Umuda yolculuklar…
 

Umuda yolculuklar…[/b]



Nasıl da zor alınmış bir karar olmalı; Evini, dostlarını ve o güne kadar havası solunan mekana dair tüm alışkanlıkları bir çırpıda bırakmak..Her sabah ekmek alınan fırından, her vesile ile selamlaşılan güleç yüzlerden, köşeyi dönünce ne göreceğini

iyi bilmekten ve arkasını dönünce bile arkasını iyi görebilmekten vazgeçmek... Yeni bir güne bambaşka bir kentte; Göze her zamankinden önce yada sonra doğan güneşle, havadaki hiç de alışık olunmayan rutubet-is-egzoz kokularının karışımıyla ve

hangisi nereye gidiyor bir türlü akıl erdirilemeyen, ama durmadan ve yalnızca giden otobüslerin korna sesleriyle başlamak.. Ve ne zordur; belki de tek bir yer yatağı ile, kırık dökük bir iki eşya parçasının eve benzetmeye çalıştığı eski bir

odada, geldiğine çoktan pişman olmuş ama dönmeyi de onuruna yediremeyen iki elin arasındaki o yerin yabancısı zavallı bir insan başı.. Başka bir yere, çoğunlukla da köyden kente göçten söz ediyoruz elbette; Verimsizleşen toprakların,

parçalanmış tarım arazilerinin ve el yakan girdi fiyatlarının üretimi zorlaştırdığı kırsal kesimden üç beş parça eşyasını alarak, çocuklarına kendilerininkine benzemeyen bir gelecek aramak için çıkılan bir zorunlu bir yolculuktan söz ediyoruz…

Bu etkilerle bir taraftan kentler; farklı kültürlerden gelen ve kimilerinin -yüksek bir iyimserlikle- mozaik demeyi tercih ettiği, ürküten değişim aralığındaki bin bir çeşit insanla kozmopolit bir yapı sergilerken, diğer yandan da kırsal kesimde

bulamadıklarını şehirlerde arayan üretken yaştaki insanların kaybı sıkça gündeme gelmektedir. Bu noktada göçleri önlemenin yolu kendiliğinden ortaya çıkıyor gibi; büyük kentin çekiciliğini artıran ne varsa mümkün olduğunca kırsal kesime

taşımak..Bu amaçla azımsanamayacak yatırımlar başlatıldığını duyuyoruz, fakat ortada aşılması gereken bir değişim süreci var ve göz ardı edilemez. Değişimi çok çabuk beklemek; sihirli değnek dokunuşlarına inanan bir çocukla aynı bakmaya eş değerdir

ki, bu alanda ihtiyacımız olan asıl bakış tam olarak gerçekçi yaklaşımlardır. Diğer bir bakışla bu konu Avrupa Birliğine uyum süreci içinde de ele alınan ve sıklıkla dile getirilen bir durumdur. Yetersizliğimizin göstergelerinden biri

kabul edilir; bir ayağı İstanbulun lüks semtleri olan, diğer ayağı ise doğunun okuldan, içme suyundan, kanalizasyondan mahrum zavallı köyleri.. Aslında bu tezadı görebilmek için, -çok katlı modern binaların yanında saf tutmuş gecekonduları

kastederek- İstanbulun dışına çıkmaya gerek yok diyenlerinizi de duyar gibiyim. Fakat eminim bu tablonun göz zevklerini tırmaladığını söyleyen insanlar da; Ne çocuklarının birkaç sınıf birden okutulan derme çatma bir okulda eğitim almasını ve ne de

dünyaya gözlerini ilk açtıkları anda kardan kapanmış bir köy yolunda sağa çekmiş bir kızağı görmesini istemezlerdi. Bütün güzelliklerin en ücra köşelere ulaştırılabildiği yarınlar dileğiyle, hoşça

kalın..





Hatice Olgun

haticeolgun2@gmail.com