hakiki öğretmenlerim
 

HAKİKİ ÖGRETMENLERİM Hasan Basri ölüm döşeğinde yatarken, ziyaretine gelen dostlarından birisi ona sordu: "Ey üstad, senin öğretmenin kimdi? Sana kimler ders verdi?" Hasan Basri bu soruya önce gülümsedi, sonra da şu cevabı verdi: "Benim yüzlerce, binlerce öğretmenim oldu. İsimlerini tek tek sayınam günler hatta haftalar alır. Hem buna vaktim de yok. Ama benim bir öğretmenim oldu ki sana onu anlatacağım." Bu öğretmen bir hırsızdı! Bir keresinde çölde kaybolmuştum. Nihayet bir köye ulaştığımda vakit o kadar geç olmuştu ki, her yer kapanmıştı. Bil' ara gece karanlığında bir adam gördüm; bir evin duvarını delmeye çalışıyordu. Yanına yaklaşıp nerede kalabileceğimi sordum. Adam: "Gecenin bu vaktinde kalacak yer bulman çok zor, ama istersen benim gibi bir hırsızla kalabilirsin." dedi. O gece çaresizlikten o adamın yanında kaldım. Ama daha sonraki günlerde. Tam bir ay! Adamın bazı davranışları o kadar güzeldi ki beni kendine bağladı. Her gece: "Ben şimdi işe gidiyorum. Sen dirilen ve ibadet et" derdi. Dündüğünde: "Bir şey bulabildin mi? diye sorardım ve o da: "Bu gece değil, ama yarın yine deneyeceğim inşallah” derdi.onu hiç ümitsizlik içinde görmedim, hep neşeliydi. Ben daha sonraki yıllarımı hep dualarla ve zikirlerle geçirdim;ama hayatımda hiçbir şeyin değişmediğini görüp öylesine derin bir ümitsizliği ve karamsarlığa düştüm ki bazen her şeyi bırakıp kaçmak istedim. İşte öyle zamanlarda hep hırsızın her gece söylediği o söz bana ışık tuttu: "Bugün yapamadım, ama yarın inşallah!" İkinci öğretmenim ise küçük bir çocuktu.Bir şehre girmiştim.sokakta o çocuğun yanmakta olan bir kandil ta§ıdığını gördüm. Kandili camiye götürüyordu. "Kandili kendin mi yaktın?" diye sordum çocuğa. "Evet, efendim" dedi. Ona yine sordum: "Kandilin henüz yanmamış olduğu bir an vardı, sonra yandığı bir an geldi. O halde, bana ışığın nereden geldiğini gösterebilir misin?"