[iloscuk]

kendimi bazen çok cesur hissediyorum.Öyleki her işin üstesinden gelebilecek kadar cesur.Ama her nedense insanlarla kurduğum ilişkilerde bu şekilde değilim.Ya da insanların beni cesur gördüklerini sanmıyorum.Cesur derken;kendini ezdirmeyen,gözü açık,hakkını arayan,gerektiğinde bağırıp çağıran...Aslında nasıl görsünlerki bunlar benim sahip olduğum değil ;sahip olmak istediğim özellikler.
ben insanlarla ilişkilerimde anlayışlı,pozitif,bağırıp çağırmaya gerek duymadan sorunları çözen,hakkını bile yumuşak bir uslupla arayan biriyim.Ne gibi sonuçlar mı doğuruyor bu?Ezik gösteriyor beni,içine kapanık,herşeyi içine atan biri gibi ve de.

Aslında bu yazıyı yazmak istememin sebebi başkaydı.Bugün bir yakınımın konuşmalarının beni rahatsız ettiğinden bahsedecektim.Bu kişi herşeyi kendinin bildiğini düşünen,zeki,kolay kolay birşey beğenmeyen,beğenebileceği şeylerde bile ufak bir detayda olsa beğenmediğini söyleyiveren,etrafa,insanlara eleştirel bir gözle bakmaya bayılan,hatta kendine de bayılan biri.Beni bu kişinin rahatsız eden tarafı ise ukalalığı. 'O şu sebepten bu şekilde olur,Bu şey bu şekilde kesinlikle olmaz'A bu böyle kullanılmaz ' şeklinde cümleler kurması bana kendimi kötü hissettiriyor.Onun bu ukala tavırları onu kendine güvenen biri gösterebilir ama bana kendimi hiçbirşey bilmiyen bir çocuk gibi hissettiriyor.Bir de ben kimseye bu şekilde hissettirmemek için özen gösteren biriyim.Bilidğim bir konuda açıklama yaparken tarzım çok farklı.Ama bu tip insanlar var çevremde.Ve onlarla nasıl başedeceğimi bilmiyorum.Aslında o cümleleri sarfettikten sonra,bir tek sen herşeyi bilirsin değil mi demek istiyorum da,bazı kişilerin hatırı var ve kırıcı olmaktan korkuyorum.
işte böyle.Ben bu tip insanlarla nasıl başaedeceğimi bilmiyorum.Nasıl davranmam gerek?