[ac_milan_ac]

bugün bir şey farkettim... bir insan içindeki duyguyu etrafındaki yakınlarıyla paylaşmalı . örneğin bir kişi müzik dinlerken film izlerken spor yaparken maç izlerken konserdeyken kitap okurken vs. içinde o kitap o müzikle ilgili bir şeyler düşünür ve hisseder. '' çok hoş müzik '' '' müthiş bir film '' gibi. İnsan içinde o hissettiği duyguları kendine saklarsa asosyal oluyor bence. Bende böyleyim su an. Dinlediğin bi müzikten , izledigin filmden, okudugun kitaptan duyduğun hissi yakınındaki insanlarla paylaşmak seni sosyal yapan şey bence. ve bende tam olarak bu eksık. Bugün bunları düşündüm kendi düşüncelerim bunlar. Ve içinde bulundugum durumdan cıkıp duygularını ve hislerini dışardakilerle paylaşan biri olmak bana cok zor geliyor ve onu başarmanın sanki korku verici bir şey oldugunu düşünüyorum.

Bu arada bu siteye yaza yaza mutsuzluk duygumu aştım neredeyse hepinize çok teşekkür ederim :) Artık mutsuzlugum ve depresifliğim gitti diyebilirim. Yaşama sevincim geldi yine :) hepinize cok tesekkurler...

Birde arkadaslar kafama takılan bir şey var... 8.sınıfta ergenliğe yeni girmeye baslamıstım ve bir sivilcemin çıkması yada sesimin kalınlasması beni çok derinden üzmeye baslamıstı. Büyümek istemiyordum o halimle kalmak istiyordum ve bu düşünceler beni içine kapanık bir kişi haline getirmişti o zamanlar ve bana kalırsa hala o düşüncelerin etkisindeyim. Eğer öyleyse nasıl kurtulabilirim bundan fikriniz var mı ... hepinize sevgiler... :)