[Umutlu]

Sürecek*

Bi mayıs akşamı başladı bizim öykümüz.
Deniz kenarındaki çay bahçesinde, gün geceye yaklaşıyordu, İstanbul’a yaz geliyordu.
Ve bizim kalbimize hiç hesapta olmayan bir aşk geldi.

Tanıştık...

“Senden önce hayatım...” diye başlayan cümlelerde anladık
birbirimizden vazgeçemeyeceğimizi.
Terk etmeyi ve birbirimizi sevdiğimizi anladık...

Anladık...


Güneşli bir havada yapılan yürüyüş de heyecanlandırdı bizi,
Yağmur altında sarılıp ıslanmak da...
Aynı yastıkta uykuya dalmayı da sevdik,
Uzun bir hasretin acısı, ağlayarak telefonda çıkarmayı da.. Mutluyduk...


“Aşık olmak değil aşık kalmak zordur”
Zorlanmadık.
Sevdik, sevildik.
Her zaman her yerde “aşık kalmayı” başardık.
Başardık...


Bu öyküde üzüldüğümüz anlar da oldu.
En acı göz yaşlarımızı birbirimizin omzuna akıttık.
Sarıldıkça ağladık, ağladıkça sarıldık.
Ağladık...


Bazen sevgiden kırdık birbirimizi, bazen nefretten.
Günlerce küs kaldık. Hiç konuşmadık.
“her şey bitti “ dediğimizde,
döndük, yeniden başladık...
Kırılgandık...


Birbirimizden
Sabrı,
Bağırmayı,
İç dökmeyi,
Küfretmeyi,
Kilit vurulmuş sevgi sözcüklerini dile getirmeyi,
Bir insanı her şeyiyle sevmeyi öğrendik.
Sevdik...

Biz bebekleri çok sevdik.
Her bebek gördüğümüzde haleti ruh-iyemiz değişti.
Bebeğin sıcaklığını hiç eksik etmedik hayatımızdan.
Onlara benzedik
Hep bebek gibi sevilmek istedik... Inga..ınga...


Sevdik detone seslerle şarkı söylemeyi.
İşkence çektirdik birbirimize ama hiç şikayet etmedik.
Sonuna kadar dinledik şarkılarımızı...
Söyledik...



Gözlerimizi kapadık, düşledik...
Söğüt ağacının gölgesinde sallanan hamağı,
Güney Afrika’daki safariyi,
Evimizde yapacağımız salatayı,
Çayımızı, kitaplarımızı,
El ele yürüyen iki yaşlı sevgiliyi...
Düşledik...


Aklımıza geldi mi,
O mayıs akşamı birbirimizin kalbine girerken
bu kadar uzun süreceğimiz...

Kim bilir ???
Sürecek...

*Yazan:Cihan YAVUZ