Sıradanlık ile samimiyet arasındaki ilişki
 

Yakın zamanda okuduğum Yapay Zeka isimli kitaptan alıntıdır;



İnsanların arasındaki her konuşma, ne kadar önemsiz olursa olsun, sıradan sözlerin çokluğu ile sağlamlaşan bir dünyayı şart koşar. Sıradanlığın yitirilişi bu gerçekliğe duyulan güvenin sarsıntıya uğramasına yol açar.



Buradan çıkarılabilecek en sade sonuç yakın dostlarımızla samimiyetimizin onlarla yaptığımız kendini yineleyen konuşmalarla arttığı..



Kitapta okuduğum bu iki cümle beni uzunca bir süre düşündürdü ve çevremde bu durum üzerine gözlemlerde bulundum. Farkettim ki her gün görüştüğümüz arkadaşlarımızla yaptığımız sıradan konuşmalar bizim rahat davranmamızı sağlayan önemli bir etken. Yeni tanıştığınız birisinin karşısında oluşan heyecan da bu sıradanlığın olmamasından kaynaklanıyor; bana en ilginç gelen kısım da burası



Sizlerin de bu konuda neler düşündüğünüzü merak ediyorum?