[Işıldayan Safir]

Scott'ın Sevgi Deposunu Doldurmak

Hizmet davranışları bazı ergenlerin temel sevgi dilidir. Bu gençlerin ebeveynleri sevgilerini onlara hizmet davranışlarıyla gösterirlerse ergenin sevgi deposu çabucak dolacaktır. Scott bu ergenlerden biriydi. Ana-babası ona 16. doğum gününde "yapabileceğimiz en kötü şey" olarak niteledikleri bir araba almışlardı. Altı ay sonra ana babası eğer bana gelmezse arabasını geri almakla tehdit ettiklerinden, Scott ofisime gelmişti. (Bu, ana babasının onu manipüle ettiğinin bir göstergesi ama büyük olasılıkla da Scott'ın bana gelebilmesinin tek yoluydu.) Scott'ın ebeveyni bir hafta önce beni görmeye gelip endişelerini paylaşmışlardı. Araba alındığından beri Scott sorumsuz biri haline gelmiş. Daha şimdiden hız yapmaktan iki trafik cezası almış ve bir trafik kazası için de mahkemeye çağrılmış. Ana-babası Scott'un "çok kavgacı" bir tutum sergilediğini belirttiler. Babası, "Artık bir arabası olduğu için evde hiç zaman geçirmek istemiyor. Benzin parasını çıkarmak için her gün akşam üzeri iki saat fast-food restoranında çalışıyor. Sonra akşamını arkadaşlarıyla geçirmek istiyor. Akşam yemeğini restoranda yediği için eve gelme ihtiyacı hissetmiyor. Onu arabasını geri almakla tehdit ettik ama yapılması gereken bu mu, bilmiyoruz." dedi. "Aslında ne yapacağımızı bilmiyoruz. Bunun için sizi görmeye geldik." Scott'ın annesi de babası da motivasyonları gayet yerinde olan bireylerdi. İkisinin iyi bir meslek hayatları vardı. Scott da tek çocuklarıydı. Scott'la karşılıklı konuştuğumuz birkaç haftada onun ana-babasına çok fazla saygı duymadığını keşfettim. "İkisi de kariyerlerinin peşinde, benimle ilgilendikleri yok." dedi. Ebeveynin işten eve akşam 6 ya da 6:30'dan önce gelmediklerini fark ettim. Scott yarım günlük işine başlamadan ve bir araba sahibi olmadan önce okuldan eve 3:30 civarı geliyor, ev ödevlerini yapıp arkadaşlarıyla telefonlaşıyordu. Ebeveyni geldiğinde beraber akşam yemeğine oturuyorlardı. Scott devam etti; "Annemle babam çoğu zaman yemeği işten eve gelirken yolda alıyorlar çünkü annem yemek yapmayı sevmiyor, babam da yemek yapmayı bilmiyor. Yemekten sonra ev ödevlerimi yapıp yapmadığımı kontrol ediyorlar. Sonra babam işiyle ilgili bir şeylerle uğraşıyor ve TV seyrediyor, annemse bir şeyler okuyup bir iki telefon konuşması yapıyor. Genelde odama gidip intenette dolaşıyor, arkadaşlarımla telefonda konuşuyorum. Yapacak bir şey bulamıyor ve çok sıkılıyorum."

Scott'la yaptığımız daha sonraki görüşmelerde onun ebeveyninden bazı projeleri için birçok kere yardım istediğini öğrendim. "Hiçbir zaman buna ayıracak zamanlan olmadı. 13 yaşındayken babamdan bana su kayağı yapmasını öğretmesini istedim ama o bunun çok tehlikeli, benim de çok küçük olduğumu söyledi. Gitar çalmayı öğrenmek istediğimi söylediğimde bana müziğe yeteneğimin olmadığını ve bunun boş yere para harcamak olacağını söyledi. Annemden ise bana yemek yapmayı öğretmesini istedim. Öğreteceğini söyledi ama asla öğretmedi." Bence Scott açıkça ana-babasının onu aldattığını hissediyordu. Onu beslemişler, giydirmişler, kalacak yer vermişler ama hissetmeye gereksindiği duygusal sevgiyi verememişlerdi. Hizmet davranışları Scott'ın temel sevgi diliydi ama ebeveynleri onun şivesini kullanmayı öğrenememişlerdi. Temel ihtiyaçlarını karşılayarak hizmet etmişler ama oğullarının ilgi alanlarına duyarsız kalmışlar ve sonuçta da onun bu alanları geliştirmek için kullanacağı becerilere katkıda bulunmak için çok az çaba sarf etmişlerdi. Bütün bunların sonucu olarak da Scott kendini reddedilmiş ve sevgisiz hissetmekteydi. Davranışları da duygularının yansımasıydı.

Olayların Scott ve ana babası açısından kısa bir sürede iyi yönde bir gelişme gösterdiğini söylemek isterdim. Ancak iyi bir sonuç alınmasından önce her şey kötü gitti. Gözlemlerimi Scott'ın ebeveyniyle paylaştım. Sanıyorum anladılar ve oğullarıyla bir bağlantı kurabilmek için gerçek bir çaba gösterdiler. Fakat Scott gösterilen çabaya çok fazla karşılık vermedi ve çoğu zaman da bunları reddetti. Davranışlarından anlaşılan, ebeveyni yapılması gerekenleri yapmakta çok geç kalmıştı ve yeteri kadar çaba göstermiyordu. Gözle görülür bir değişiklik olana kadar bir yıl geçti. Scott'ı bir trafik kazasından sonra hastanede ziyaret ettim. Bir bacağı ile kalçası kırılmış, ayak bileği ezilmişti. İyileşme sürecinde lise son sınıfta geçmişti. Sonunda Scott ana-babasıyla duygusal bağlamda tekrar birleşti. Ana-babası ondan daha önceki yıllarda ihtiyaçlarını karşılamadıkları için özür dilediler. Scott da onlar tarafından reddedildiğini hissettiği için onları hayatından uzaklaştırdığını kabul etti. Bu duygusal birleşmeyle bir sonraki sene ilişkilerinde hissedilir bir gelişme oldu. Scott'ın bu zor durumunda ebeveyni ona hizmet davranışları aracılığıyla sevgilerini ifade etmenin birçok yolunu buldular. Daha da önemlisi, Scott'ın ilgi alanlarını keşfedip bu alanlarda kendini geliştirmesine yardımcı olmaya çalıştılar. Scott'ın okuldaki son senesi onun deyimiyle "hayatımın en iyi ve en kötü senesi" idi. Bedensel olarak çok canı yanıyordu ama ana babasıyla ile arasında oluşan gerçek duygusal yakınlığı yeniden keşfetmişti. İki sene boyunca evinde kaldı sonra da ebeveynine ona hizmet davranışları sunabilecek fırsatlar yaratmasını sağlayarak aynı şehirde bir üniversiteye girdi. Annesi de babası d aona okul projelerinde yardım etmeye başladılar. O ve babası birçok haftasonunu göl kıyısında geçirdiler. Scott artık su kayağıyla ilgilenmiyordu ama babasının teknesini kullanmayı öğrendi ve usta bir jet ski'ci oldu. Üniversitede Scott'ın ilgi alanları genişledi. Ebeveyni de onun yapmaktan hoşlandığı şeylerle ilgilenmeyi sürdürdü. İlgilenebileceği şeyleri keşfetmesi için ona hizmet sunabilecekleri bütün fırsatları değerlendirdiler. Scott şu anda 26 yaşında, evli ve hizmet davranışlarını kendi çocuğuna sunuyor.

Scott'ın ana babası diğer bütün ebeveynler gibi içtendiler. Oğullarını çok seviyorlardı fakat onun temel sevgi dilini keşfetmeyi ve kullanmayı becerememişlerdi. Sonunda bu dili konuşmaya çalıştıklarında Scott'dan hemen bir tepki alamadılar. Eğer ergen kendini bir süre için terk edilmiş ve reddedilmiş hissederse bu normal bir durumdur. Yine de ana-babalar çabayı elden bırakmamalıdır. Eğer çocuklarının temel sevgi dilini konuşmak için girişimlerde bulunmayı sürdürürlerse sonunda bu sevgi, çocuklarının duygusal yarasını iyileştirecek ve böylelikle de iki taraf birbirlerine duygusal bağlarla tekrar bağlanacaktır.