[bluemoon24]

Gülseher Tatlıtürk ün Doğum Hikayesi

Merhaba bütün anneler ve anne adayları,



Aslında bu öyle büyük bir macera ki yaşarken farkında bile değilsiniz ne yaşadığınızın. Çünkü bu duruma en az 9 ay hazırlansanız da asla hazır olamıyorsunuz. Ne kadar hayal etseniz de yaşadığınız olayın güzelliği hayal gücünüzü hep geride bırakıyor. Bunun tarifi yok. Sadece yaşamak gerekiyor. Yoksa hep bir şeyler eksik kalıyor.



Biz eşimle 2003 yılında tanışıp 2005 yılında evlendik. Ben 33 eşim 35 yaşında idi. Dolayısıyla bebek için fazla bekleyecek durumda değildik. Ama benim içinde hep bir korku vardı. Ya olmazsa diye. Hatta bu konuda planlar bile yapıyordum. Çünkü etrafımızda öyle çok çocuğu olmayan ve bunun için her yolu deneyen arkadaşlarımız, yakınlarımız vardı ki. Eşime bu korkumu açınca bana hep kızar ve pozitif düşünmemi söylerdi. Ayrıca ağır ve hayatımın sonunda kadar onunla yaşayacağım bir mide rahatsızlığı geçiriyordum. O an anne olmam imkansızdı. Doktorun izin vereceği anı bekliyordum. Her şey yolunda gitti.



Neyse kızımız fazla nazlanmadı. Ben tahmin edemedim. Çünkü Antalya'ya gitmeye hazırlanıyorduk. Her şey ayarlanmıştı. İş arkadaşımın ısrarı ile hiç umutlanmadan test aldım. Sabah erken kalkar yaparım diye düşünürken rüyamda şu anda farklı şehirlerde yaşadığımız en yakın kız arkadaşım '' Hadi kalk yap şu testi '' diyerek beni uyandırdı. 13 Eylül 2006 'da sabahın altısında. Bu kadar erken beklemediğimden test yaparken hiç heyecanlanmadım Ama pozitif olduğunu görünce herhalde bir 10 dakika yerimden kalkamadım. Sonra eşimi uyandırdım. O da tek gözü kapalı olarak teste bakıp ben sana söylemiştim dedi ve bebeğim hayatımıza ilk defa böyle girdi.



Sonra herkesin bir anda haberi oldu. İlk işim doktora gitmek oldu. Ama giderken de kanamam başladı. Varla yok arası bebeğim gidecek diye neye uğradığımı şaşırdım. Aynı korkuyu 9 ay boyunca yaşadım. Çünkü dönem dönem bunlar devam etti. Hastaneye korku ile koşmalar. Yataktan kalmadan yatmalar. Hep dua ettim bebeğim benimle kalsın diye. Böylece her günü başka heyecan ve korkularla dolu aylar geçti. Ailem ve eşim hep yanımdaydı. Bebeğimin kız olacağını öğrendik. Ama herkes erkek olacak diye iddia ediyordu. İsim aradık ta ki kızım doğana kadar. Karar veremedik. En çok kavga ettiğimiz konu bu oldu eşimle hamileliğim boyunca.



Doktorum her seferinde aynı tarihi veriyordu.19 Mayıs 2007. Bu tarihe odaklanmıştık. Mart ayının sonuna kadar işimin başındaydım. Ama gün geçtikçe ağırlaşıyordum. Bebeğim ise hiç durmadan hareket ediyor bazen nefesimi kesiyordu. Herkes bebeğin erken geleceğini söylüyordu. Son hazırlıkları da tamamlamaya çalışıyorduk ki doktorum bebeğin her an gelebileceğini söyledi. Nisan ayının 20 sinden sonra beklemeye başladık. 26 Nisan da kontrol için ablamla doktora gittik. Sabah eşime işe giderken şakayla karışık ‘ biz doktora gidiyoruz belki eve dönemeyiz. Sende işten geri gelebilirsin ‘ diye takıldım.



Nts ye bağlandığımda bebeğim hiç hareket etmedi. Bir tuhaflık hissettim. Ama doktorum beni heyecanlandırmamak için geçiştirdi. Muayeneye aldığında kızımın yola çıktığını ve rahmimde açılma olduğunu söyledi. Senin sancın var dedi. O an ablamın zıpladığını ve ağlamaya başladığı gördüm. Bense benim sancım yok. Onlar son gün ağrısı diyordum. Sonra da ben mi bugün mü doğuracağım diye sormaya başladım. Hemen eşimi aradım. Bu arada ablam durmadan ağlıyordu. Eşimde iş arkadaşlarına ‘ Bir gün böyle telefon çalacak ve ben uçarak gideceğim ‘ diyormuş. Aynen öyle oldu. Cüzdanı da dahil her şeyi işyerinde bırakıp taksiye atlamış. Doktorum bu arada karnın tok bebeğin de alınması lazım epidural yapalım dedi. O ana kadar hiç bu yöntemi düşünmemiştim. Yapamam gibi geliyordu. Ama beni ikna etti ve pek seçeneğimde yoktu. Kontrole geldiğim için yanımızda hiçbir şey yoktu ve ağabeyim komşularla evden eşyalarımızı getirdiler. Ben bir taraftan ağlıyor, bir taraftan telefonla konuşuyordum. Duyan arıyordu. Eşim elinde kamera her şeyi kaydediyordu. Sedyeyi getirdiklerinde korkudan hiçbir şey hissetmiyordum. Herkesle vedalaşıp kızımı almaya gidiyorum diyerek odadan çıktı. Ameliyathanede is bacaklarımın titremesine engel olamadım .İğne yaparken iki kişi beni tutmak zorunda kaldı. Doktorum her aşamayı anlatıyordu. Bense kızımı görmeye odaklandım. Sakinleştirici iğneyi reddettim Doktor kızımı çıkarıp göbek kordonunu keserken nefesim kesildi. Sonra avaz avaz bağırdı kızım. Göğsüme bastırdıklarında hissettiklerim anlatılamaz. Kızım erken doğmuştu, küçük doğmuştu ama çok şükür sağlıklıydı. Ve ben mucizeyi yaşamıştım. O benim her şeyimdi. Bundan sonraki hayatımın anlamıydı. Ve ben Dilay için her gün şükrediyorum.





Kaynak: Bebek