Pencere önü çiçeği
 

Çeşitli boylarda çiçeklerin süslediği odası herkese açıktı. Uzun yıllar kaldığı ABD den üniversiteye dönmesi kliniği canlandırmıştı. Sıkıntılı halini hepimiz yadırgıyor, sormaya çekiniyorduk.







Bir öğle yemeği sırasında cesaretimi toplayıp konuşturmaya çabaladım. Ne de olsa sevilen hocalardandı ve sıkıntılı gördükçe üstümüze alınıyor, kusuru kendimizde arıyorduk. Üniversite yönetiminin hevesini kırmış olması kuvvetli olasılık olarak geliyordu, çoğumuza. Anlamsız bürokratik baskılar yüzünden az öğretim üyesi kaçırmamıştı, üniversite yönetimi, ne de olsa.



Önce yok bir şey deyip konuyu kapatmak istese de sonra dili çözüldü. İki oğlu olduğunu, liseyi bitirdikten sonra üniversite için ikisinin de burs bularak yurt dışına gittiğini, evde eşi ile yalnız kaldığını anlattı.







- Çok sıkılıyorum dostum, çok. Ev bomboş geliyor. Eşim benden beter durumda.







- Ama siz de uzun yıllar yurt dışında görev yapmışsınız. Armut dibine düşer derler, çocukların da sizi örnek alması gayet normal. Sıkılmanızı anlamakta zorlanıyorum. Bence çocuklar için iyi olmuş.







Başlangıçta ben de kendimi böyle teselli ettim diye yanıt verdi. Konuşmaya devam etmek için odasına geçtik. Pencerenin önü çiçekler ile doluydu. Kahve için su kaynatırken çiçekleri sulamaya, toprağını ayıklamaya başladı. Bir yandan da sürdürdü konuşmasını.







- Benim de idealimdi Amerika'ya gidip kendimi orada kanıtlamak. On yıldan fazla kaldım oralarda. Çocuklarım orada doğdu. Adı sanı duyulmuş merkezlerde çalıştım. Bu arayışım kendimle yüz yüze gelene kadar sürdü. Ancak öyle dönebildim buralara.







- Yani oralara gittiğine pişman mısın?



Ayağa kalktı. Pencereye yöneldi. Çiçek saksılarından birini eline aldı.







- Doğup büyüdüğüm evde rahmetli annem hep çiçek yetiştirirdi. Öyle okumuş biri değildi. Ev hanımıydı. Ama çiçeklerden anlardı. En iyi ışığı ve nemi alacağı yerleri bulmaya çabalar, çiçeklerin yerlerini değiştirirdi. Onun elinde çiçekler başka güzel olurdu. En narin bitkiler bile çiçeklenirdi. Kendimi o bitkiler gibi hissediyorum.







- Nasıl yani?







- En güzel ışığı nemi ortamı bulunca açan çiçekler gibi. Üniversiteyi bitirdiğimde kendimde gizil güç, bir cevher olduğunu düşünüyor ve bu cevheri açığa çıkarmak, işlemek için uygun ortam olarak gördüğüm ABD'ne gitmek gerektiğine inanıyordum. Dahası ABD'ne gitmek de yeterli gelmedi, çok yer değiştirdim. Adı sanı duyulmuş pek çok üniversitede çalıştım. Annemin saksıları gibi önce pencere önüne çıktım sonra kendime uygun ışık ve ortamı aradım çiçeğe durabilmek için.







- Doğrusu güzel benzetme. Peki sonuç ne oldu.



Yeşil büyük yaprakları olan çiçeksiz bitkilerden birini işaret etti.







- Günün birinde anladım ki, ben aslında bu bitkiye benziyorum. Hiçbir zaman çiçek açmayan kendini yapraklarının güzelliği ile ortaya koyan çiçeksiz bir bitkiye. Nereye gidersem gideyim çiçek açmayacaktım. Sadece yaptıklarım ile kendimi ortaya koyacak ama bir zamanlar hayalini kurduğum Nobel ödülü kazanmış insanlığa büyük yarar sağlamış bilim adamı olamayacaktım.



Kendine haksızlık ettiğini düşünüyordum. Ülkeye dönme kararını vermesinde kendi ile yüzleşmiş olmasının büyük etkisi olduğundan, daha cılız bile olsa doğup büyüdüğü toprakların bitkisi gibi olmak istediğinden söz etti. Çocuklarının da benzer arayış içinde yurt dışına yönelmiş olması onu rahatsız ediyordu. Sıkıntı içinde pencereden dışarı baktı.







- Çocuklarım gittikten sonra daha iyi anladım. Çiçek açamamıştım ama ailem ile mutluydum bu dünyada. Aradığım ortamı bulmuştum. Dahası kendimde aradığım çiçeğin çocuklarım olduğunu fark ettim. İçimdeki o bulmayı ümit ettiğim cevheri onlarda görüyordum sanki. Ama çocuklarım gitti. Çiçeğimi kopardılar sanki, yine kendimle kala kaldım.







Pencereyi açtı, saksılardan birini dışarı çıkardı, diğerini gölgeye aldı. Havaların ısındığından, bazı çiçekleri güneşe, bazılarını ise gölgeye almak gerektiğinden söz etti.



İzin istedim. Masasındaki menekşe saksılarından birini elime tutuşturdu. Ona iyi bak, uzağa koyma, masanda dursun iyi arkadaştır dedi. İşlerinin başına döndü.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri