[unice]

Ben 21 yasında universte ogrencisiyim.Benim sorunum yaslı teyzelerin tabiriyle bardagın hep bos kısmını görmem gibi birsey.Ailem herseye sahip oldugumu soyluyor gercektende haklılar cevremde beni seven insanlar var ama ne yazıkkı ben onların yuzunu gulduremiyorum.Bu yuzden kendimi suclu hissediyorum.Bunun ana nedeni ise insanların o kadar haksızlık adaletsizlik olmasına ragmen bunu yapanlara hos goruyle bakmaları ve onları sevmeleri ve kendilerine iyilik yapandan cok onları sahiplenmeleriydi.Ben bu durumu içime sindiremiyordum ve nasıl bas edebilirim diye dusunurken uzun zaman sonra kendimi burda buldum.Şimdiki durumum hayattan beklentisi olmayan içi bunalan kimseyle konusmak istemeyen asosyal biri haline geldim.Neden mi cunku basaramadım bu tiplerle mucadelemde yenildim cunku onlar hiç yorulmuyorlar biz iyilerse sanırım yoruluyoruz ve bu hale gelioruz ben ne yapcam simdi yeniden ayaga kalkmam hayatla savasmam lazım biri elimden tutsun nolur bu yasda bu agırlık cok fazla tasıyamıyorum :(((