Duygu Öykü nün Doğum Hikayesi
 

Duygu Öykü nün Doğum Hikayesi

Eşimle üniversiteden beri arkadaşlığımız vardı, hep evlenmemize 5 sene var,4 sene var diye sayıyorduk ve o sene geldi 15 Kasım 2004. Evlendik, çok mutluyuz derken 6 ay geçti, bu arada çocukları o kadar çok seviyoruz ki, nerde çocuk görsek dayanamaz, gider severdik.

O ay adetim 1 hafta gecikti, hissediyorum sen ordasın, o gün Fethiye ye gideceğiz, evde test yaptım 2.çizgi belli belirsiz. Kendimce hamile değilim diye geçiriyorum, ama içim içimi yiyor. Ellerimde valizler[img]/images/smilies/smile.gif[/img]) Eczaneye indim, işyerimizden gideceğiz. Eczacıya sordum hamile olabilir miyim diye, o da evet çok büyük ihtimalle dedi. Ne olduğumu anlayamadım, oradaki koltuğa oturdum kaldım, sonra işyerime gittim, şoktayım. Eşim geldi, haberi verdim.





Şaşkınız, ne oluyor, nedir anlayamıyoruz bile, bizim minicik bir bebeğimiz olacak. Cinsiyetini bile bilmiyorum ama adı Öykü olacak(Öyle de oldu) Derken aylar ayları izledi. Hamileyken hiç oturmadım, hep çalıştım, gezdim, keyfini çıkardım. Rahattı hamileliğim, prensesim beni hiç üzmedi. Doktorla son kez görüştüm,11 Şubata gün aldık. Sezeryanla gelecek bebeğim bana. 06.06.06 gecesi belime bir sancı saplandı. Dikkate almadım. 1 saat sonra tekrar. Dayanamıyorum, ağlıyorum, korkuyorum ama mutluyum sanırım geliyorsun... Doktorumu aradık, hastaneye gelin dedi, nasıl çıktık bilmiyorum, babanın suratını hiç unutmayacağım, böyle endişeli ve şaşkın görmedim onu. Giderken yağmur başladı ama nasıl yağıyor, yani yolda kalsak, kalırız. Ağlıyorum, korkuyorum ama mutluyum. Hastaneye geldik o yeşil kıyafetleri giydirdiler, korkuyorum ama çaktırmıyorum, herkes bana güveniyor [img]/images/smilies/smile.gif[/img])







Ameliyathanedeyim, korkuyorum, hemşireye, oradaki anestezi uzmanına elimi tutun, elimi tutun diye resmen yalvarıyorum. Doktorum geldi. Epidural anestezi oldum, belden aşağısı uyuşuk ve örtüyü çektiler önüme. Sorular soruyorlar, yok adı ne olacak, yok göbek adı var mı? Bu arada sakinleştiriciyi verdiler. Tersliyorum insanları nedensizce, sanki bana kotu bir şey yapacaklar. Ve başlıyorlar, ben ne oluyor, niye kimse konuşmuyor diyorum. Meğersem aradan 15 dakika geçmiş de, bebeğimi bana gösterecekleri için yıkıyorlarmış. İşte seni gördüm özlemim, yaşamım, hayat kaynağım. Ellerini öpüyorum, canım benim diyorum, ağlıyorum, ağlıyorum…







Bunları da yazarken ağlıyorum, seni seviyorum, Allah ım seni bana verdi, baban da ben de seni çok seviyoruz, Öykü m sen bizim Öykü müzsün.



Kaynak: Bebek