Abartılan Çocuk Sevgisi
 

Abartılan Çocuk Sevgisi Aşırı istenilen,geç kavuşulan,tek çocuk,ilk çocuk,tek erkek veya kız çocuk,en



küçük çocuk,geniş bir sülalenin tek erkek çocuğu gibi çocuklar genellikle



abartılmış sevginin odak noktası olurlar.El bebek gül bebek



büyütülürler.Kucaktan yere indirilmezler.Genellikle bu tür çocuklar erken



konuşup geç yürürler.Aile tarafından çocuğun her çağrısına cevap verilir.Bir



kral gibi her dediği hiç istisnasız anında yerine getirilmeye çalışılır.Bu tür



çocukların üzerlerine titrenir.Ağlamasın,üşümesin,terlemesin hasta olmasın,



yorulup incinmesin,mikrop kapmasın diye aile üyeleri ellerinden gelen tüm



gayreti gösterir.Adeta çocuk bir cam fanus içinde büyütülür.



Abartılmış sevgi ve aşırı koruyuculuk daha çok anne çocuk ilişkisinde ortaya



çıkmaktadır.Aşırı koruyuculuğun ve sevginin altında yatan ana sebep annenin



yalnızlığı ve hayattan özellikle de eşinden ve evliliğinden beklediğini



bulamamış olmasıdır.Aşırı koruyucu anne çocuğuyla öyle bütünleşir ki onun



büyüdüğünü ve olgunlaşabileceğini asla kabul etmek istemez.Bu tür anne baba lar



(Çocuklar genelde üç yaşından itibaren rahatlıkla kaşık kullanabilir)çocukları



8-9 yaşlarında olmasına rağmen yemeklerini kendileri yedirmek isterler. Ergenlik



çağında bulunan 13-14 yaşındaki çocuklarına kendileri banyo yaptırmak



isterler.Çocuğun veya gencin kıyafetlerini anne baba seçer.Çocuğa evde seçim



konusunda pek söz hakkı verilmez.Çocuk ergenlik çağına girmiş olmasına rağmen



anne çocuğuyla yatmak ister.Sebep olarak da Geceleyin çocuk korkulu bir rüya



görür de, korkarsa ben onun sesini duyamam,onun yanın da olmalıyım .gibi



bahaneleri vardır.Anne bu tür davranışlarıyla çocuğu- na olan derin sevgisini



dile getirdiğini ve çocuğuna yardım ettiğini düşünmek- tedir.Ama gerçekte kendi



yalnızlığını ve mutsuzluğunu ,çocuğuna kendisini adayarak telafi etmeye



çalışmaktadır.Çocuğunu kendine aşırı bağımlı yaparak kendisini değerli ve eşi



bulunmaz hissetmektedir.Çünkü çocuk en ufak davranışta dahi annesinin fikrini



almaktadır.Anne çocuğu kendisine tutsak etmekte ve bağımlı kılmaktadır.



Aşırı koruyucu ve abartılı sevgisi olan anne babalar çocuklarına derin duygusal



bağla bağlıdırlar.Anne baba çocukları için sebepsiz yere aşırı kaygı



içindedirler.Bu kaygı da onları çocuklarını aşırı korumaya yönlendirir. Çocuğu



mutlu edemeyeceklerini düşündükleri için hep endişelidirler.Çocuğa karşı boğucu



şefkat gösterirler.



Çiçeğin suya ihtiyacı vardır ama çok sularsanız ölür gider.



Bu tür ailelerde çocuğa doğal yaşam hakkı verilmez.Onu ilgilendiren kararlar da



yaşı kaç olursa olsun fikri sorulmaz.Çocuğa ve onun problemlerine karşı objektif



davranılmaz.Çocuğun yanlışları anne baba tarafından görülmek istenmez, olanlar



ise bertaraf edilmeye çalışılır. Anne baba çocuğa yaptırmak istedikleri bir



davranış için duygu sömürüsü,(yemedim yedirdim,giymedim sana



giydirdim,gençliğimi sana feda ettim..) metodu ve şiddetli şefkat yöntemi



kullanırlar.



Aşırı bağımlı bir çocuk kendine ait bir kişilik yapısı geliştirmekte çok



zorlanır.Aşağıdaki örnek sanırım size biraz yardımcı olacaktır.



8 yaşındaki A.Ö. okul başarısızlığı nedeniyle annesi ile birlikte sorunun çözümü



için başvurmuştur.Kısa bir öz geçmiş ve genel problemin hikayesi



(Anemnez)alındıktan sonra çocuğun okul korkusu geliştirdiğini tespit ettim.



Aramızda şu konuşma geçti.



En çok hangi yemeği seversin A.Ö. ?



Çocuk çekingen ürkek bakışlarıyla önce annesine sonra bana baktı.Annesinin



sorduğum soruya cevap vereceğini ümit ederek susmayı tercih etti.



Peki patates kızartmasını sever misin?Diye sorduğumda ise annesine yönelerek



Anne ben patates kızartmasını seviyor muyum? dedi.8 yaşındaydı ve hala hangi



yemeği severek hangi yemeği ise sevmeden yediğinin farkında dahi değildi.Çünkü



bu güne kadar ona bu konu hakkında hiç soru sorulmamıştı.



En iyiyi anne baba bilir.Çocuk için en iyi kararları anne baba



almalıdır.Mantığı evde hakimdi.Çocuk okulda ailenin verdiği sevgi ve desteği



bulamadığı için okulu sevmiyor ve ders çalışmıyordu.Amacı ise okuldan bir an



önce kovulmak ve evde rahat bir hayat sürmekti.



Bu konuda verebileceğim diğer bir örnekse:



Çocuk 9 yaşında idi.Gece gündüz devamlı altını ıslatıyordu.Herhangi bir fiziksel



bozukluğu da bulunmuyordu.Yaptığım görüşmeler sonucunda ise anne- nin çok titiz



ve aşırı koruyucu olduğu ,bu nedenle de ortalığı kirletecek düşün- cesiyle 5



yaşına kadar çocuğun devamlı altının bağlandığı ve 5 yaşından sonra ise gece



bezlenmesine devam edildiği ,çocuk tuvaleti kullanmak istedi -ğinde ise normal



temizliğinin kendisi tarafından değil de annesi tarafından yapıldığı



öğrenildi.Çocuk tepki davranışı olarak artık devamlı altını ıslatmayı tercih



etmişti.Böylelikle annesine sinir krizleri geçirttirerek ondan bir nevi intikam



alıyordu.

Bu somut örneklerde anne babanın aşırı koruyucu tavır ve yoğun sevgi



bombardımana çocuğun tutulmasının ne kadar yanlış olduğu görülmek- tedir.Çocuğun



yeterli kas gelişimine sahip olduktan sonra tuvaletini kendi kendisine yapmasına



ve kendi başına yemek yemesine ,uyumasına,giyinip soyunmasına,kendi seçimlerinin



olmasına,arkadaşlarının davetlerine katılmasına ve onları davet



etmesine,psiko-sosyal gelişiminin tamamlanmasına sevgi ve koruyuculukta ölçülü



davranarak onlara yardımcı olmalıyız.Onlara özerklik tanımalıyız.

ABARTILMIŞ SEVGİ VE AŞIRI KORUYUCU ANNE BABA TUTUMUNUN



ÇOCUĞUN KİŞİLİK GELİŞİMİ ÜZERİNDE KALICI ETKİLERİ

Aşırı koruyucu ve abartılmış sevgi ile büyütülen çocuklar hayata ve sosyal



yaşama gereğince hazırlanamazlar. Hayattan edinmeleri gereken deneyimleri



edinmeden hayatla karşı karşıya kaldıklarında uyum sağlamakta güçlük



çekmektedirler.Ailenin sıcak kucağından ayrılmak istemezler.Toplum içinde bu tür



çocuklaraAnne kuzusu veya Süt çocuğu gibi isimler takılmakta ve bu şekilde



muamele görmektedirler.Beceriksiz, çekingen ve sakar görünür- ler.Atılım ve



başarma gücünden, kendilerini kabul ettirme istek ve yetene ğinden



yoksundurlar.İçlerindeki cevher kolay kolay su yüzüne çıkmaz . Çoğunlukla



başarısız ve mutsuz olurlar.Toplumsal yaşam bir kavga ve bir güç yarışıdır.Çocuk



bu yarışta baştan yenilgiyi kabul eder.Çocukta yarışma isteği dahi



görülmez.Aileden uzak yaşamak çocuk için oldukça acıdır.



Ailenin aşırı hoşgörüsü ve çocuğa olan düşkünlüğü çocuğu bencil yapar. Çocuk



dünyanın merkezi olarak kendisini görür.Daima dikkat çekmeye ve etrafındaki



kişileri kendi emri altında tutup,hizmet ettirmeye çalışır.Çok zayıf bir sosyal



uyumu vardır.Arkadaş çevrelerinde lider olmadığı zamanlar dışlanır- lar.Çocuk



kendini topluma kabul ettirmek için zaman zaman isyankar davranışlar



sergileyebilirler.



Çocuk ailesine olan bağımlılığını dış çevreye de genelleyebilir.Onu himayesi



altına alabilecek herkese karşı bağımlı olmaya başlar.Yaşamı boyunca bu böyle



devam eder. Ailesinden gördüğü sevgi ve himayeyi de eşinden bekler.Hiç



büyümeyenYetişkin-çocuk olarak kalırlar.



Anne baba olarak çocuğa doğal yaşam fırsatını vermeliyiz.Psiko-sosyal gelişimi



için yardımcı olmalıyız.Gelecekte girişimci,sosyal ve olgun bir kişi olması için



imkanları sağlamalıyız.



Çocuklar hayatları boyunca kendi ayakları üzerinde kendileri durabil-



melidirler.Anne baba olarak bizim görevimiz çocuklarımıza iyi örnek olarak



rehberlik etmek ve kendi başlarına sağlıklı ,mutlu bir hayat sürmeleri için



gerekli imkanları sağlamak ve eğitimi verebilmektir.