halini şimdikinden daha çok





seviyordu.





Genç kızın, çantadan çıkarıp büyük doğallıkla





anlattığı her bir nesne, bir yapbozun parçaları gibi





onun hayatından kesitler sunuyordu.











Bu oyun, 15 dakika kadar sürdü.





Sonunda yönetmen Emile'e teşekkür etti.





Çıkarken kapıdaki görevliye telefonunu bırakmasını





söyledi.





Arkadaşlar gelecek hafta sizi arar dedi.





Emile çıkarken, yönetmenin asistanı girdi içeri...





Dışarıda bekleyen daha pek çok aday vardı.





Yönetmen gerindi.





Kısa bir mola vermek istediğini söyledi.





Hala aradığını bulamamıştı.





Yeni bir kahve doldururken karşısındaki sandalyeye





asılı çantaya ilişti gözü...





Biraz önce içindekilerin birer birer anlatıldığı





çantaydı bu...





Telaşla asistanını uyardı:





Giden kız çantasını unutmuş, hemen koşup





yetiştirsene...





Asistan kız sandalyeye baktı ve Yoo... O benim





çantam dedi.





Yönetmen, koltuğundan ok gibi fırlayıp kapıya





seğirtti.





Aradığı oyuncuyu bulmuştu.











20 dakikalık bu siyah - beyaz Fransız filmini geçen





hafta, 10. Avrupa Filmleri Festivali'nde izledim.





Kısa filmin adı, filmdeki kızın adıydı:





Emile Muller





Yönetmeni:





Yvon Marciano...





Konusu:





Hiçbir güç, düş gücü kadar güçlü değildir.



Can Dündar

_________________

Hayatta Ya Tozu Dumana Katarsın Ya Tozu Dumanı Yutarsın...