Sadece Avuntu Mu?
 

Arkasına bakmadan ilerliyordu karanlıkta. Zifiri karanlık ve ayak sesleri.









Sanki dünyada tek o vardı yaşayan...









Ne önünü görebiliyor, ne de geriye dönüp bakmaya cesaret edebiliyordu.









Sadece yürümüş olmak için yürümek...









Amaçsız, nereye olduğunu bilmeden ve YALNIZ...









Ağzını açsa sanki rüzgar susturacak, geriye hamlesinde önü kesilecek. Öyle KORKAK...









Aklından geçen sayısı belirsiz düşünce. Kimi unutulmaya yüz tutmuş, kimi unutulmaz. Öyle GERÇEK...









Koşmak gerekti. Nereye olduğunu bilmese de, adımlarını görmese de. Hızlanmalıydı.









Tek düşünce biraz IŞIK...









Koştu, koştu, koştu...









Kanter içindeydi,uyandı. Hayatı bu rüya kadar gerçekti. Her günü akıp geçiyor ama ne yapacağını bilemiyordu.









İnsanlar ne kadar başka başkaydı. Kaybolmuştu içlerinde.









Tutunmak gerek miydi hayata? Herkes gibi...









Sıradanlaşmalı mıydı duygular, lafta mı kalmalıydı konuşmalar? Maskesi olmalı mıydı?









Dışlanmıştı. Sebep?









Farklı olmak... Olağan insan grupları içinde yer almamak. Hayatı sıradan yaşamamak.









İlgi çekmek oldu amacı. Görünürde(!)









Anlaması gereken bir şey vardı. Her insan kendi içinde yalnızdı. Ama bir başınalık başka...









Bir başına yaşamıştı hayatı, bir başına ölecekti. Anlaşılmadan ve sessizce.









Boşuna mıydı koşturmacalar?









Umut diye bir şey var mıydı?









Yoksa Sadece bir AVUNTU MU?









Nazlı Savran

Kaynak: HamileBilgi