|
Herşeyin Başı Sağlık... Herşeyin Başı Sağlık... Her şeyin başı sağlık derlerdi. Ben bu kelimenin ne demek olduğunu çok iyi öğrendim. Ata mla öğrendim. Eve geldiğimde ateşlenmiş buldum Ata Beyi. Ablamıza sorduğumda “yeni başladı, ateş düşürücü verip duş yaptırdım†dedi. Tekrar bir duş aldırdık birlikte. Derken babamız göründü kapıda. Telaşla hastanenin yolunu tuttuk; lökosit sayımı yaptırmalı, enfeksiyonun neden kaynaklandığını öğrenmeliydik. Sonuç beklemediğimiz gibiydi “16300†olmuştu lökosit… Derken doktorumuzla görüştük ve evimize geldik. Ben elimde derece ateşini ölçüyordum, eşim bir yandan ateşini düşürmeye çalışıyordu. Gösterge bize 40,2 diyordu! Parmaklarının hafiften morarır gibi olduğunu görünce tekrar hastanede aldık soluğu. İnanılmazdı, içim sıkışıyordu sanki... Nasıl çaresiz kalır insan, işte o an anladım! Muayene esnasında doktora defalarca tekrarladığım aynı şey 40,2, 40,2! Doktorumuzun derecesi ile 40,4. Alarm havasında acildeki koşuşturmanın ardından ıslak havlularla bir hemşire karşıladı bizi... Önce soyduk, ateşini düşürmeliydik. O esnada beni korkutan tek şey menenjit şüphesi! Menenjit geçiren çocukların boynunda sertlik oluşur ve çenesini göğsüne değdiremezmiş. Doktorumuz sürekli boynunu ve ateşini kontrol ediyordu. Ben ise gördüklerim karşısında şaşkın, sadece koşturuyordum. Tahliller, laboratuar, hemşire, doktor görüşmeleri… Anjikatın bir bebekte nasıl durması gerektiği... İÇİM ACIYORDU!... Geceyi hastanede geçirdik. Önce ateşimiz düştü, sonra tahlillerimiz çıktı. Enfeksiyon sadece kandaydı. Sevindirici haber: idrarımız temizdi. Artık çıkabilirdik ama henüz her şey bitmiş değildi. Bir sürü talimat ve ilaçlarlarla ayrıldık hastaneden. Her dakika ateş kontrolü yapıyorduk. Derken inanılmaz döküntüler oluşmaya başladı vücudumuzda… Soluğu tekrar hastanede aldık. Doktorumuz burada da rahatlatmıştı bizi; yüksek ateşin belirtisiydi ve korkulacak bir şey yoktu. Hafta sonu gelmişti. İstanbul dışına çıkmayı düşünmüştük eşimle. Ata için de bir değişiklik olur, diyorduk kendimizce. Doktorumuzun bu soruya cevabı “kesinle hayır†olmuştu! O anda eşimle “doğa bize gelmezse biz doğayı evimize getiririz†dedik. Nasıl mı? Atladık arabamıza, Bauhaus ta aldık soluğu. Ata Beyi toprakla tanıştıracaktık. Önce herkes kendi tohumunu beğendi; eşim süs kabakları, ben biber, Ata Bey de domates ekmek istedi. Çok keyifliydi, sonrasında saksılarımızı seçtik ardından topraklarımızı, tamamlayıp döndük evimize... Şimdi ekmeye gidiyoruz... Ata Bey ilk domatesini yetiştiriyor. Çok mutluyum hem de çok! Oğlum sağlığına kavuştu. Şimdide doğaya... Kaynak: Bebek |
| WEZ Format +3. Şuan Saat: 02:58 AM. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.